2 สักด้วยเหรอ
1025 Words
ตึกตึก...
เสียงสองเท้าบางของหญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดเจ้าของความสูงร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรใบหน้ารูปไข่เดินตรงเข้าไปยังบริเวณด้านในห้องเพื่อนสนิท
"ห้องยังดูสะอาดอยู่เลย"
"อ๋อ ปะป๊าให้คนคอยแวะเข้ามาทำความสะอาดอยู่ตลอดน่ะ ห้องก็เลยสะอาดแบบนี้" เรียวปากเล็กของไลลาตอบกลับ วีนัสจึงพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ทั้งสองจะพาหยิบของสดที่ซื้อมาเดินไปล้างทำความสะอาดเพื่อที่จะนำมาทำอาหารกิน ทว่าขณะที่สองสาวกำลังยืนพูดคุยทำความสะอาดและหั่นของสดอยู่นั้น เสียงออดห้องของไลลาก็ดังขึ้นทำให้มือเล็กผละออกจากสิ่งของที่กำลังทำอยู่เดินตรงไปยังประตูห้องคอนโดตัวเองเพื่อเปิดให้คนที่อยู่ด้านนอกเข้ามา
แอดด~
"ทำไมมาถึงเร็วจัง" เสียงหวานของไลลาเอ่ยถามคนเป็นน้องชายขึ้นสีหน้าประหลาดใจ
"รถไม่ติด" เจ้าของใบหน้าหล่อของเด็กหนุ่มมัธยมปลายปีสุดท้ายสูงกว่าร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรที่อยู่ในชุดลำลองตอบกลับพร้อมกับเดินไปวางกระเป๋าโน้ตบุ๊กราคาแพงไว้ยังภายในห้องคอนโดใจกลางเมือง โดยในตอนนั้นเอง เสียงทักทายของวีนัสที่ยืนอยู่ในครัวก็ดังขึ้น
"หวัดดีไทก้า" ร่างสูงที่ถูกทักทายหันมองไปตามเสียงก่อนจะเห็นเพื่อนคนสนิทของพี่สาวกำลังยืนหั่นผักอยู่บริเวณด้านในห้องครัว
"สวัสดีครับ" ปากหนายิ้มบางๆ ตอบกลับสาวรุ่นพี่ด้วยท่าทียิ้มง่ายเหมือนกับคนเป็นแม่และพี่สาวของเขา
"กินข้าวมาหรือยัง กินสุกี้ด้วยกันไหม" วีนัสถาม โดยยังไม่ทันที่หนุ่มมัธยมปลายจะได้ตอบ
"อยู่กินสุกี้ด้วยกันก่อนสิไทก้า ไลลากับวีนัสซื้อเยอะเลย มีเต้าหู้ชีสด้วยนะ~"
"เต้าหู้ชีสอีกแล้ว" ไทก้าเอ่ยอย่างรู้ทันในของโปรดของคนเป็นพี่
"ก็มันอร่อยนี่หน่า~" ไลลาตอบกลับเสียงใส ก่อนที่คนตัวสูงจะพยักหน้าตอบกลับ อยู่กินสุกี้ตามคำเชิญชวนของสองสาว
"โอ๊ะ ได้เวลาลงไปเอาเค้กแล้วนี่" ริมฝีปากบางอมชมพูเอ่ยหลังจากที่นึกอะไรบางอย่างได้ เธอสั่งเค้กไว้กับร้านที่อยู่ใต้ตึกคอนโดราคาแพง
"จะไปไหน" เสียงทุ้มของหนุ่มมัธยมปลายถามคนเป็นพี่ขึ้น
"เดี๋ยวไลลาต้องลงไปเอาเค้กก่อน..."
"ที่ไหน"
"ข้างล่างไง ข้างๆ ทางเข้าล็อบบี้"
"เดี๋ยวไปเอาให้" ไทก้าบอก ทว่าไลลาก็ส่ายหน้าตอบกลับ
"ไม่ได้ ไลลาจะไปดูด้วยว่าเรื่องอะไรบ้าง สั่งมาแค่สามชิ้นเอง กลัวไม่พอ"
"..." ร่างสูงก็นิ่ง
"ไลลาไปละ ไทก้าอยู่ช่วยวีนัสหั่นผักทำความสะอาดเถอะ" เรียวปากเล็กบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเท้าบางไว้เมื่อได้ยินเสียงน้องชายตัวเอง
"เดี๋ยว"
"..." ดวงตากลมโตมองหน้าน้องชายสีหน้างุนงง ไทก้าก็เงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินไปหยิบเสื้อคลุมๆ ให้คนตัวเล็ก
"เดินไปดีๆ ดูรอบๆ ข้างด้วย"
"รู้แล้วน่า ไลลาไม่ใช่เด็กนะ" ใบหน้าใสตอบกลับทำหน้ายู่ใส่คนเป็นน้องก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไป ไทก้าก็ไม่ได้พูดอะไร เดินตรงเข้าไปยังวีนัสที่กำลังยืนหั่นของสดอยู่
"ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ" หนุ่มมัธยมปลายเจ้าของความสูงกว่าร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรถามขึ้น
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกไทก้า พี่ทำคนเดียวได้ เราไปนั่งรอเถอะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วย" ปากหนาเอ่ย
"เอางั้นเหรอ" ใบหน้าสวยของรุ่นพี่สาวหันถามน้องชายเพื่อนสนิท
"ครับ" คนตัวสูงพยักหน้าตอบ
"โอเค งั้นเรา...ล้างผักที่เหลือแล้วกัน ตรงนั้นยังไม่ได้ล้างเลย"
"ครับ" ไทก้ายิ้มตอบสาวเท้าเดินเข้ามายืนล้างผักอยู่บริเวณด้านข้างวีนัสที่กำลังยืนหั่นเนื้อหมูอยู่ ทว่าขณะที่กำลังยืนหั่นเนื้อหมูอยู่นั้น ดวงตากลมสวยก็เหลือบไปเห็นแขนหนาของเด็กมัธยมปลายด้านข้างที่ถลกเสื้อแขนยาวขึ้นจนเผยให้เห็นรอยสักขนาดใหญ่พอสมควร
"นี่เรา...สักด้วยเหรอ" เรียวปากบางอดที่จะถามน้องชายเพื่อนออกไปไม่ได้
"อ๋อ ครับ" รอยยิ้มบางๆ ฉายขึ้นบนใบหน้าหล่อของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดย่างสิบเก้า
"โอ้ ไม่น่าเชื่อ" วีนัสตอบกลับด้วยสีหน้ารู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย เพราะเธอคิดว่าไทก้าไม่น่าจะชอบอะไรแนวนี้ แม้ว่าทั้งพ่อและพี่ชายของเขาจะออกแนวไปทางแบดบอย
"ทำไมครับ ผมไม่เหมาะกับรอยสักนี้เหรอ" เรียวปากหนายิ้มถามเพื่อนพี่สาว
"กะ ก็...ไม่เชิงว่าแบบนั้นหรอก พี่แค่คิดว่าเราดูไม่ค่อยออกแนวนี้เท่าไหร่"
"อ๋อ" ไทก้ายังคงยิ้ม
"ไม่เจ็บเหรอ" วีนัสถาม
"เจ็บมากครับ อยากร้องไห้เลย" เด็กหนุ่มมัธยมปลายตอบกลับพร้อมกับทำหน้าตาออกมาราวกับรู้สึกเจ็บกับสิ่งที่บอกจริงๆ
"เฮ้อ ก็ไปหาเรื่อง..." รุ่นพี่สาวส่ายหัวเอ่ย คิดว่าอีกคนไม่น่าซ่าไปหาเรื่องเจ็บตัวเลย ทั้งที่อยู่แบบปกติก็ดีอยู่แล้ว ผิดกับไทก้าที่ยืนยิ้มออกมาแม้ว่าแววตาจะดูเรียบนิ่งขัดกับรอยยิ้มที่ฉายอยู่
ครืดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของคนตัวสูงดังขึ้นทำให้ดวงตาคมที่ล้างผักเสร็จพอดี จัดการเช็ดทำความสะอาดมือ เลื่อนมือลงไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา
ข้อความ
เป็ด : ไอ้เหี้ยก้า
เป็ด : พรุ่งนี้มึงว่างปะวะ
เป็ด : กูจะไปเติมอีก ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย
เป็ด : แม่งเจ็บฉิบหาย อยากทนได้แบบมึงว่ะไอ้สัส ทีเดียวจบ ไม่ร้องสักแอะ
ไทก้ายืนมองข้อความที่เพื่อนสนิทส่งเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง รอยสักโง่ๆ พวกนี้น่ะเหรอ จะสามารถทำให้คนอย่างเขารู้สึกอะไรได้
- Writer
