‘จ้ะ แม่ก็อยากให้เราได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม กั้ง ตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่เฉยๆ แล้วนะ แม่รับงานเย็บตุ๊กตาจากนายทุนมาทำที่บ้านเรา พอทำเสร็จเขาก็จะมีรถมารับแล้วได้เงินพร้อมเลย’
ว่าพลางเบี่ยงกล้องไปทางบิดาหล่อนที่กำลังชูตุ๊กตาขึ้นมาให้เห็น ‘กั้งคงไม่ว่าอะไรนะ พ่อกับแม่อยู่บ้านเฉยๆ ก็เลยอยากหาอะไรทำ รอแค่ไปรับไปส่งน้องวินที่โรงเรียนเบื่อแย่เลย’
“กั้งไม่ว่าค่ะ แต่อย่าหักโหมมากนะคะ”
‘จ้ะลูก’ นางกฤษณายิ้มรับ
คุยสัพเพเหระอีกพักใหญ่ท่านก็บอกให้กษมาพักผ่อน เป็นอย่างนี้เสมอกษมาไม่อยากหยุดคุยแต่สุดท้ายก็ต้องวางสายจากกันจนได้ กษมานั่งเหม่อลอยพักใหญ่สลับกับดูรูปลูกชายในอัลบัมที่ถูกถ่ายไว้ก่อนเดินทางมาทำงาน รอยยิ้มของเด็กชายช่างไร้เดียงสา หากน้องวินรู้ว่า ‘พ่อ’ ที่แกโหยหามานานอยู่กับหล่อนที่นี่น้องวินจะงอแงอยากตามมาหรือเปล่านะ
“น้องกั้งจ๊ะ”
เสียงปริศนาเอ่ยเรียกชื่อหล่อนพร้อมก้าวเท้าเข้ามา ทำให้กษ
