EP.04
1344 Words
EP.04
ไกรธวัตใส่ชุดคลุมกันติดเชื้อของโรงพยาบาลแล้ว เขาก็เดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียง...เตียงที่มีสายระโยงระยางและเครื่องช่วยหายใจที่มีอยู่เต็มไปหมด ชายหนุ่มมองดูร่างของผู้ให้กำเนิด ด้วยความสะท้อนสะท้านหัวใจ หลายปีก่อนที่เขาหันหลังให้กับผู้ชายคนนี้ คุณไกรวิทย์ก็ยังดูแข็งแรง และพร้อมที่จะอยู่บนโลกแห่งนี้ไปอีกนาน แต่นี่อะไรกัน เวลาที่เพิ่งผ่านไปไม่เท่าไร ทำไมพ่อของเขาถึงได้โทรมมากขนาดนี้
ชายหนุ่มเริ่มสำนึกถึงชีวิตมนุษย์มันช่างบอบบางและเปราะบาง แม้ว่าลมหายใจของผู้เป็นพ่อจะยังคงอยู่ หากแต่มันก็แผ่วเบาเต็มที แววตาอ่อนแสงนั้นจ้องนิ่งที่กรอบหน้าของบุตรชายหลังจากที่ได้รอคอยมานาน
“ในที่สุดแกก็มา ธวัต” คุณไกรวิทย์เอ่ยเรียกบุตรชายด้วยน้ำเสียงแหบโหย
ไกรธวัตขยับร่างจนไปชิดขอบเตียง สองมือถูกยกขึ้นจับขอบราวเตียงที่เป็นเหล็ก ก่อนจะรู้สึกวูบในอารมณ์ เมื่อเห็นภาพทับซ้อนของมารดาอยู่บนร่างของผู้เป็นพ่อ
“ตอนนี้กรรมมันก็คงตามทันพ่อแล้วล่ะ ธวัต กรรมที่พ่อเคยได้ทำเอาไว้กับแม่ของแก กรรมที่พ่อกำลังจะชดใช้มันด้วยชีวิตทั้งชีวิต”
คำพูดมากมายที่เขาอยากจะพูดกับพ่อ อยากจะตะโกนด่าทอ อยากจะก่นด่า และอยากจะถามคำถามอีกมากมายกับพ่อ เหตุใดพ่อถึงได้ทำกับแม่ได้ พ่อทำแบบนั้นกับแม่ได้ยังไง พ่อยังเป็นพ่อของผมอยู่หรือเปล่า พ่อรับกรรมเพียงแค่นี้ มันเพียงพอแล้วหรือ หากแต่ทุกถ้อยคำ กลับจุกแน่นอยู่แค่เพียงลำคอ
คุณไกรวิทย์จ้องมองแววตานั้นครู่เดียวเขาก็รู้ ไกรธวัตกำลังตัดพ้อแกมสมน้ำหน้าเขาอยู่
“หลายปีมานี้ พ่อไม่เคยลืมแกกับแม่ของแกเลย แล้วแกล่ะ ที่ผ่านมานี้เคยนึกถึงพ่อบ้างไหม”
ร่องรอยแห่งความขื่นขมของอดีตปรากฏชัดบนดวงตาสีดำสนิทของไกรธวัต นับตั้งแต่เขาที่ได้หันหลังให้กับบิดา ไม่ยอมรับเงินทุกบาททุกสตางค์จากเขา ชายหนุ่มส่งเสียตัวเองจนเรียนหนังสือจบปริญญาตรี ก่อนจะตัดสินใจเดินทางไปอยู่กับรภา น้องสาวของแม่เพื่อเรียนต่อโดยที่เขาไม่ยอมที่จะติดต่อกลับมาและยอมรับความช่วยเหลือใดๆ ทั้งสิ้นจากคุณไกรวิทย์ สิ่งเหล่านั้นเสมือนจะบอกกับผู้เป็นพ่อว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นเช่นกัน
ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ คุณไกรวิทย์ก็มองท่าทีและความรู้สึกนึกคิดของบุตรชายออก ลูกชายที่ถอดแบบมาจากเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่เด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่นในคราเดียวกัน
“ธวัต พ่ออยากจะบอกกับแกเหลือเกินว่าพ่อขอโทษ พ่อขอโทษจริงๆ ที่ทำให้แม่ของแกต้องเสียใจจนตาย พ่อขอโทษ แกให้อภัยพ่อจะได้ไหม”
คำขอโทษซ้ำๆ กับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาของผู้เป็นพ่อ ทำให้หยดน้ำตาที่ตนคิดว่ามันจะไม่มีออกมาอีกต่อไป ของไกรธวัตไหลออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ทั้งหลายที่มันประดังประเดเข้ามา ก่อนที่คำขอร้องสุดท้ายของมารดาจะลอยเข้ามาในสมองของเขาอย่างชัดเจน
“ธวัต แม่ขออะไรกับลูกสักอย่างจะได้ไหม”
คุณธวิรายื่นมืออันผอมบางมาแตะที่หลังมือของบุตรชายอย่างอ่อนโยน
“ธวัตจะโกรธพ่อเท่าไรแม่ไม่ว่า แต่แม่ขอลูกสักอย่างจะได้ไหม ลูกอย่าเกลียดพ่อเลยนะ ไม่ว่าจะอย่างไร ลูกอย่าได้เกลียดพ่อจะได้มั้ย ได้มั้ยธวัต”
“ทำไมแม่จะต้องห้ามไม่ให้ผมเกลียดผู้ชายเลวๆ คนนั้นด้วย ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยสำนึกเสียด้วยซ้ำว่าตัวเองได้ทำอะไรไว้กับแม่บ้าง ทั้งที่ผ่านมา มีแม่ที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกับเขามาตลอด”
ดวงตาอ่อนแสง ของคุณธวิราจ้องนิ่งที่ใบหน้าเกลี้ยงมนของบุตรชายอย่างอ่อนโยน
“ก็เพราะความโกรธกับความเกลียดมันแตกต่างกันนะสิลูก ความโกรธ สักวันมันก็ต้องหายไป แต่ความเกลียด ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร มันก็ยิ่งจะทวีมากยิ่งขึ้น แม่ไม่อยากจะให้ลูกต้องเกลียดพ่อไปตลอดชีวิต เกลียดจนลูกไม่สามารถให้อภัยพ่อได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ลูกจะไม่มีวันมีความสุขได้เลย แม่ขอลูกเพียงแค่นี้ ธวัตจะทำเพื่อแม่จะได้รึเปล่า”
ไกรธวัตมองดูใบหน้าที่ซูบเซียวของมารดาด้วยความสงสารจับใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขา ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นมันจะเลวร้ายเพียงใด แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยนึกคลางแคลงใจเลยสักครั้ง สิ่งนั้นมันก็คือความรัก...จากแม่
ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ครับแม่ ผมสัญญา”
บัดนี้เขาเพิ่งเข้าใจเหตุผลที่แท้จริงของแม่ที่ขอร้องไม่ให้เขาเกลียดพ่อ เพราะแม่รู้ดีว่าสักวัน เขาจะต้องเดินกลับมาหาพ่ออีกครั้ง กลับมาเพื่อให้อภัย
ไกรธวัตพยักหน้าอย่างช้าๆ ให้กับคุณไกรวิทย์ผู้เป็นบิดา น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ขอบใจแกมากนะไกรธวัต ขอบใจที่แกยอมให้อภัยพ่อ ขอบใจจริงๆ”
รอยยิ้มซีดเซียวผุดขึ้นที่มุมปากของคนเป็นพ่อ พร้อมกับหยดน้ำตาที่พลันหลั่งรินออกมา
“ขอพ่อกอดแกทีจะได้ไหม”
คำเอ่ยขอร้องแหบโหย จนเกือบจะไม่หลุดออกมาจากลำคอของผู้พูด ไกรธวัตค่อยๆ โน้มตัวลงไปหาบิดาอย่างเชื่องช้า ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดต่อสิ่งที่เห็นและเป็น หากแต่วันนี้คำให้อภัย ทำให้เขารู้แล้วว่า กำแพงที่ได้สร้างเอาไว้ตลอดมากำลังจะทลายลงไปในไม่กี่วินาทีนี้
เขารู้ พ่อกำลังสำนึกผิด และกำลังจะชดใช้สิ่งนั้นในไม่ช้า เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ หัวใจก็รู้สึกเสียววูบ...ไม่นะ พ่อจะต้องไม่เป็นอะไร พ่อของเขาจะต้องไม่เป็นอะไร
คุณไกรวิทย์รวบรวมกำลังสุดท้ายที่เขาพึงมีขึ้นโอบหลังของบุตรชายเต็มสองมือ
“พ่อรักแกมากนะธวัต พ่อรักแก”
คำว่า ‘รัก’ ของบิดาทำให้กำแพงในหัวใจของชายหนุ่มพังทลายลงในทันที แม้จะเป็นเพียงบางส่วนของความรู้สึกก็ตาม คำพูดอีกมากมายยังจุกแน่นในลำคอ ทำให้เขาเรียบเรียงมาเป็นคำพูดไม่ถูก ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อเช่นนั้นเนิ่นนาน
กรอบหน้าของคุณไกรวิทย์เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข และแล้วสิ่งที่เขารอมาตลอดหลายปีก็ประสบความสำเร็จ ไกรธวัตลูกชายของเขาให้อภัยกับเขาแล้ว เสมือนพันธนาการแห่งความไม่เข้าใจถูกปลดออกไป ก่อเกิดความโปร่งโล่งในหัวใจเข้าแทนที่
มันคงจะถึงเวลาสักทีที่เขาจะต้องไป คุณไกรวิทย์ค่อยๆ หลุบเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า น้ำตาหยดสุดท้ายไหลผ่านพ้นพร้อมๆ กับตัวเลขสีเขียวบอกอัตราการเต้นของหัวใจที่หน้าจอลดน้อยลงไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเสียงหายใจทอดต่ำอย่างสม่ำเสมอเริ่มจะแผ่วลง
แล้วมือที่โอบกอดร่างของบุตรชายก็ค่อยๆ ห้อยตกลงไปอย่างเชื่องช้า
ชีวิต...มีเกิด ก็ย่อมมีดับสูญไป ฉันนั้น
- Writer
