4
1428 Words
4
“สิบทิศมาเยี่ยมบ้านเกิดน่ะครับ”
“ไปอยู่กรุงเทพฯ คงได้ดิบได้ดี ทำธุรกิจใหญ่โตสินะ”
“ผมไม่รู้หรอกครับ”
“ไม่เหมือนแก” แล้วประโยคบ่นยาวเหยียดก็ดังขึ้น การันต์ฟังมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนเขาเอือมระอาเกินทน
สิบทิศถึงบ้านเขาก็อาบน้ำอาบท่าก่อนจะออกมานั่งรับลมด้านนอก บ้านหลังนี้ปิดมานานแล้ว ตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิต
เขานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะวางแผนเรื่องการสืบเรื่องราวของเวทิตาในวันพรุ่ง
ก่อนอื่น เขาคงต้องไปถามเรื่องของเธอผ่านเพื่อนบ้าน ต้องมีคนรู้เรื่องของเธอบ้างไม่มากก็น้อย แต่เขามั่นใจเหลือล้นว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา ก็หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ
ทางด้านการันต์ เขาร้อนใจเป็นอันมาก ได้ยินเสียงบิดามารดาบ่นก็ไม่สนใจเหมือนเคย เขาเดินขึ้นห้อง น้ำท่าไม่อาบ ต่อโทรศัพท์หาพลอยเพชรในทันที
“ว่าไงเฮียรันต์ โทร. มาทำไม” เสียงของพลอยเพชรไม่ค่อยดีนัก ทำให้การันต์รู้ว่าคงมีปัญหาทะเลาะกับมารดาเหมือนเคย
น่าแปลกที่เขาเข้าใจพลอยเพชรพอ ๆ กับเข้าใจตัวเอง วันรุ่งขึ้นพลอยเพชรมาหาการันต์ที่แผงขายหมู บิดามารดาของการันต์ถึงกับตาขวาง แต่การันต์ไม่ได้สนใจ อาจเพราะว่าเขาขายหมูหมดแล้วนั่นเอง
“นั่นเอ็งจะไปไหนเจ้ารันต์” เจ๊หงส์ถามลูกชาย
“ผมจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเจ๊หมูกับเพชรหน่อย”
“หน็อย... เจ้าข้าเอ๊ย มีอย่างที่ไหนเร่มาหาผู้ชายถึงที่”
“เอ๊ะ! ป้าหมายความว่ายังไง” พลอยเพชรเอ่ยถามอย่างเอาเรื่อง
“ก็หมายความตามที่พูดไง”
“พูดอย่างนี้ก็สวยสิป้า ทำยังกับลูกชายของป้าเหลี่ยมเพชรเหลี่ยมทองอย่างนั้นแหละ” พลอยเพชรทำท่าจะเข้าไปตบสั่งสอนเจ๊หงส์ แต่การันต์รีบห้ามปรามเอาไว้ พาหนีมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของเจ๊หมูได้เสียก่อน
“เพชรก็ใจเย็น ๆ หน่อยสิ”
“เฮียดูแม่พี่นะ พูดไม่เข้าหู”
“ก็รู้ว่าแกเป็นแบบนั้น ยังจะไปต่อปากต่อคำ”
“สงสัยชาตินี้เฮียคงไม่มีเมียแล้วแหละ มีแม่แบบนี้ ไม่มีใครกล้ามาเป็นลูกสะใภ้แม่เฮียหรอก”
“เพชร”
“ขอโทษแล้วกันไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อเห็นว่าการันต์ไม่ค่อยพอใจเธอก็เสียงอ่อยลงในทันที
“สั่งอะไรกินก่อนสิ เฮียเลี้ยงเอง”
“เพชรก็กำลังหิวอยู่พอดี” พลอยเพชรนั้นแต่งตัวธรรมดา ใช้กิ๊ฟหนีบผมอันใหญ่รวบผมเอาไว้ ยิ่งนัดกับการันต์ เธอยิ่งแต่งตัวธรรมดา
“เฮียก็เล่ามาสิ เรื่องสำคัญที่ว่าจะบอกแล้วให้ฉันถ่อสังขารมาหานี่คืออะไร”
“สิบทิศกลับมา เห็นว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่”
“หือ...” พลอยเพชรครางออกมาได้แค่นั้น ก่อนจะนิ่งเงียบไป เธอเป็นเพื่อนกับเวทิตา ยอมรับว่าอิจฉาที่เพื่อนจนเหมือนเธอแต่กลับมีผู้ชายดี ๆ มาชอบเยอะ
วันนั้นเธอเป็นคนทำให้สิบทิศหึงหวงเวทิตาจนทะเลาะกัน จริง ๆ เวทิตาไม่ได้มีใคร แต่ผู้ชายพวกนั้นมาชอบเพื่อนของเธอเอง เธอก็เลยพูดยุสิบทิศเสียเลย สิบทิศรักเวทิตามากเลยหึงหวง ทำให้มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันหลายครั้ง ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ทำ การันต์ก็ทำด้วย ความหวาดระแวงเป็นที่มาของการทะเลาะของคู่รักอย่างสิบทิศและเวทิตา
ครั้งที่บิดามารดาของสิบทิศเสียชีวิต แล้วเขากำลังจะเดินทางไปอยู่กับยายที่กรุงเทพฯ เขาฝากให้เธอไปบอกให้เวทิตามาหา เธอไม่ได้บอกหรอก แถมไม่ได้บอกสิบทิศด้วยว่ายายของเวทิตาป่วยอยู่โรงพยาบาล เขาไปตามหาเวทิตาไม่เจอ นั่นคือปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเธอ เธอแค่ไม่บอกให้เขารู้เท่านั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไป แล้วเวทิตารู้ความจริงคงกัดฟันซื้อโทรศัพท์เหมือนเธอ เพราะในเวลานั้นเวทิตาไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
สิบทิศก็ถือทิฐิว่าตัวเองไม่ผิด ให้เธอไปบอกให้เวทิตามาหา แต่เธอไม่ได้บอก เวทิตาก็ไม่ได้มาหา สิบทิศจึงคิดว่าเวทิตายังโกรธเขาอยู่ เลยฝากที่อยู่ของตัวเองให้เวทิตาผ่านทางเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ให้ ทำให้ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกัน เลิกรากันไปในที่สุด
ซึ่งเธอสะใจมาก และรู้ด้วยว่าการันต์ซึ่งเป็นเพื่อนของสิบทิศก็ชอบเวทิตาอยู่ เธอก็เลยเชียร์การันต์ให้จีบเวทิตา แต่เชียร์ยังไงก็เชียร์ไม่ขึ้น เวทิตาไม่ชอบการันต์ ซ้ำร้าย พ่อแม่ของการันต์ยังด่าทอดูถูกเวทิตาสารพัด
เธอเคยคิดว่าถ้าหากเพื่อนของเธอได้เป็นสะใภ้ของพวกท่านคงจะได้โดนโขกสับน่าดู ถ้าเป็นเธอเองก็คงจะทนไม่ได้เหมือนกัน
แม้เวทิตาจะท้อง แต่เพื่อนของเธอก็ไม่ยอมหาพ่อให้ลูกในท้อง ทั้ง ๆ ที่การันต์ยืดอกรับ เธอจึงไม่ต้องเห็นเวทิตาโดนพ่อแม่สามีบังคับ ดูถูก โขกสับเหมือนอย่างที่จินตนาการเอาไว้
แต่ก็ช่างเถอะ ในตอนนั้นเธอก็นึกพอใจที่เวทิตาเลิกกับผู้ชายดี ๆ อย่างสิบทิศไปได้ เธอเองแอบชอบสิบทิศมานานแล้ว อยากจะเข้าไปจีบเขา แต่เขากลับมาชอบเพื่อนของเธอ แถมยังให้เธอเป็นแม่สื่อแม่ชักอีก
อยากตาต่ำไปชอบเพื่อนของเธอเอง ช่วยไม่ได้!!!
“ครางว่าหือแล้วเงียบไป คิดอะไรอยู่” การันต์อดรนทนไม่ไหว จึงเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า
“ครางในความไม่เอาไหนของเฮียยังไงล่ะ” พลอยเพชรถอนใจพรืด
“ทำไมจู่ ๆ มาว่ากัน”
“ฉันอุตส่าห์ช่วยเฮียทุกอย่าง แต่เฮียก็ยังจีบยายเวไม่สำเร็จ ไม่เรียกว่าไม่เอาไหน จะให้เรียกว่าอะไร”
“ก็ป๊ากับม๊าของเฮียไม่ชอบเว”
“ถ้าป๊ากับม๊าของเฮียไม่ชอบผู้หญิงที่เฮียชอบเลยสักคน ชาตินี้เฮียไม่อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ไม่มีเมียหรือไง”
“ป๊ากับม๊าก็หาผู้หญิงให้เฮียนะ อยากให้เฮียมีเมียแล้ว”
“ก็สมควรมีเมีย แล้วทำไมเฮียไม่เอาล่ะ” พลอยเพชรเอ่ยถาม ขณะปรุงก๋วยเตี๋ยวแล้วเริ่มกิน
“เฮียไม่ชอบ”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง พี่สิบทิศกลับมาก็กลับมาสิ เฮียจีบยายเวไม่สำเร็จเอง ก็ต้องปล่อยให้ยายเวกลับไปหาพี่สิบทิศ”
“เฮียไม่ยอม”
“ไม่ยอมแล้วจะทำยังไงเหรอ ตั้งหลายปีไม่เห็นเฮียทำอะไร กลัวพ่อแม่จนหงอ ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน”
“แล้วเพชรไม่กลัวความแตกเหรอ เพชรไม่ยอมเอาที่อยู่สิบทิศให้เวนะ”
“ถ้าพี่สิบทิศถาม เพชรก็จะบอกว่าจำไม่ได้ ก็มันหลายปีแล้ว พี่จะไปซีเรียสทำไม”
“นี่เพชรไม่กลัวไอ้สิบทิศโกรธเลยเหรอ”
“แล้วทำไมเพชรต้องกลัวด้วย เพชรไม่ได้อยากได้พี่สิบทิศเหมือนก่อนแล้ว อยากจะโกรธก็โกรธไปสิ” ได้ยินประโยคนั้นของพลอยเพชร การันต์ก็ร้อนใจยิ่งนัก พลอยเพชรไม่แคร์แต่เขาแคร์
“เฮียไม่ยอมนะ เพชรต้องช่วยเฮีย”
“แล้วจะให้ช่วยยังไง ก่อนให้เพชรช่วย เฮียช่วยตัวเฮียก่อนไหม” พลอยเพชรเอ่ยถามเหมือนไม่สนใจ แต่แท้ที่จริงแล้ว เธอจะยืมมือของการันต์กำจัดเวทิตาออกไปจากเส้นทางของสิบทิศ แล้วเธอก็จะเข้าไปในชีวิตของสิบทิศเสียเอง
เขากลับมาคราวนี้ เธอก็อยากให้เขาเข้าใจว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเขา แต่เป็นลูกของผู้ชายคนอื่นเพราะเวทิตาคบผู้ชายหลายคน
ส่วนการันต์นั้น พอเดือดเนื้อร้อนใจ ก็จะแย่งเวทิตามาจนสำเร็จ จะด้วยวิธีไหนก็ช่าง เธอก็จะได้เข้าไปในชีวิตของสิบทิศแบบสวย ๆ ปลอบใจดามใจเขาไปเลย คราวนี้ก็จะได้เป็นแฟนของเขาสมใจสักที
“รอบนี้เฮียจริงจังนะเพชร” การันต์พูดอย่างจริงจัง เสียจนพลอยเพชรชะงัก
- Writer
