ต้องการ
1186 Words
“ที่นี่มีอุปกรณ์ทำแผลหรือเปล่า” ฉันถามเขาในขณะที่กวาดสายตาไปตามโครงหน้าหล่อเหลา
โอโซนมีรอยแผลบนมุมปาก เลือดยังติดบนนั้น เหมือนเขาเพิ่งจะมีเรื่องมาหมาดๆ ประมาณนั้นเลย
สภาพแบบนี้ยังจะไปมีเรื่องต่อ หากฝ่ายนั้นมีอาวุธจริงๆ เขาจะเอาอะไรไปสู้ ทำไมถึงไม่รู้จักรักตัวเองเอาซะเลย
“เฌอ…” มือของฉันโดนกุมเอาไว้อีกครั้ง สายตาที่โอโซนมองฉันมันทำให้ฉันแทบวางสีหน้าไม่ถูก
“อือ”
“เราดีใจมากนะที่เฌอมา ถึงเราจะโกรธเพื่อนเราที่มันพาเฌอมาเจอเราในสภาพแบบนี้ แต่ลึกๆ เราก็ดีใจที่เฌอมา มันเหมือนกับว่า เฌอเองก็แคร์เราเหมือนกัน”
“บางทีการที่เรามาที่นี่มันอาจจะเป็นเพราะเราอยากตอบแทนค่าข้าวที่นายเลี้ยงเราก็ได้นะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นเรายินดียกข้าวให้เฌอทั้งตู้ จะอุดหนุนอาหารของยายเฌอไปตลอดชีวิตด้วย ยินดีซื้อแพ็กเกจล่วงหน้าตลอดชีวิต”
“หึ…” ฉันเกือบจะหลุดขำ ดูทุ่มเทมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่โอโซนทำเหมือนทุ่มเทกับฉัน ใช้คำว่ากล้าทุ่มเทเหมือนคนที่เคยคบกันมานานแบบนั้นเขาจะทำได้แบบที่พูดหรือเปล่า
แต่ฉันรู้ดี รู้โดยไม่ต้องเดา ผู้ชายแบบเขา ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยตกหลุมรักเขาได้ไม่ยากเลย
หล่อ รวย เอาใจเก่ง ใส่ใจยิ่งกว่าอะไรขนาดนั้น แม้ฉันที่เพิ่งมาเจอเขายังรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มควบคุมยากเวลาที่อยู่ใกล้กัน
“ปกติมีเรื่องแบบนี้บ่อยเหรอ”
“ไม่หรอก ตามประสาผู้ชายน่ะ”
“ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมทุกครั้งที่ดื่มเหล้าแล้วเรามักจะรู้ตัวว่าเราควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ทำไมคนถึงยังอยากจะกินมันต่อไป”
“เฌออยากให้เราเลิกเหล้าไหม” คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินดังขึ้น มันทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองโอโซนทันที
“ถ้าเฌออยากให้เราเลิก เราจะเลิก”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น”
“แต่เราอยากให้เฌอรู้ ที่ทำให้ได้ แปลว่าเราให้ความสนใจในตัวเฌออย่างจริงจัง” มือของฉันถูกลูบเบาๆ ด้วยนิ้วยาวเหยียด
ตาคมๆ คู่นั้นไม่ละออกไปจากใบหน้าของฉันเลย
“ไม่จำเป็นต้องเลิกเหล้าหรอก แค่เวลาดื่มต้องมีลิมิต เราต้องเป็นฝ่ายควบคุมเหล้า ไม่ใช่ปล่อยให้เหล้ามาควบคุมเรา”
“ไม่เคยเจอใครใจดีแบบเฌอเลยอ่ะ” ฉันมองตาเขา ไม่นานก็เบือนหน้าหนี
“สรุปมีกล่องยาไหม เดี๋ยวเราทำแผลให้”
“อยู่ในห้องนอน!”
“แปลว่าเคยเจ็บบ่อยสินะ กล่องยาถึงได้อยู่ในห้องนอน” ฉันพยายามไม่คิดอะไรมาก เลือกที่จะดึงมือตัวเองออกมาแล้วก้าวขาเข้าไปในห้องนอน
“เราหยิบให้ดีกว่า เราเก็บไว้สูงมากเลย” โอโซนตามหลังมา เขาโน้มตัวขึ้นไปหยิบกล่องยาบนตู้ในห้อง ความใกล้ชิดที่มากขึ้นทำให้ฉันสัมผัสกับกลิ่นหอมบนตัวเขาได้อย่าชัดเจน
“ถ้าแม่เห็นสภาพหน้าเรา เราต้องโดนบ่นอีกแน่เลย” เขาหย่อยตัวลงบนโซฟาในห้อง
ฉันอยากทักท้วงชะมัด อยากชวนเขาออกไปข้างนอก แต่การชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยทำให้ฉันพยายามคิดว่ามันคงไม่มีอะไรทั้งนั้น
“อาหอมเคยเห็นสภาพนายที่เป็นแบบนี้เหรอ”
“อือ เห็นทีไรก็บ่นยาวทุกที”
“ทีหลังเลี่ยงได้ก็เลี่ยงสิ เราไม่ควรเสี่ยงกับอะไรแบบนี้นะ เผื่อพลาดโดนจุดสำคัญมา มันไม่คุ้มกันเลย” ฉันเปิดฝาน้ำเกลือแล้วราลงบนสำลีก้อน
โน้มตัวเข้าไปใกล้ชิดกับเขาอย่างไม่มีทางเลือก จากนั้นก็ลงมือเช็ดเลือดจากมุมปากเงียบๆ
“ก็มาคุมดิ” คำพูดไม่มีปี่มีขลุ่ยส่งผลให้ฉันกลิ้งลูกตาไปมองหน้าโอโซนอีกครั้ง
ฉันมองเขา เขามองฉัน หน้าเราอยู่ใกล้กันมาก มากจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กำลังเป่ารดใบหน้าของกันและกัน
“เฌอ…” ฉันสะดุ้งเมื่อฝ่ามือหนาวางหมับลงบนเอวของฉัน
ฉันกำลังไม่เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ยอมรับว่าฉันเผลอรู้สึกดีเวลาที่เขาเผยความรู้สึก และความรู้สึกมันก็แปลกไปเวลาที่เห็นเขาเปลี่ยนไปเพราะฉัน
ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกัน ฉัน…กำลังชอบเขาเหมือนกันแบบนั้นหรือเปล่า
“รู้ไหม…การเจอเฌอมันทำให้เราเปลี่ยนไป”
“เปลี่ยนแบบไหน” ฉันกลั้นใจถาม แค่เขาโอบเอวหลวมๆ ใจฉันก็สั่น ทั้งที่ฉันควรดันตัวเขาออกห่าง แต่ฉันกลับขยับตัวไม่ได้เลย
“จากที่ไม่เคยหวงใครอยู่ดีๆ ก็รู้สึกหวงขึ้นมา”
“…”
“อยากได้เฌอเป็นแฟนว่ะ”
“>0:” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อปากถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากของโอโซนอีกครั้ง เอวของฉันถูกกระชับกอดให้แน่นขึ้น ลิ้นสากพยายามดุนดันเข้ามาในโพรงปากบาง ตวัดควานเกี่ยวควานหาความหวาน กลิ่นเหล้าจางๆ จากลิ้นสากส่งต่อมายังลิ้นของฉันอย่างรวดเร็ว
สัมผัสที่วาบหวามและเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็วทำสมองของฉันหนักอึ้ง มึนและงงไม่ต่างจากคนเมา
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโอโซนใช้ฝ่ามือประคองท้ายทอยของฉันเอาไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันทิ้งตัวลงไปนั่งตักเขา สิ่งเดียวที่รู้ ฉันเผลอหลับตา เผยอปากยอมรับรสจูบที่เขาพยายามป้อนมันเข้ามาแต่โดยดี
“อื้อ~” โอโซนครางเบาๆ เมื่อเขายอมถอนจูบให้ฉันมีโอกาสได้หายใจ ไม่เต็มอิ่มและยังไม่เพียงพอด้วยซ้ำเขาก็กดริมฝีปากลงมาใหม่ บดขยี้หนักๆ ที่ปากของฉัน ดูดดุนกลีบปากทั้งบนและล่าง ฝ่ามือหนาที่บีบเคล้นเบาๆ ที่สะโพกสร้างความวาบหวามจนร่างกายของฉันสั่นเทิ้ม ขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งกาย
“อื้อ!” ความแข็งขึงที่ดุนดันแม้ยังมีกางเกงยีนส์ราคาแพงขวางกั้นทำหัวใจของฉันกระตุกวูบ
โอโซนบดคลึงสิ่งที่กำลังตื่นตัวเข้ากับสะโพกของฉัน จูบของเขาเริ่มดูดดื่ม ดุดัน ลิ้นสากสอดเข้ามาเกี่ยวพันลิ้นของฉัน ตวัดควานหาความหวานอย่างเอาแต่ใจ
เสียงน้ำลายใสคละเคล้ากันดังเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ ฝ่ามือหนาลูบตัวฉันสร้างความซาบซ่านจนขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งร่ายกาย
กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากหนาทำให้ฉันเบิกตาขึ้น เลยมีโอกาสได้เห็นสายตาที่หลุดความต้องการออกมาอย่างชัดเจน
“เฌอ…” โอโซนถอนจูบแล้วกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของฉันหนักๆ
“เราต้องการเฌอ”
“ตะ แต่เราไม่พร้อม”
“เฌอพร้อม เรารู้ เราว่าทั้งเฌอและเรา กำลังรู้สึกแบบเดียวกัน!”
- Writer
