ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือบางไว้ ถึงแม้ไม่ได้รู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดใส่ร่างกายเหมือนครั้งนั้น ทว่าหนนี้ เขายอมรับว่าตนเองกำลังงุ่นง่านอย่างที่สุด
ความเป็นชายของเขากำลังคึกคัก เขาเป็นหนุ่ม ความต้องการเรื่องระหว่างชายหญิงย่อมเป็นสิ่งที่หักห้ามใจยาก เพียงแต่หลังจากสูญเสียมารดาของซ่งโม่โฉว ภาระหลายอย่างก็ท่วมทับหลังไหล่เขา อีกทั้งมีสตรีหลายคนเฝ้าติดตามไม่ห่าง จนชายหนุ่มรู้สึกว่า การเป็นโสดสักพักอาจทำให้เขามุ่งมั่นในเรื่องการคิดค้นยาเพื่อช่วยเหลือกองทัพ และรักษาผู้คนได้มากกว่าเดิม
ซ่งเฟิงหัวมองสตรีผู้ที่นางมักบอกว่าตนอัปลักษณ์ด้วยแรงสิเน่หาเร่าร้อน และเอ่ยกับนาง
“ข้าไม่ใช่ขุนนางในราชสำนัก แถมเป็นพ่อม่ายลูกสอง มิหนำซ้ำยังมีดวงกินเมียด้วย อารุ่ยกลัวหรือไม่”
กลัวหรือไม่...
เสียงเขาวนเวียนอยู่ในหัวของหรันอันเจียว
และดวงตากลมโตมองเขากลับ ซึ่งช่วยไม่ได้ที่นางจะขัดเขิน แต่นางไม่ได้อ่อนหัดเรื่อ
