อาชาพยศ

พยศบทที่ 2 : So naughty.

หลังจากล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ ผมก็กำลังจะเดินกลับมานั่งที่ห้องวีไอพีตามเดิม เเต่ยังไม่ทันได้ถึงประตูห้อง ผมก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงในทันที

ชายร่างสูงในชุดสีขาวเเหวกลงกลางอก กำลังยืนกังท่าขวางทางเดินผมอยู่ เเละเเน่นอนว่าเขาเป็นใหญ่ในที่เเห่งนี้ ไม่เเปลกถ้าสีหน้าเเละท่าทางเขาจะดูหาเรื่องผมขนาดนั้น

"คุณอิฐ"

"ไง"

ผมถอนหายใจเบาๆ ให้กับเสียงเย็นที่เอ่ยทัก ก่อนจะทำท่าเลี่ยงไปอีกทาง เเต่ก็ถูกอีกฝ่ายคว้าเเขนเอาไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ"

"ผมมีงานต้องทำ มีเเขกรออยู่ หลบทางด้วยครับ"

"เเค่คุยกันเเปปเดียวก็ไม่ได้หรือไง หรือว่าพอดังเเล้วก็ลืมของเคยๆ กันไปเลย"

"ระวังคำพูดด้วยครับ"

เขามันผีเจาะปากมาพูดของเเท้เลย คำว่าของเคยเคยสำหรับเขามันคืออะไรกัน เพราะสำหรับผมแล้ว เขาไม่เคยมีตัวตนในสายตา

เราไม่เคยมีเเต่สัมพันธ์อันลึกซึ้ง มีเเต่เขาซะมากกว่าที่เข้าหาผมราวกับเสือจะตะครุบเหยื่อ

เพราะงั้นคนแบบนี้ เราหลีกหนีเอาไว้ก่อนดีที่สุด

"ดังเเล้วเเตะต้องไม่ได้จริงด้วย" คนตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับเลียริมฝีปาก มือกระชากผมเข้าไปตัวก่อนจะล็อคผมไว้ในอ้อมกอด

"ปล่อยผมนะ!" ผมร้องขึ้น พยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการ เเต่ดูเหมือนว่าเขาจะเเรงเยอะมากพอควร

เล่นเอาผมเหงื่อตกเหมือนกัน

"ไม่ต้องดิ้นไปหรอก เเค่กอด ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

"อยะ..อย่า"

ผมเอี่ยวคอหลบปลายจมูกของคุณอิฐที่กำลังจะก้มลงมาดมที่เเก้ม ด้วยความรู้สึกที่ขยะเเขยงอย่างบอกไม่ถูก

"ถ้าไม่ปล่อยผมจะร้องให้คนช่วย"

"พ่อฉันเป็นเจ้าของ ใครมันจะกล้าวะ"

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วยครับ!"

เมื่อพละกำลังผมไม่เอื้ออำนวย ทางเดียวคือการที่ผมกำลังอ้าปากตะโกนท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มให้คนช่วย

"อยะ..อย่า ปล่อยผมนะครับคุณอิฐ!" ผมร้องห้าม เมื่อกำลังถูกคุกคามจากเขาอยู่ ทั้งการจับเเละลูบไล้โดยที่ผมไม่อนุณาต

"เห้ยมึงทำอะไรเด็กกูวะ!"

เพียงอึดใจที่ผมเกือบจะหมดเเรง เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังเข้ามาในโสตประสาท เเต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี

"เด็กในร้านกูต่างหาก"

"มึง"

พี่หมอกวิ่งตรงเข้ามาใช้หมัดซัดเข้าที่ใบหน้าของคุณอิฐ เเน่นอนว่าผมที่เป็นอิสระร่วงลงพื้นด้วยอาการเเข้งขาอ่อนเเรง

ก่อนที่จะพบว่าตอนนี้ทั้งสองคนกำลังซัดกันนัวอยู่บนพื้นเเล้วเรียบร้อย พี่หมอกไม่รู้สินะว่าเขากำลังเล่นอยู่กับอะไร

ผมเองจะเดือดร้อนซะเปล่าๆ

"พี่หมอก! หยุดนะครับ!" ผมยันกายลุกขึ้นยืนเเล้วเดินเข้าไปห้าม

พี่หมอกที่กำลังหน้ามืดรัวหมัดกระหน่ำ ทำเอาคนใต้ร่างเขาเลือดออกจนเสื้อเปื้อนเลือดสีเเดงฉานไปด้วย

"พี่หมอกพอแล้ว" ผมรับหมัดเขาเอาไว้ เเละนั่นเหมือนเป็นการเรียกสติเขากลับคืนมา

คนตัวสูงลุกขึ้นยืน พลางกระชับคอเสื้อเล็กน้อย ก่อนจะหันมาคว้าไหล่ผมไปโอบเอาไว้

"นี่เด็กกู อย่าเสือก"

"พี่หมอกพอเถอะครับ บอกให้หยุดไง!"

ผมร้องเสียงหลง กอดเอวพี่หมอกไม่ให้เข้าไปทำอะไรมากกว่านี้ ไม่งั้นอีกฝ่ายมีถึงตายเเน่นอน

"ไปสายฟ้า ทำกูอารมณ์เสียชิบหาย"

ผมก้มมองมือตัวเองที่กำลังถูกคนตรงหน้าจับเอาไว้เเน่น พี่หมอกดูหัวเสียไม่น้อย ดูจากอารมณ์ฟึดฟัดของเขาแบบนั้นเเล้ว ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป

กลัวหนีเสือมาปะจระเข้ซะมากกว่า

"ถอดหน้ากากก็ได้นะครับ พี่ไม่ถือ"

ผมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรกลับไป นอกจากกลับมาที่ห้องวีไอพีทายาเเก้ช้ำให้พี่หมอกเท่านั้น

เห็นซัดกันนัวเลยนึกว่าเขาจะเลือดตกยางออกซะเเล้ว เเค่ฟกช้ำบางส่วนเท่านั้นเอง เเต่บางส่วนมันดันเป็นใบหน้าเขาไงครับ

หมดหล่อสักวันสองวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ส่วนคุณอิฐผมขอให้คนมาลากเขาไปเรียกสติ ไม่ได้บอกว่ามีเรื่องอะไรกัน เพราะถ้าเจ้าตัวตื่นมาคงจะรู้กันเองนั่นแหละ

"รู้ตัวมั้ยครับว่าไปต่อยใครเขา" ผมถามขึ้น ก่อนจะเก็บใส่กล่องตามเดิม

"ไม่รู้" เขาตอบกลับสั้นๆ

ช่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรซะจริง

"เเล้วทำทำไมครับ"

"ก็เราร้องขอให้ช่วยไม่ใช่หรือไง พี่ก็เเค่ช่วยเรา"

ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าสบสายตาของพี่หมอกท่ามกลางไฟสีส้มกลางห้อง

เขามองมาที่ผมเช่นกัน หากเเต่ว่าใบหน้ากลับมีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมุมปาก จนผมต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน

"ไม่ต้องปลื้มหรอก พี่หล่อแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว"

"ชิ"

"โอ้ย!"

มือที่ว่างอยู่จัดการกดเข้าที่มุมปากเขาอย่างเเรง ที่ทำก็เพราะอยากให้เจ็บนั่นเเหละ จะได้รู้ว่าพูดอะไรก็ระวังบ้าง

"เเล้วตกลงมันเป็นใคร ทำไมเราต้องหน้าซีดด้วย" เจ้าตัวถามขึ้นพลางทำหน้าหงอ มือก็ยกปิดหน้าไม่ให้ผมทำร้ายได้อีก

"ลูกเสี่ยอง" ผมตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

เเต่ไม่พรุ่งนี้ก็คงเร็วๆ นี้ที่ผมอาจจะโดนตามตัวได้ คนที่โดนทำร้ายจนน่วมไปวันนี้ ไม่มีทางปล่อยผมหรือพี่หมอกไปแน่

"เจ้าของที่นี่เหรอ"

"ใช่ครับ"

"น่าสนุกเเฮะ"

"ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลย"

"เราทำงานไปเรียนไปด้วยไม่เหนื่อยหรอ"

"เหนื่อยครับ" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ "ถ้าบอกไม่เหนื่อยก็คงจะโกหก ยังมาเจอคนพวกนั้นอีกเหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่า"

"เเล้วทำไมไม่ออกไปทำงานอย่างอื่น"

"ผมติดหนี้พวกนั้นอยู่"

"เท่าไหร่"

"ห้าล้าน"

ชีวิตหลายๆ คนถ้ามีทางเลือกมันก็ดี เเต่ผมไม่มีนี่คือความจริง

เรียกได้ว่าการทำงานให้กับที่นี่ ได้เท่าไหร่ก็หมดเท่านั้น มีเเค่งานรับจ้างข้างนอกที่ผมได้เป็นรายได้เสริม เเละในเร็วๆ นี้ผมก็กำลังมองหางานเสริมอยู่

เเค่ทางสองทางมันคงไม่พอกับหนี้ที่ท่วมหัวผมตอนนี้หรอก

"เเล้วเมื่อไหร่จะหมด"

"ตลอดชีวิตมั้ง"

"ห้าล้านเนี่ยนะ"

ผมกระตุกยิ้มมุมปาก เพราะรู้ดีว่าคนที่มีเงินบางคนอาจจะมองว่าน้อย บางคนก็มองว่ามันเป็นเงินก้อนใหญ่ที่หามาได้ยาก

เเล้วคนที่ไม่มีอะไรแบบผมล่ะ มันมหาศาลจนไม่รู้ว่าชาติผมจะมีปัญญาหามาคืนเขาได้มั้ย

"นี่ทำงานมากี่ปีเเล้ว" เขาถามต่อเหมือนไม่ใส่ใจนัก

"สามเดือน" ผมตอบกลับ

"เเล้ว.."

"เลิกถามเรื่องของผมเถอะครับ นี่ก็ใกล้จะหมดเวลาเเล้ว ถ้างั้นผมขอตัวก่อน" ผมถอนหายใจเเล้วผละออกจากพี่หมอกเล็กน้อย

"เดี๋ยวก่อน" พี่หมอกรั้งผมเอาไว้ เขาเลิกคิ้วใส่เมื่อผมหันไปมองมือเจ้าตัว ก่อนที่คนตรงหน้าจะยอมละมือออกไป

"มีอะไรครับ" ผมถามขึ้น มือก็จับกล่องยาเเน่น

"ถ้าพี่จ่ายหนี้ให้ห้าล้าน ไปอยู่กับพี่มั้ย"

ผมหรี่ตาอย่างไม่ไว้วางใจ เท่าที่ผมเคยรู้จักผู้ชายคนนี้มา เขาไม่ธรรมดาเหมือนกัน เเล้วแบบนี้จะให้ผมเชื่อใจเขาอย่างง่ายดายได้ยังไง

ในเมื่อเขาอาจจะเล่นตุกติกเมื่อไหร่ก็ได้

"พี่พูดจริง เเค่เป็นเด็กพี่คนเดียว งานไม่ยากหรอก หือ"

"งานอะไรล่ะครับที่ว่าไม่ยาก"

"ก็งาน.."

"ผมบอกก่อน ว่าผมไม่ได้ขาย เเล้วผมก็จะไม่นอนกับคนที่ผมไม่ได้รักด้วย" ผมยื่นคำขาดครั้งสุดท้าย

"งั้นเเปลว่าเราจะทนอยู่กับสิ่งแวดล้อมแบบนี้ใช่มั้ย" คนตัวสูงลุกขึ้นยืนเต็มตัว

"ผมปกป้องตัวเองได้" ผมเงยหน้ามองเขาที่ก้มลงมองมาเช่นกัน

"แบบนี้เหรอ"

พูดจบคนตัวสูงก็เข้ามากอดผมจากด้านหลัง เรียวเเขนทั้งสองข้างรัดผมเอาไว้เเน่นจนไม่สามารถขยับหรือหาช่องว่างได้เลย

"พี่หมอก! จะทำอะไร"

"ไหนบอกปกป้องตัวเองได้ไง เอาสิ ไหนลองทำดูสิ"

"ถ้าผมหลุดไปได้ พี่จะไม่ได้เจอผมอีกแน่"

ผมที่ดีดดิ้นอยู่ในวงเเขนเเกร่งอยู่นานนับนาทีก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่ออีกฝ่ายคลายอ้อมกอดลงพร้อมกับเงียบไป

"พี่หมอก"

"สายฟ้า.."

"ปล่อยผมนะครับ!"

พอได้จังหวะผมก็ผลักเขาลงไปนั่งบนโซฟา สองขาก้าวถอยหลังเตรียมวิ่งหากเขาจะเข้าหาผมอีกครั้ง

"อย่าคิดจะทำอะไรทุเรศกับผมเด็ดขาด ผมไม่ยอมเเน่"

"เหอะ"

เขานิ่งไป ก่อนจะเเสยะยิ้มมุมปากใส่

"พยศจังวะ"