ทว่าฟ้าคงลิขิตไว้เช่นนี้ ให้ซ่งโม่โฉววิ่งไปหานาง และหยิบเอาก้อนตำลึงเงิน ที่เขาพกติดตัวไว้ตั้งแต่จำความได้ มันคือเงินที่เด็กชายได้รับเป็นขวัญถุง ซึ่งนับว่ามากโขสำหรับเด็กเล็ก อีกทั้งเด็กชายห่วงแหนมาก เขาเคยบอกว่าจะใช้เงินนี้ สำหรับซื้อกำไร หรือปิ่นปักผมให้สตรีที่ชอบ สุดท้ายเขาก็เลือกมอบมันให้กับหรันอันเจียว
( 1 ตำลึงเงินเท่ากับ 1,000 เหวินหรืออีแปะ)
“เช่นนั้น... ให้ข้าดื่มด่ำความสุขจากเจ้าสักเล็กน้อย บุรุษผู้นี้คงหายเมาเหล้า... แต่จะเมารักอารุ่ยแทน”
ซึ่งสิ่งที่เขาบอก ก็ทำให้หรันอันเจียวอยากเป็นทั้งสุราเลิศรส และอาหารจานโปรดให้เขากินอย่างไม่รู้จักพอ!
ดวงตากลมโตมีน้ำหล่อเลี้ยง ดูงดงามและยั่วยวน หรันอันเจียว... เห็นภาพในหัวเมื่อมาถึงเมืองฉิน นางมั่นใจว่าจะมีคนผู้หนึ่งช่วยเหลือตน และเมื่อรู้ว่าเป็นซ่งเฟิงหัว หญิงสาวก็ดีใจ เขาไม่ใช่คนหยาบคาย มีเมตตา อีกทั้งหัวใจนางไม่ได้ปิดกั้นเขา ก็เพี
