1 ยังนึกถึง
911 Words
'พี่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆนะ'
'อืม'
'แล้วไว้พี่จะโทรหา'
'...' ใบหน้าสวยของหญิงสาววัยยี่สิบในตอนนั้นพยักหน้ารับรู้ตอบกลับก่อนจะมองแผ่นหลังกว้างของอดีตแฟนหนุ่มที่ค่อยๆเดินตรงเข้าไปยังด้านในสนามบินขนาดใหญ่ด้วยแววตาเรียบนิ่งทว่าเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าหมองกว่าทุกครั้ง ทัต แฟนหนุ่มรุ่นพี่อายุห่างกันสองปีของหญิงสาวที่เพิ่งเลื่อนสถานะจากรุ่นพี่มาเป็นคนรักได้ไม่นาน ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ต้องจบลงเมื่อรุ่นพี่หนุ่มต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศหลังจากที่เรียนจบมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียนอยู่ด้วยกัน ทัตไม่สามารถที่จะขัดต่อความปรารถนาของครอบครัวได้ ทำให้วีนัสตัดสินใจลดความสัมพันธ์กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเพราะรู้ดีว่ายังไงความรักที่ทั้งสองมีก็สู้ความห่างไกลไม่ได้ ทัตเองก็ไม่ได้โต้เแย้งอะไรเคารพการตัดสินใจของอดีตคนรัก
"วีนัส" เสียงหวานของร่างเล็กที่เดินเข้ามาขณะที่หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ดังขึ้น ทำให้ดวงตากลมสวยหันไปมองตามเสียง ก่อนจะพบว่าคนที่เข้ามาใหม่ก็คือไลลาเพื่อนสนิทตัวเล็กของเธอนั่นเอง
"ทำไมดูนั่งเหม่อๆจัง เป็นอะไรหรือเปล่า" ไลลาเอ่ยถามเสียงใส
"ฮ ฮะ"
"วีนัสน่ะ เหม่อคิดอะไรอยู่"
"อ๋อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร" ใบหน้าสวยยิ้มตอบกลับคนเป็นเพื่อนไปอย่างปัดๆ ไลลาก็พยักหน้ารับรู้ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ โดยไลลาก็คือเพื่อนสนิทของวีนัสที่มหาวิทยาลัย เป็นลูกสาวนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ตระกูลดังผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆของประเทศ มีพี่ชายและน้องชายแท้ๆก็คือแทนไทและไทก้า ไลลาเป็นคนที่อัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคน แถมยังยิ้มง่าย มีใบหน้าที่น่ารักราวกับตุ๊กตาจนได้รับฉายา "บาร์บี้แห่งคอสตัน" ซึ่งก็คือชื่อมหาวิทยาลัยที่พวกเธอเรียนอยู่ วีนัสกับไลลาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยคอสตัน คณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิชาการแสดงและศิลปะการแสดงปีสองกำลังจะขึ้นปีสาม ทั้งสองรู้จักกันและเป็นเพื่อนกันได้จากการเข้ากิจกรรมรับน้องแล้วได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ด้วยความที่วีนัสเป็นคนเก่ง กล้าแสดงออก ทำให้ไลลารู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่กับเพื่อนคนนี้ ทั้งสองจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว โดยจริงๆแล้วนั้นมันไม่ได้มีแค่วีนัสกับไลลา
"เหงาเหมือนกันเนอะ ปลายฟ้าไม่อยู่เนี่ย..." เรียวปากบางอมชมพูของไลลาที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับใครเอ่ยขึ้น
"...อยู่ๆก็ส่งข้อความมาบอกว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ขอโทษสำหรับทุกอย่าง..."
"...ขอโทษอะไรกัน แล้วหายไปไหนก็ไม่ยอมบอก" สิ้นเสียงหวานบ่นอุบ วีนัสก็ชะงักนิ่งเมื่อนึกถึงเพื่อนอีกคนที่ไม่เคยมองว่าไลลาเป็นเพื่อน ปลายฟ้าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่แรกที่เข้ากิจกรรมรับน้อง ทั้งสามอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนม โดยที่วีนัสกับไลลาไม่เคยรู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มดูเอ็นดูไลลานั้นมันแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยาเพื่อนกันเอง วีนัสได้รู้ความจริงบางอย่างจากรุ่นพี่คนสนิทเกี่ยวกับการกระทำต่างๆของปลายฟ้าที่คิดร้ายกับไลลา จนในที่สุดปลายฟ้าก็ถูกคามิลแฟนหนุ่มจอมเย็นชาของไลลาในตอนนี้พาไปจัดการที่ไหนสักที่ ที่ๆวีนัสเองก็ไม่รู้ ส่วนไลลาก็ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรกับใคร เพราะทุกคนอยากที่จะเซฟความรู้สึกของคนตัวเล็กหัวใจเปราะบางเอาไว้ ไลลาเองก็รักและให้ใจไปกับปลายฟ้าอยู่ไม่น้อย
"สงสัยถูกส่งกลับไปบ้านเก่าแล้วมั้ง" วีนัสเอ่ย
"หื้อ?"
"ก็...อาจจะต้องกลับบ้านกะทันหันอะไรแบบนี้ไง เธออย่าไปสนใจเลย"
"จะไม่สนใจได้ยังไง เพื่อนเราทั้งคนนะ..."
"ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเห็นเธอเป็นเพื่อนหรอกนะ"
"ห หื้อ?" ดวงตากลมมองหน้าถามเพื่อนสีหน้าสงสัยงุนงง
"ช่างเถอะ เอาเป็นว่า อย่าเชื่อใจใครง่ายๆ อย่าไว้ใจคนจนเกินไป..."
"...ใจแลกใจของเธอ ใช้กับทุกคนไม่ได้" เมื่อเห็นว่าไลลายังคงมีสีหน้าไม่เข้าใจในคำพูดของตัวเอง วีนัสก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรออกไปอีกเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้คนตัวเล็กเลิกสนใจเรื่องของอดีตเพื่อนอย่างปลายฟ้า
"แล้วนี่เลิกเรียนกลับยังไง"
"วีนัสก็ต้องไปส่งเราน่ะสิ"
"แล้วพี่คามิล?"
"น่าจะติดเข้าเวรน่ะ วีนัสไปส่งเราหน่อยนะ แล้วก็...แวะกินสุกี้ที่ห้องเรากัน"
"ห้องเธอหรือห้องพี่คามิลกันแน่"
"ห้องเราสิ ห้องเราจริงๆ ห้องที่เราเคยอยู่ไง"
"อ้าว ไหนว่าพ่อเธอประกาศขายไปแล้ว"
"ปะป๊าแค่บอกไปแบบนั้นแหละ จริงๆยังอยู่"
"อ๋อ"
"ตกลงไปกินสุกี้ที่ห้องเรานะ ไปนะ~" เรียวปากเล็กอ้อนคนเป็นเพื่อนด้วยสีหน้าท่าทางชวนเอ็นดู วีนัสที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มพยักหน้าตอบกลับ
"โอเค"
"เย้! งั้นเดี๋ยวตอนกลับเราแวะซื้อเต้าหู้ชีสกันนะ~"
- Writer
