“พี่ขอมากเกินไปหรือเปล่า” ภีมพลไล่สายตาจากใบหน้าลงมาจนถึงเรือนร่างที่ขาวผ่อง นิ้วยาวเหยียดเลื่อนไปเกี่ยวตะขอบราก่อนที่ทรวงอกอวบอิ่มจะปรากฏแก่สายตา
“เพลงไม่มีสิทธิ์ต่อต้านอยู่แล้ว” คนฟังสบตาสวยแก้มเศร้า ทั้งที่เพลงเจียมตัวอยู่เสมอ น่าแปลกที่บางครั้งเขายังเผลอกลัวเธอผูกมัดขึ้นมา
“เพลงพูดเหมือนเพลงไม่ต้องการพี่ ไม่เหมือนเพลงคนเดิมที่เคยบอกว่ารักพี่เลย”
“พี่ภีมเองก็ไม่เคยรัก และเพลง…”
“เพลงครับ” ภีมพลวางปลายนิ้วแตะลงบนเรียวปากอวบอิ่มเพื่อให้คนใต้อาณัติหยุดพูด ซึ่งเธอหยุดทันที
“เวลาที่มีกันและกันอยู่ทำไมเราถึงไม่ปล่อยให้ตัวเรามีความสุขล่ะ สุขที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้กอดกัน ได้ยิ้มให้กันเหมือนที่เคยผ่านมา”
“…”
“เพลงเองก็เป็นความสุขของพี่เหมือนกันนะ พี่คิดไม่ผิดที่วันนั้นเลือกเพลง และพอใจที่คนคนนั้นคือเพลง” ภีมพลผละมือออกจากปากก่อนจะโน้มตัวลงเพื่อกดริมฝีปากลงจูบที่ปากของเพลง ริมฝีปากหนาขบ
