“หนูนา! หนูนาโว้ย! สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอ มึงจะนอนกินบ้านกินเรือนเหมือนปลวกเหมือนมอดหรือยังไง” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั้งบ้าน ร่างผอมแห้งในชุดเสื้อยืดกับผ้าถุงสีจัดจ้านเหมือนทุก ๆ วัน กระทืบเท้าเข้ามาใกล้แล้วเปิดประตูห้องยืนเท้าสะเอวมองบุตรสาวที่ค่อย ๆ คลานแหวกมุ้งออกมา
“แม่...”
“เออ... กูเอง คิดว่านางฟ้านางสวรรค์ที่ไหนเหรอ”
“หนูไม่ค่อยสบาย...” หล่อนตอบสั้น ๆ ออกมาจากมุ้งแล้วก็ลุกยืนรวบผมหยาบ ๆ เพราะมันพะรุงพะรังเต็มที
“เป็นอะไร... หน้าซีดเป็นไก่ต้ม มันชักยังไงแล้วนะ อาการแปลก ๆ” ภารณีกวาดสายตาสำรวจบุตรสาวที่มองตอบด้วยความคลางแคลงในอาการป่วยไม่ต่างกัน
หล่อนไม่ได้มีไข้... เพียงแต่รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไม่สบายตัวแล้วก็เหนื่อยง่าย
“คงเพราะเครียดน่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก เมื่อเช้าหนูทำข้าวต้มหมูไว้ให้แม่ ไปกินเถอะ นี่ก็สายมากแล้วเดี๋ยวจะหิวแย่” สัตตบงกชชวนเปลี่ยนเรื่อง
