“เอ๊ะ! แม่มาขัดจังหวะไหม” คุณหญิงกฤตยายกยิ้มและพินิจมองวงแขนของบุตรชายที่กอดเมียแน่นมาก สายตาเว้าวอนแบบนั้นถึงคนเป็นแม่จะไม่เคยสอนให้ทำแต่ลูกกับพ่อนี่ก็เหมือนกันไม่มีผิด
“ถ้าบอกว่าขัดจังหวะมากๆ คุณแม่จะกลับเลยไหมครับ”
“ไล่แม่เชียวเหรอตาภีม หนูเพลงมากับแม่นะ แม่เป็นคนพามาอย่ามาทำเป็นสนใจเมียมากกว่าแม่หน่อยเลย”
“ความคิดถึงมันห้ามกันได้ด้วยเหรอครับ” ภีมพลย้อนถาม วงแขนยังคงกระชับกอดคนบนหน้าตัก ส่วนเพลงตัวแข็งทื่อไม่แม้แต่จะกล้าขยับเช่นกัน
“อย่าให้รู้ว่าตอนอยู่บ้านไม่เป็นแบบนี้” คุณกฤตยาคาดโทษ ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลาแต่หูตาของท่านแพรวพราว เรื่องอะไรก็อย่าคิดว่าไม่รู้ ที่ผ่านมาแค่ดูอยู่ห่างๆ แค่นั้นเอง
“ผมกับเพลงยังรักกันดีครับ ผมนอนกอดของผมอยู่ทุกคืน”
“หนูเพลง จริงเหรอลูก” เอ่ยถามคนที่รักเอ็นดูไม่ต่างจากลูกในไส้ คนถูกถามยิ้มอวดความสดใส เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้รู้สึกไม่สบายใจเลย
“
