บำเรอรักทัณฑ์อสูร

9

“ค่ะ” กษมาเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งวันทั้งคืนยอมเดินตามหญิงแปลกหน้าไปโดยดีแต่เมื่อถึงจุดอับคนกลับมีมือปริศนาเอื้อมมาปิดปากหล่อนแน่นแนบผ้าบางปิดโพรงจมูก ความรักตัวกลัวตายกัดกินใจทำให้กษมาดิ้นรนน้ำตาไหลพรากเพื่อให้หลุดพ้นจากอันตรายที่กำลังเผชิญ ทว่ากายหล่อนก็อ่อนแรงและหลับไปในที่สุด

ผ่านไปหลายชั่วโมงกว่าฤทธิ์ยาสลบจะหมดฤทธิ์ กษมารู้ตัวอีกครั้งความมืดก็โรยตัวปกคลุมท้องฟ้านอกหน้าต่างหมดแล้ว ฤทธิ์ยาที่ได้รับเข้าไปทำให้หล่อนรู้สึกสดชื่น ไม่บ่อยนักที่จะได้หลับเต็มตาอย่างนี้ แต่พอมานึกขึ้นได้ว่าตัวเองอาจกำลังได้รับภัยร้ายกษมาก็รีบยันกายลุกอย่างรวดเร็วทว่าสัมผัสต่อมาที่ได้รับคือมีอะไรบางอย่างที่หนักอึ้งกดทับหน้าขาหนักแน่นและในเวลานี้หล่อนกำลังเปลือยกาย! ลมหายใจอ่อนแรงพ่นเข้าออกรวดเร็วก่อนนัยน์ตาคู่ใสจะค่อยๆ ลดมองสิ่งที่กดทับหน้าขาถึงได้เห็นท่อนขาเปลือยแข็งแรงของใครสักคน

หล่อนหวาดกลัวในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่จริง... หล่อนต้องไม่เป็นของคนอื่น หล่อนเป็นของพี่เก้าคนเดียว

“ฮือ... ไม่จริง”

“ไง ตื่นแล้วเหรอแม่ตัวดี” ทักเสียงห้วน

กษมายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมตกใจจนไม่กล้าหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น เสียใจและสมเพชเวทนาชีวิตตัวเองที่ระเห็จระเหมาทำงานไกลบ้านยังต้องมาเจอเรื่องร้ายแบบนี้อีก ตัวหล่อนแข็งทื่อมีเพียงลมหายใจที่เข้าออกไม่เสมอกัน ขัดข้องปานใจจะขาด

อิริยาบถนั้นคงสร้างความหงุดหงิดให้คนมอง กลัวหล่อนจะหายใจติดขัดจนเป็นลม เขาเก็บขาเข้าที่ก่อนยันกายขึ้นมานั่งซ้อนหลัง กระชากข้อศอกให้หันกลับมาเต็มแรง

“คนพูดด้วยไม่มีปากเหรอทำไมถึงไม่พูดตอบ!”

“...”

นัยน์ตากษมาเหม่อลอยมีเพียงน้ำตารินไหลไม่มีสติแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายที่ข่มเหงร่างกายตัวเองตอนไม่ได้สติ

กั้งขอโทษ พี่เก้า กั้งขอโทษ

“กั้ง!” ธาวินตะคอกเรียกด้วยความตกใจเมื่อเห็นหล่อนน้ำตาไหลอีกทั้งยังสติหลุด “กั้ง! เป็นอะไรไป” เขย่าหัวไหล่ไม่นานหล่อนก็หมดสติในอ้อมกอด

ธาวินตกใจซ้ำซ้อนอีกทั้งยังเป็นห่วงหล่อนมากทั้งที่ตั้งมั่นไว้ว่าจะร้ายใส่ให้ถึงที่สุด เขาใส่เสื้อผ้าคืนให้หล่อน ข่มใจไม่ล่วงเกินไปมากกว่าสัมผัสหล่อนให้หายคิดถึงจากนั้นก็คอยดูแลเอาใจใส่จนอาการของหล่อนดีขึ้น ผ้าชุบน้ำหมาดๆ ถูกไล่แตะไปบนใบหน้าเนียนสวยที่ผ่านมาห้าปีแล้วก็ยังสวยไม่สร่าง สาเหตุก็เพราะแบบนี้ไงเขาถึงลืมหล่อนไม่เคยลงสักที

“แม่...” หล่อนกำลังละเมอเรียกคุณกฤษณาผู้เป็นมารดา

ธาวินรู้จักคนในครอบครัวของหล่อนดี คุณกฤษณาผู้อ่อนโยนกับคุณชัยวัฒน์ผู้ยโสโอหัง

ในเวลานี้มือบอบบางยกขึ้นไขว่คว้ากลางอากาศก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนรนกลัวอะไรบางอย่าง

ในฝันกษมากำลังร่ำไห้อย่างหนักหลังรู้ว่าตัวเองพลาดพลั้งตั้งครรภ์แล้วพยายามหนีกลับไปหาเขาคนนั้น ทว่าก็มารู้ความจริงข้อหนึ่งที่ทำให้หล่อนจำต้องเก็บเงียบเรื่องครรภ์แล้วก้มหน้าก้มตาเลี้ยงลูกคนเดียว เป็นความจริงราวห้าปีก่อน

กษมาน้ำตาไหลเจ็บปวดทุกครั้งที่ฝันถึงเรื่องราวในอดีตและจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเพราะอดีตในครั้งนั้นสร้างตราบาปขนาดใหญ่กลางใจของหล่อน

ธาวินรีบรวบมือหล่อนไว้แน่นตะคอกใส่

“เป็นอะไร!”

“ฮึก... ฮือ...” ไม่มีคำตอบใดนอกจากเสียงสะอื้นร่ำไห้กับท่าทางหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

ธาวินอดทนวางฟอร์มต่อไม่ไหวถือวิสาสะใช้ช่วงเวลาที่กษมาไม่รู้สึกตัวดึงหล่อนมาสวมกอด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องดิ้นรนหนีอะไรบางอย่างที่ตามหลอกหลอนหล่อนในความฝัน!

ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือหล่อนเดินทางมาเมืองเหนือเพื่อทำงานแต่ถูกคนร้ายลักพาตัวมากระทำชำเรา กษมาลืมตาขึ้นสู้ความจริงดีดกายลุกขึ้นนั่งในสภาพกึ่งเปลือยทั้งร่างกายมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวหลวม

“ได้สติสักทีสินะกษมา!”

เสียงของชายปริศนาดังขึ้นก่อนไฟในห้องนอนจะสว่างไสว เขาสวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวอวดแผ่นอกเปลือยเปล่าแสนเร้าใจ ยืนตระหง่านปลายเตียงมองอดีตคนรักด้วยสายตาเย็นชา ส่วนเจ้าของชื่อตกอยู่ในห้วงความรู้สึกหลากหลาย มองไปยังชายหนุ่มด้วยความรัก ความคิดถึง และความกลัว

พี่เก้าของหล่อนอยู่ตรงหน้านี้

“พี่... เก้า”

“เก่งนี่จำชื่อผัวเก่าตัวเองได้ด้วย!”

กษมาเม้มปาก เจ็บแปลบในใจที่ได้ยินถ้อยคำเหินห่างและเต็มไปด้วยความรังเกียจ เวลาห้าปีที่ไม่ได้เจอกันไม่ได้ทำให้ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อครอบครัวหล่อนลดลง กษมาคลายริมฝีปากออก ความดีใจเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดเกินประมาณได้

ธาวินหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ “ฉันไม่มีรางวัลออสก้าหรือตุ๊กตาทองแจกให้เธอหรอกนะไม่ต้องเสแสร้งบีบน้ำตา!”

ถ้อยคำสาดเสียเทเสียจากชายที่ตนรักเปรียบดั่งมีดคมหั่นใจดวงน้อยให้แหลกสลาย ความรักที่เคยมีให้กันเขาเอาไปทิ้งไว้ไหนทำไมถึงพูดจาใจร้ายต่อหล่อนนัก ทั้งที่หากพูดดีๆ หล่อนยังมีอีกหลายเรื่องอยากบอกเขา ถึงแม้บอกไปแล้วเขาไม่ยอมรับแต่ก็ยังอยากจะบอกให้เขารับรู้ว่าเรามี ‘ลูก’ ด้วยกัน

กษมาไม่อาจห้ามน้ำตาตัวเองได้ยิ่งมองเห็นสายตาดูแคลนจากเขา น้ำตาหล่อนก็ยิ่งไหลรินหนักมากขึ้นเป็นเท่าตัว หล่อนรู้สึกเกลียดเขาที่ตีค่าความรักความคิดถึงของหล่อนเป็นคำว่าเสแสร้ง เกลียดชังสายตาเย็นชาเหมือนคนไม่รักกัน เกลียดน้ำเสียงกระโชกโฮกฮากที่ได้ยิน กษมาจับผ้าห่มแน่นดึงขึ้นมาปิดบังร่างกายบอบบางที่ไม่สวยเหมือนในอดีตให้พ้นสายตาจากเขา