แผนการ

1253 Words

“ชอบเฌอนะ!” ผมบอกตรงๆ และก้มลงไปจูบปากนุ่มทันที “อื้ออ~” เสียงท้วงโคตรหวาน แล้วใครจะโง่ยอมถอนจูบกัน ผมรุกล้ำช่องปากเล็กด้วยการสอดปลายลิ้นเข้าไปทักทาย เกี่ยวกระหวัดควานหาความหวานในแบบที่ผมไม่ค่อยทำกับคนอื่นมาก่อน ไม่ปฏิเสธว่าเคยจูบกับคนอื่นมาบ้าง แต่ก็พูดตรงๆ ว่าน้อยมากที่ผมจะยอมจูบถ้าไม่สุดจริงๆ ตอนนี้กลิ่นลิปกลอสติดอยู่ที่ปากของผม ปากเฌอโคตรนุ่ม ทุกครั้งที่ลิ้นของผมแตะโดนลิ้นของเธอ ให้ตายเถอะ อยากเอาฉิบหาย อยากกระแทกเธอให้สาสมใจ! “พะ พอ!” คนตัวเล็กร้องบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น หากมือบางๆ ไม่ผลักผม ผมคงไม่ยอม “จูบเมื่อกี้ เราตั้งใจนะ ถึงแม้ว่าทำลงไปแล้วอาจจะโดนเฌอตบก็ตาม” คนที่ผมกำลังมองหน้าหลบตาทันที “เราอยากกลับแล้ว” “โกรธเหรอ” “เปล่า แต่มันดึกแล้วจริงๆ” “เฌอ…” “จริงๆ เราไม่ควรมาที่นี่ด้วยซ้ำ มันไม่สมควรไม่ใช่เหรอ” เฌอเบลล์จะเดินหนี ครั้งนี้เป็นผมที่ไม่ยอม “เดี๋ยวเราบอกให้พ่อโทรคุยกับแด๊ดดี้ของเฌอ!” คนที่กำลังจะเดินหนีชะงักกึก “จะทำแบบนั้นทำไม” “รับผิดชอบในสิ่งที่เราทำไง” “มันไม่…” “อย่างน้อยๆ ก็เป็นการยืนยันว่าเราจริงจัง ไม่ได้จะเล่นๆ แบบที่เฌอคิด” “ยังไม่ได้คิดอะไรเลย เมาแล้วไปนอนเถอะ” “ถ้าเฌอจะกลับ เราจะไปส่งเฌอเอง” “ไม่เอา เมาแล้วจะขับรถได้ยังไง” “ไม่เป็นไร เราไปส่งเฌอถึงที่หมายปลอดภัยแน่นอน” ผมเดินหนีไปคว้ากุญแจรถยนต์แล้วชูให้คนที่อยากกลับดู เฌอเบลล์ถอนลมหายใจเบาๆ แต่เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงยอมเดินไปคว้ากระเป๋าของตัวเอง บอกลาเพื่อนผม แล้วเดินออกมากับผมแบบที่เธอนั่นแหละที่เป็นคนต้องการ และผมก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายตอนถึงที่หมายเอาไว้ ‘ขอโทษที่จูบเฌอนะ ถ้าไม่รู้สึกคงไม่ทำแบบนั้นลงไป!’ สามชั่วโมงต่อมา! “ไอ้เวร ไหนว่าเจ๋งนักไงวะ เสือกจะทำอย่างอื่นมากกว่าคะแนน สุดท้ายไม่ได้ทำห่าเหวอะไรเลย” เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าเสียงของไอ้บอสมันน่ารำคาญฉิบหาย “กูให้มึงทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะน่า” “นี่มึงจนตรอกจนถึงขั้นหลอกเขาเลยเหรอวะ” ไอ้เคนใช้สายตามองผมแบบเหยียดสุดๆ “เถอะน่า กูขอแค่คนนี้ ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนกูก็จำเป็นต้องทำ” “กูเห็นโทรศัพท์มึงมีสายเรียกเข้าแทบทุกชั่วโมง อยากนักทำไมไม่เรียกเด็กๆ ที่เต็มใจให้มึงตลอดเวลาที่มึงเรียกหาวะ” “ไม่ว่ะ จังหวะนี้แค่เฌอ!” ผมยืนยันหนักแน่น ตามด้วยการโยนโทรศัพท์ของผมให้มัน “สิ่งที่มึงกำลังทำ ถ้าไม่เนียนจนเขาจับได้พวกกูจะซวยไปกับมึงด้วยนะเว้ย” “กูเทเบียร์ราดตัวเองขนาดนี้แล้ว เชื่อเถอะ ยังไงซะเฌอก็ไม่มีทางจับได้อย่างแน่นอน!” “แม่ง! แล้วก็ลำบากพวกกู” ไอ้บอสยกมือขึ้นเกาหัว แต่สุดท้ายก็หลีกเลี่ยงการเอาโทรศัพท์ผมไปโทรหาเฌอเบลล์ไม่ได้อยู่ดี ก็ไม่เข้าใจว่ามันจะบ่นทำไมเหมือนกัน! “ฮัลโหลเฌอ เราบอสเองนะ” ผมไม่รู้ว่าเฌอเบลล์ตอบรับอะไรกลับมา รู้แค่ว่าไอ้บอสรีบทำตามแผนออกไป “โอโซนมันเมามากอ่ะ เมาแล้วไปมีเรื่องกับชาวบ้านชาวเมืองเขา เรากับไอ้เคนกำลังห้าม แต่มันยืนยันจะไปเอาคืนท่าเดียว เราอยากให้เฌอมาช่วยห้ามมันหน่อย” (…) “เอาไม่อยู่อ่ะเฌอ ขอร้องเถอะ สภาพเปรี้ยวตีนแบบนี้ มีหวังได้กินลูกปืนกลับมาแน่นอน” (…) “เราจะหาเรื่องลากมันกลับห้อง เฌอไปรอที่คอนโดมันได้รึเปล่า ถ้าเฌอไปถึงก่อนเฌอรอที่นั่น แต่ถ้าเราไปถึงก่อนเฌอก็เข้าไปห้ามมันได้เลย” (…) “ขอบใจนะเฌอ ขอบใจแทนไอ้เวรนั่นจริงๆ!” ไอ้บอสวางสายในขณะที่ผมระบายรอยยิ้มออกมาอย่างถูกใจ “หาเรื่องให้กูลงนรกนะมึงอ่ะ” “เถอะน่า ตอบแทนที่มึงช่วยกู ไว้กูเลี้ยงเหล้ามึงยาวๆ แบบหนึ่งเดือนเต็มไปเลย” “เออ ถ้าแบบนั้นก็ไม่ต้องสนบาปบุญแล้วกู!” “มึงแน่ใจนะว่าเฌอจะมา” “เออ เขาบอกจะรีบมา” “งั้นมึงก็ฝากรอยกำปั้นของพวกมึงไว้ที่หน้ากูซะ กูให้คนละหมัด ขอแรงๆ” “เกินไปว่ะ ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะ” “มึงก่อนเลยเชี่ยเคน ซัดหน้ากูแรงๆ เดี๋ยวนี้เลย!” ผัวะ! ผัวะ!! แล้วเลือดก็กลบปากผมแบบที่ผมต้องการ แกร๊ก~ “เกิดอะไรขึ้นอ่ะ!” เสียงหวานๆ กระตุ้นให้ผมที่ทำทีเป็นอาละวาดปาข้าวของชะงัก “เฌอ…” “ทำอะไรอ่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” “หมดคำจะพูดกับมันว่ะเฌอ มีแค่สองมือแต่เสือกจะไปลองดีกับลูกปืน” เฌอเบลล์หน้าบึ้ง เธอเข้ามาดึงมือผมไปจับในตอนที่ผมทำทีเป็นถลาเข้าไปหาไอ้บอสเหมือนกำลังจะสั่งสอนมัน “หยุดนะ ทำไมต้องทำแบบนี้อ่ะ” “ใครตามเฌอมาเห็นเราในสภาพนี้วะ มึงใช่ไหมไอ้บอส!” “หยุดได้แล้วโอโซน ทุกคนเขาก็หวังดีกันทั้งนั้น เป็นบ้าอะไรถึงไปมีเรื่องจนรอยเต็มหน้าแบบนี้” “รอยอะไรบนหน้าก็ช่างมันดิ เราจะไปเอาคืนไอ้เวรนั่น ต่อให้มันมีปืนสักกี่กระบอกเราก็ไม่กลัว” “เราขอได้ไหม…” มือเล็กที่กุมมือผมไม่ปล่อยบีบกระชับแรงขึ้น ตากลมๆ มองผมแบบโคตรจริงจัง “เราขอให้นายไม่มีเรื่องได้ไหมไม่ต้องไปเอาคืนใครทั้งนั้น อยู่ตรงนี้ แล้วเราจะทำแผลให้นาย” “เราไม่เจ็บหรอกเฌอ หน้ายับแค่นี้มันไม่ตายหรอก” “กำลังจะบอกว่าจะออกไปให้ได้ใช่ไหม ชอบการเอาคืนถึงแม้ว่าตัวเองจะเสี่ยงเจ็บตัวกลับมาแบบนั้นหรือไง” “เฌอ…” “ก็ได้นะ ถ้าอยากไป เราก็จะกลับเลย” “ไม่เฌอ” ผมรั้งแขนเธอเอาไว้ ไม่ลืมที่จะตวัดสายตาส่งซิกให้ไอ้เวรสองตัวนั่นออกไป ไอ้บอสเบ้ปากใส่ผม ถึงอย่างนั้นมันก็ยอมทำตามแผน “เฌอคุมมันหน่อยนะ เดี๋ยวเราไปเช็คกล้องวงจรปิดจากร้านเหล้า เก็บเป็นหลักฐานเผื่อมันกลับมาทำร้ายไอ้เวรนี่อีกที” “ระวังตัวกันด้วยนะ” “ครับ” ไอ้บอสรับคำ จากนั้นก็รีบลากไอ้เคนออกไป ทิ้งผมไว้เฌอเบลล์ตามลำพัง สองต่อสองแบบที่ผมต้องการ! “ทำไมเฌอต้องมาเจอเราในสภาพแบบนี้ด้วยวะ” “นั่นสิ ทำไมเราต้องมาเจอคนอื่นในสภาพนี้ด้วย” “ทำไมถึงยอมมา ไอ้บอสกับไอ้เคนโทรไปกวนเฌอสินะ” “ไม่กวน เราเต็มใจมา” “ทั้งที่เราจูบเฌอโดยที่เฌอไม่เต็มใจอ่ะนะ เรานึกว่าเฌอเกลียดเราไปแล้วด้วยซ้ำ” “ไม่ได้เกลียด ถ้าเกลียดเราคงไม่มา!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more