เสียงเพลงขับกล่อมราตรีไม่ให้เงียบงันในยามที่ดวงตะวันลาลับรอนแรมจากไปแล้ว ผู้คนมากมายขวักไขว่เจรจาเจื้อยแจ้ว แสงสีอ่อนสลัวสาดส่องสว่างขับไล่ความมืดมิด แต่ก็ใช่ว่าทุกแห่งหนจะไม่ถูกรัตติกาลครอบงำจนดำทมิฬ...
กลางคืนก็คือกลางคืน ต่อให้วงศ์ษามนุษย์ที่ฉลาดเชี่ยวชาญการแทรกแซงเบียดเบียนและดัดแปลงแปรเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกสักเท่าไหร่ ก็ยังไม่เคยมีใคร... เอาชนะกฎเกณฑ์ความเป็นไปของธรรมชาติได้
ความขุ่นมัวในหัวใจก็เช่นกัน... ต่อให้พยายามพาตัวเองออกมาสู่ความศิวิไลซ์เพื่อให้จิตใจคลายความหมอง แต่หากก้นบึ้งลึก ๆ ยังคงตรอมตรมวังเวง บรรยากาศแสนดีเท่าไหร่ก็ไม่ได้ช่วยบรรเทา
“ไฮ... ไอ้เสือ หายไปไหนมาหลายวันวะ ไม่เห็นแวะมาเลย หรือว่าไปตามเมีย”
เสียงเรียกทักมาจากด้านหลังพร้อม ๆ กับร่างใหญ่ของเพื่อนสนิท เจ้าของคลับดังแห่งหนึ่งในเมืองหลวงเดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงกันข้าม วางขวดวิสกี้ไว้บนโต๊ะแล้วเร
