Ahsen’in gerçeğin farkına varmasıyla Başak sustu. Sustu ve başı önünde, kollarıyla karnını daha sıkı sardı. Sanki karşısındaki annesiymiş de az sonra kabahati için ona bir ceza biçecekmiş gibi hissetti. Fakat bu sefer bir fark vardı. Gerçekten hatalıydı. Tahsin amcasının söylediklerini kabul ederek yanlış yapmıştı. Kalacak bir eve, çalışacak bir işe ihtiyacı olmasaydı asla böyle bir şeye kalkışmazdı. Karşısındaki kadının yüzüne bakmaya utandığından başını kaldırmadan, “Özür dilerim,” dedi. “Eğer hamile olduğumu söyleseydim, beni kabul etmezdiniz.” Başak’ın gözyaşı dökerek özür dileyişi, Ahsen’i daha fazla üzdü ve bir o kadar da meraklandırdı. Normalde ona yalan söylenmesine tahammülü olmasa bile içinde zerre öfke duymuyordu. En az kendisi kadar şaşkın olduğu halde susmayı tercih eden Nurda
