5
1555 Words
5
“จริงจังเพราะมีคู่แข่งอะนะ” พลอยเพชรเอ่ยถามแล้วก็ด่าตัวเองในใจ เธอมีความคิดชั่ว ๆ แบบนี้อยู่ในหัวอีกแล้วน่ะเหรอ ความคิดที่ว่าจะแย่งสิบทิศมาจากเวทิตา ถึงแย่งมาได้เขาก็จะรักเธออย่างนั้นเหรอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงมีเสน่ห์ มีจริตมารยา ชอบยั่วยวนผู้ชายเสียหน่อย
“จริงจังจริง ๆ”
“ฉันบอกให้เฮียฉุดเวเสียตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ทำ ความจริงได้ยายเวไปเป็นเมียแล้ว”
“เฮียอยากพิสูจน์รักแท้ ไม่อยากไปทำไม่ดีกับเขาแบบนั้น”
“พิสูจน์รักแท้แล้วเขาเห็นไหมล่ะ ก็เห็นว่าเฮียกินแห้ว เขาไม่มองแม้แต่หางตา”
“คราวนี้เฮียเอาจริง”
“ถ้าจะเอาก็ต้องวางแผน วางยาแล้วก็ลากขึ้นเตียง ตื่นขึ้นมาเสร็จเฮียไปแล้ว เขาก็ไม่ไปแล้วละ แต่ถ้าเขาไปก็ทำให้คนที่เขาจะไปหาเห็นว่าเขามีอะไรกับเฮียแล้ว แค่นั้นจบ ฉันคิดว่าพี่สิบทิศคงไม่แย่งเมียคนอื่นหรอกนะ”
“ช่วยเฮียด้วย”
“ได้สิ” เธอยิ้มออกมา ก่อนจะกินก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามและขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านไป
รับปากการันต์ไปแล้วแต่เธอกลับไม่ได้ยินดีอยากที่จะทำอะไรชั่ว ๆ แบบนั้นเลย ความดีกับความชั่วในตัวของเธอมันตีกันจนวุ่นวายไปหมด
“มึงไปแรดที่ไหนมาวะนังเพชร” น้ำเสียงของมารดาทำให้พลอยเพชรถึงกับกลอกตาไปมา
“แล้วมันหนักหัวอะไรแม่”
“นังนี่ คนแบบแกมันไม่เจริญหรอก ฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่เด็ก เถียงคำไม่ตกฟาก ทำไมไม่ตาย ๆ ไปซะ” คนด่าอยู่บนเตียงที่นอนจมขี้จมเยี่ยวอยู่ พลอยเพชรตรงเข้าไปจัดการเปลี่ยนแพมเพิร์สให้มารดาในทันที
“แล้วลูกชายของแม่ที่ขอแต่เงินมันเคยมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้แม่บ้างไหม มีแต่ฉันนี่แหละที่ทำงานงก ๆ เลี้ยงดูแม่อยู่นี่”
“แกอย่ามาทวงบุญคุณนะนังเพชร”
“ขาเดินไม่ได้แต่ปากแม่ยังดีนะ แม่ช่วยตัวเองไปแล้วกัน”
“นังลูกเนรคุณ”
“ถ้าฉันเนรคุณ ฉันปล่อยให้แม่ตายไปแล้ว ปากฉันแบบนี้ก็จริง แต่ดูแลแม่มากี่ปีแล้วนะ แม่เคยเห็นความดีฉันบ้างไหม” คนพูดน้อยใจวูบอยู่ในอกแต่ไม่ได้แสดงออก
“แกไม่มีที่ไปยังไงล่ะ อย่ามาอ้างว่าห่วงฉันอยากดูแลฉัน อีโธ่เอ๊ย! สันดานแกเป็นยังไงฉันรู้”
“ฉันทำงานเลี้ยงตัวเองได้ จะไม่มีที่ไปได้ยังไงกัน” พลอยเพชรพูดอย่างเสียใจแต่เสียงก็ยังกร้าวใส่มารดา ที่เธอไม่ไปเพราะห่วงมารดา เนื่องจากไม่มีใครเอา ไม่มีใครดูแล พี่ชายทั้งสองแต่งงานมีครอบครัวก็ไม่เคยส่งเสีย นาน ๆ กลับมาสักที ก็มาแค่ขอเงิน พอพี่ชายเดือดร้อนแม่ก็มาด่ากราดหาเรื่องชวนทะเลาะกับเธอ ให้เธอเอาเงินให้พี่ พอเธอให้เงินก็เงียบปาก ไม่ด่าอีก
เคยมีคนบอกว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน เธอเชื่อสนิทใจว่าจริง ทุกครอบครัวพ่อแม่จะรักลูกไม่เท่ากัน ปากบอกว่ารักเท่ากัน แต่จะมีลูกรัก ลูกชัง และลูกที่ไม่รัก และลูกที่เฉย ๆ แล้วแต่เวรแต่กรรมของแต่ละคนว่าเกิดมาจะมีพ่อแม่แบบไหน
ที่เธอยังไม่แต่งงานมีครอบครัวก็เพราะสาเหตุนี้ แม่ถามว่าเมื่อไหร่จะมีลูกมีผัว แล้วแม่ทำตัวแบบนี้ใครจะมาอยู่ได้ แม่บอกว่าเขารักเราก็ต้องอยู่กับเราได้ มันหมดยุคที่จะต้องมาทนให้ด่าเพราะรักกันแล้ว ถ้าเป็นเธอไปอยู่กับพ่อแม่สามีป่วยติดเตียงแล้วยังด่าลูกไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่ดูแลอยู่ไม่ได้ทิ้งไปไหน เธอก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน
“น้ำหน้าอย่างแกจะไปอยู่ที่ไหนได้ แล้วที่แกเลี้ยงพ่อแม่ก็ทำให้แกเจริญ ไม่รู้หรือไง”
“แม่ดูถูกฉันอีกแล้วนะ แล้วพอสักทีเถอะไอ้ประโยคที่ว่าเลี้ยงพ่อแม่แล้วจะทำให้ชีวิตเจริญ คนสมัยก่อนหลอกให้ลูกเลี้ยงก็สอนกันมาแบบนี้ ทุกวันนี้ถ้าฉันไม่ทำงาน งอมืองอเท้าฉันจะมีข้าวแดกไหม”
“แกนี่มันพูดไม่เพราะจริง ๆ แกดูลูกคนอื่นบ้างสิ พูดเพราะน่าฟัง”
“แล้วแม่พูดเพราะไหมล่ะ จะให้ฉันพูดเพราะแม่ต้องพูดเพราะก่อนสิ”
“ฉันเป็นแม่จะพูดยังไงก็ได้ แต่แกเป็นลูก แกต้องมีสัมมาคารวะกับพ่อแม่”
“ตัวเองพูดไม่เพราะแต่จะให้คนอื่นพูดเพราะด้วย ตลกน่ะแม่ เป็นพ่อแม่ไม่ใช่เทวดานะ แค่เอากันจนมีลูก ก็เรียกตัวเองว่าเป็นพ่อแม่แล้ว บางทีไม่มีคุณสมบัติเสียด้วยซ้ำ เลี้ยงลูกสอนลูกยังไม่เป็น บังคับลูกทุกอย่าง พอลูกอธิบายบอกว่าลูกเถียง สอนให้พูดเพราะกับตัวเอง แต่ตัวเองพูดจาหยาบคาย มึงกูทุกคำ”
“กูพูดมึงก็ยังจะเถียง นรกจะกินหัว”
“โอ๊ย! แม่ นรกมันกินหัวฉันตั้งแต่ฉันต้องรับภาระดูแลแม่แล้วละ ด่าเช้าด่าเย็น ไอ้ลูกที่มันไม่เลี้ยงมันไม่มีนรกมากินหัวหรอก มันไม่ต้องเถียงกับแม่แล้วโดนแม่แช่งแบบนี้ไง มันไม่ได้บุญแล้วก็ไม่ได้บาป ทำงานหาเงินก็เก็บ ไม่มีก็มาขอ ไม่ต้องรับภาระอะไร รวยเอา ๆ ไม่ต้องเลี้ยงพ่อแม่ก็มีเงิน ฉันเลี้ยงพ่อแม่เกือบตายถ้าไม่ทำงานจะมีเงินใช้ไหม”
“ก็ที่แกมีเงินใช้ก็เพราะว่าแกเลี้ยงพ่อแม่ไง”
“เหอะ! ตรรกะป่วย คนสมัยก่อนคิดกันได้แค่นี้เนอะ ลูกต้องเลี้ยงพ่อแม่ ลูกเลี้ยงพ่อแม่จะมีเงินใช้เพราะกตัญญู ฉันถามหน่อยสิ ไม่ทำงานเงินจะตกมาจากฟ้าเหรอ”
“ถ้าแกมีลูกแกจะเข้าใจ แก่ตัวไปแกก็อยากให้ลูกมาเลี้ยงแก”
“แม่คงเข้าใจอะไรผิดนะ ถ้าฉันมีลูกฉันจะไม่ให้ลูกมาเลี้ยงฉันหรอก เป็นภาระมัน สงสารมัน เรียนจบทำงานก็ไม่รู้จะเลี้ยงตัวเองได้ไหม แต่ถ้ามันเลี้ยงตัวเองได้ ฉันก็ดีใจกับมัน ฉันควรเป็นคนแก่ที่มีคุณภาพมีเงินมีทองมีที่อยู่ไม่เป็นภาระลูกหลาน พ่อแม่ทุกคนควรทำแบบนั้นถึงจะถูก ไม่ให้เกาะลูกกิน”
“ไอ้เนรคุณ นรกจะกินหัว ที่แกด่าฉันนะ ยมบาลมันบันทึกลงในบัญชีหนังหมาเรียบร้อยแล้ว แกตายไปหนอนเต็มปาก ตกนรกแน่ ๆ” พิมพ์ใจพูดอย่างโมโห
“ตกก็ตก สอนกันแต่ว่าอย่าด่าว่าเถียงพ่อแม่ พ่อแม่บางคนที่โคตรสารเลว แล้วลูกก็ต้องเชื่อฟังและทำตามเหรอ บ้าบอที่สุด อยากเห็นหน้าคนสอนนักว่าหน้าตามันเป็นยังไง มีปมอะไรในใจ สงสัยลูกไม่รัก เลยคิดตรรกะป่วยๆ ว่าถ้าลูกไม่เลี้ยงพ่อแม่จะบาป นรกจะกินหัว จะไม่เจริญ” พลอยเพชรก็เถียงทันกัน เพราะเธอทนมาตั้งแต่เล็กแล้ว
“พ่อแม่น่ะไม่บาปหรอก พูดอะไรก็ไม่บาป แต่ลูกน่ะพูดอะไรก็บาปถ้าเถียงพ่อแม่น่ะรู้ไหม พ่อแม่พูดอะไรแกก็แค่เงียบ ไม่เถียง ไม่ก้าวร้าว”
“เหอะ!” พลอยเพชรทำเสียงในลำคอ
“พ่อแม่พูดอะไรก็ห้ามเถียง ยังไงก็เป็นพ่อแม่” พิมพ์ใจยังพูดไม่หยุดปาก
“โรงเรียนน่าจะสอนอบรมพ่อแม่นะ มีความคิดล้าหลังแบบนี้ลูกเครียดตาย ถ้าฉันมีลูก ฉันจะไม่เลี้ยงลูกแบบแม่เลย และจะไม่กดดันอะไรลูกเลย มีอย่างที่ไหนพ่อพูดอะไรห้ามเถียง ห้ามแสดงความคิดเห็น พ่อแม่ผิดก็ให้เงียบเอาไว้ ไดโนเสาร์เต่าล้านปีชัด ๆ”
“กูกดดันอะไรมึง มึงบ้าของมึงไปเอง”
“คุยกับคนแบบแม่นี่มันพูดไม่เข้าใจจริง ๆ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล”
“แล้วมึงไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลเหรอไงวะ นังลูกเวร” ประโยคของมารดาในคราวนี้ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ พลอยเพชรเดินหนีเข้าบ้านไปทำกับข้าวให้มารดา มารดาป่วยติดเตียง เป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบและเป็นมะเร็งเต้านม ทำให้เธอต้องดูแลโดยไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้าน
เธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว ทำงานนอกบ้าน แต่ต้องลาออกมาเลี้ยงดูบิดามารดา บิดาเสียชีวิตไปแล้วเมื่อปีกลาย เหลือแต่มารดา กว่าบิดาจะเสียชีวิตก็ทรมาน นอนติดเตียงอยู่หลายเดือน เธอต้องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวดูแลกันอยู่นาน ด่าว่าเธอว่าเป็นลูกไม่ดีบ้าง อายุสั้นบ้าง ดึงแพมเพิร์สออกมาแล้วก็ขี้เต็มที่นอน เธอไม่มีใครก็ต้องจัดการเช็ดล้างทำความสะอาดอยู่คนเดียว
- Writer
