“พี่ภีมรอที่รถนะคะ เพลงแค่เอาเงินมาให้เขาแล้วจะกลับเลย” คนบอกกระชับสายกระเป๋าขึ้นไปคล้องบ่า ก่อนจะเลื่อนมือมากุมซองสีน้ำตาลที่มีเงินสดอยู่ในนั้นสามหมื่น รีบให้รีบจบ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอะไรอีกแล้ว
“เดี๋ยว” ภีมพลแตะมือลงบนมือขาวผ่องจนเธอเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเขา
“พ่อเพลงดื่มเหล้าหรือเปล่า”
“ทำไมเหรอคะ”
“ถ้าเขาดื่มพี่ก็ไม่ควรปล่อยเพลงเข้าบ้านคนเดียวแบบนี้ไง มันอันตรายเกินไป พี่ว่าพี่ไปเป็นเพื่อนดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพลงเอาเงินมาให้เขาเขาไม่ทำอะไรเพลงหรอก ถ้าพี่ภีมเข้าไปนั่นแหละจะเกิดปัญหา สุดท้ายก็ต้องมาหาเรื่องประชดประชันอีก เพลงไม่อยากให้พี่เดือดร้อนไปด้วย”
“พี่บอกเหรอว่าพี่กลัวตัวเองเดือนร้อน แต่ถึงเดือดร้อนก็ดีกว่าพี่ปล่อยเพลงให้ไปเจ็บตัวคนเดียว” เพลงเงยหน้ามองสบตาคนที่ยืนยันหนักแน่น เจ้าชีวิตไม่รอช้าที่จะดับเครื่องยนต์แล้วก้าวขาลงจากรถไปก่อนเธอ
ภีมพลกวาดสายตามองออ
