“ทำไมไม่บอกพี่ว่าเพลงเจออะไรมาบ้าง” ภีมพลตั้งคำถามในขณะที่มือกำพวงมาลัยรถแน่น รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยเมื่อนึกถึงพี่ชายต่างสายเลือดของเพลงที่จ้องจะทำเลวระยำแบบนั้นกับคนที่ตอนนี้เป็น ‘คนของเขา’
“มันไม่สำคัญหรอกค่ะ”
“ทำไมจะไม่สำคัญ อย่างน้อยๆ พี่ก็ได้เข้าใจเพลงมากขึ้นไง”
“เขาคงไม่กล้ามายุ่งแล้ว ขอบคุณนะคะที่วันนี้มาเป็นเพื่อน”
“มีเรื่องอะไรให้พี่ช่วยก็บอก อย่ามองว่าพี่เป็นคนอื่น พี่เต็มใจช่วยถ้ามันเป็นเรื่องของเพลง” คนที่เจ็บมาเยอะพยักหน้ารับ ในวันที่แย่มากๆ อย่างน้อยๆ มันก็ผ่านไปแล้ว อย่างน้อยๆ คนที่เธอเผลอปันใจให้ทั้งที่ไม่สมควรก็เข้าใจและอยู่เคียงข้างเธอ
ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันบวกกับเรื่องหนักๆ ที่เจอมาทำให้เพลงเผลอหลับตั้งแต่ภีมพลขับรถออกจากบ้านเธอมาจนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบ ดวงตาคมกริบทอดมองดวงหน้าสวยหวานในยามที่หลับใหล ความสงสัยและห่วงใยทำงานทันทีที่นึกได้
