บำเรอรักทัณฑ์อสูร

เสียงครางแหบพร่าของ ‘ธาวิน เศรษฐานานนท์’ เศรษฐีหนุ่มทายาทเจ้าของธุรกิจไร่องุ่นและโรงหมักไวน์อันดับหนึ่งของประเทศไทยดังขึ้นไม่หยุดปากขณะเคลื่อนไหวสะโพกสอบส่งตัวตนเข้าสู่เรือนร่างบอบบางของคู่ขาสาวที่มักจะโทรตามให้มาบำเรอกามถึงในไร่ เจ้าหล่อนครางตอบอย่างสาวร่านราคะ บีบกายรุนแรงมอบความทรมานคืนกลับให้ เขาต้องรีบเคลื่อนกายออกอย่างไวจากนั้นไม่กี่วินาทีถัดมาเขาถึงได้โถมกายเข้าหาให้แนบแน่นกว่าเดิม “อืม...” พิมพ์ผกาใช้สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนบนเตียงแน่นเพื่อยึดจับไว้ไม่ให้ร่างกายสั่นคลอนไปมากกว่านี้ นัยน์ตาคู่สวยทอดมองใบหน้าหล่อเหลาชื้นเหงื่อต่ำลงมายังแผงอกล่ำ แรงส่งรุนแรงจากเขาไม่ได้ผ่อนลงเลยสักเสี้ยววินาที แรงดีชนิดที่ว่าพิมพ์ผกาผู้ช่ำชองเรื่องนี้ยังต้องขอยกธงขาวยอมแพ้พ่ายเกมกามา หล่อนส่งเสียงครางเร็วระรัวยามถูกพลิกร่างกายเปลี่ยนท่าใหม่ หัวเข่านวลเนียนกดลงบนเตียงก่อนสะโพกจะถูกมือหนารั้งให้สูงมากขึ้น ใบหน้าแนบอยู่กับหมอนใบใหญ่ กัดฟันแน่นยามถูกเติมเต็ม ร่างกายเขาใหญ่โตจนหล่อนรู้สึกคับแน่นพานพาให้พบความสุขที่ไม่เคยได้รับจากชายคนอื่น “กั้ง...” ธาวินหลับตา จินตนาการภาพคนใต้ร่างเป็นผู้หญิงอีกคน มือใหญ่ลูบสะโพกมนเรื่อยลงไปยังต้นขาเรียวปลุกปั่นอารมณ์ดิบของสาวคู่ขาให้ลุกโชน ขณะเดียวกันเขายังสาดซัดตัวตนผนึกฝังเข้าไปในส่วนบอบบางแบบเต็มกำลัง ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บจะจุก หรือจะทรมาน เพราะความต้องการเดียวของเขาคือปลดปล่อยความรู้สึกเครียดออกไปจากร่างกายเท่านั้น “คุณเก้าขา... แรงเกินไป พิมพ์รับไม่ไหว” สาวสวยเก็บกักอารมณ์ไม่ไหววอนขอความกรุณาจากเขาเสียงขาดๆ หายๆ ซาบซ่านในบทรัก ความบอบบางของร่างกายถูกกระตุ้นหนักหน่วงจนผลักให้ลอยละลิ่วขึ้นกลางอากาศก่อนทุกอย่างจะจบสิ้นลงอย่างสวยงาม สาวคู่ขาขึ้นสวรรค์ไปแล้ว แต่ธาวินยังไปไม่ถึงจึงเร่งกำลังเพิ่มขึ้นทวีคูณจนกระทั่งร่างกายกำยำกระตุกเกร็งปลดปล่อยสายธาราแห่งชีวิตออกมาจนล้นปริ่ม โดยไม่รอช้ามือหนารีบกระชากตัวตนออกทันทีพร้อมกับเดินลงจากเตียงถอดถุงยางเปื้อนคราบกามาทิ้งลงถังขยะ หางตาชายหนุ่มทอดมองร่างเปลือยเปล่าของพิมพ์ผกา มุมปากคมหยันเหยียดผู้หญิงเห็นแก่เงินพวกนี้ เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ก่อนเดินไปทิ้งกายนั่งลงบนโซฟามุมห้องกอดอกกำยำเหลือบสายตามองคู่ขาสาว “ข้อตกลงของเราคืออะไร อย่าทำเป็นลืมซะล่ะ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งพิมพ์ผกาก็ไม่โต้แย้งอะไรรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนมายืนตัวอ่อนปวกเปียกข้างเตียง หล่อนยังคงเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ยอมไม่มีปากมีเสียงกับมหาเศรษฐีหนุ่ม ธาวินมองหน้าหล่อนด้วยสายตาเย็นยะเยือก ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับร่างกายเปล่าเปลือยแสนเย้ายวน ใช่สิ ก็เขามีอะไรกับพิมพ์ผกาจนเห็นไปหมดทุกซอกทุกมุมแล้วนี่นา เบื่อจะแย่ “คุณเก้าอยากให้พิมพ์ช่วยอีกรอบเหรอคะ” พิมพ์ผกาข่มความเหนื่อยเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล ใบหน้าสวยยิ้มแฉ่งต่างจากในใจที่ก่นด่าชายหนุ่มจนเละเทะ เกลียดชังข้อตกลงของเขาที่ว่าหล่อนจะต้องไปจากห้องนี้ทันทีที่ความต้องการของเขาหมดลงและข้อสำคัญคือห้ามถือวิสาสะนอนบนเตียงของเขาอย่างเด็ดขาด ไม่รู้จะหวงทำไม แค่เตียงนอนราคาไม่กี่พัน ข้อตกลงบ้าบออะไรพรรคนี้ ไร้สาระซะไม่มี! “ไม่ล่ะ ฉันเบื่อเธอแล้ว รีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่ซะ” บอกต่อเสียงเฉียบขาด พิมพ์ผกาหน้าซีด มือไม้สั่นเทาเนื่องจากกลัวบ่อเงินบ่อทองจะหลุดมือจนต้องรีบรุดกายไปคุกเข่าลงหน้าโซฟา “คุณเก้า มะ... หมายความว่ายังไงคะ พิมพ์ทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่าคะ ทำไมคุณเก้าถึงได้เบื่อ บอกพิมพ์ได้นะคะ พิมพ์พร้อมปรับปรุงตัวเองใหม่” หล่อนอ้อนวอน คลานเข่าไปกอดขามหาเศรษฐีหนุ่มซุกซบใบหน้านวลลงหัวเข่า ปฏิกิริยาตอบสนองของธาวินคือการขยับท่อนขาหลบไปทางอื่น ปรายสายตาเย็นชามองคู่ขาสาว “ฉันบอกว่าเบื่อก็คือเบื่อ คนอย่างฉันไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนซ้ำซากจำเจหรอกนะจะบอกให้!” ธาวินหยิบธนบัตรมูลค่าสูงหลายใบส่งไปให้หล่อน “รับไปสิ!” “คุณเก้าจะทิ้งพิมพ์จริงๆ เหรอคะ” “อย่าพูดต่อให้มากความ ข้อตกลงของเราคือแค่สนุกชั่วคราวและฉันก็ให้ค่าตัวเธอทุกครั้ง รีบๆ รับไปก่อนฉันจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้!” ตะคอกใส่ หล่อนก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ผู้หญิงที่ถูกเขาปฏิเสธมีอาการแบบนี้ทุกราย เขาตั้งชื่อโรคให้ว่า ‘โรคขาดเงินทำให้เลือดไหลเวียนไม่ทั่วร่างกาย’ ส่วนตัวเขาก็ชอบเหลือเกินที่ได้เห็นความผิดหวังจากนัยน์ตาของผู้หญิงพวกนี้! “ค่ะ ฮึก... พิมพ์ขอบคุณคุณเก้ามาก ถ้าวันไหนคุณเก้าไม่รู้จะเรียกใช้ใครติดต่อพิมพ์มาได้เสมอนะคะ” บอกทิ้งท้ายอย่างแสนเสียดายใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาออก หน้าอย่างเขานี่หรือเหมือนคนขาดผู้หญิง! ธาวินอยากจะตะคอกสั่งพิมพ์ผกาให้เปลี่ยนคำพูด แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงปล่อยให้หล่อนได้จัดการเก็บเสื้อผ้าไปสวมในห้องน้ำ สายตาคู่เย็นชามองตามจนกระทั่งประตูถูกปิดลงก่อนเขาจะเบือนสายตากลับมามองเตียงกว้าง ที่ในอดีตเคยแอบลักลอบมีความสัมพันธ์กับกษมาในช่วงที่ยังคบกัน เพราะรักกษมามากยามหล่อนไปเลยทำให้ความทรงจำดีๆ ในอดีตกลายเป็นเกลียดชัง ทุกสัมผัสที่เคยได้รับจากหล่อนเขาให้ผู้หญิงคนอื่นทำลายจนหมดสิ้น รวมถึงเตียงนอนนี้ที่เป็นความทรงจำเขาก็จะพาผู้หญิงมานอนลบรอยราคีจากหล่อนให้หมด! “ฉันเกลียดเธอ กษมา!” คิดถึงอดีตทีไรแววตาคนเย็นชาก็อัดแน่นไปด้วยความโกรธความเกลียดชัง อาฆาตแค้นผู้หญิงคนนั้นสุดใจ มือแข็งแรงกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่เจ็บกายมีหรือจะเท่าความเจ็บที่อัดแน่นอยู่ในใจ!