บทที่ 3 พบกันอีกครั้ง
1515 Words
"เอาวะลองดูไม่มีอะไรที่คนอย่างน้ำอิงทำไม่ได้อยู่แล้ว" น้ำอิงให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะอาบน้ำเตรียมตัวไปหาสมัครงาน
เธอไม่มีประสบการณ์ในการสมัครงานเลยสักครั้งก็แหงละใครจะไปคิดล่ะว่าลูกคุณหนูอย่างเธอจะต้องมาสมัครงานแบบนี้ล่ะ
น้ำอิงหาสมัครงานแต่ยังไม่ได้บริษัทที่เธอถูกใจเลยถึงเธอจะไม่มีทางเลือกมากมายแต่เธอก็จะเลือก เธอตั้งใจไว้ว่าจะหาตำแหน่งเกี่ยวกับการเงินการบัญชีหรือการบริหารจัดการต่างๆอะไรทำนองนี้
เธอยื่นเรซูเม่ไปหลายบริษัท ทั้งเล็ก ปานกลางและบริษัทใหญ่
แต่แปลกที่ไม่มีที่ไหนสนใจติดต่อเธอกลับมาเลย มีแค่เพียงบริษัทที.ที.กรุ๊ป เท่านั้นซึ่งทำให้เธอแปลกใจมากเพราะบริษัทที.ที.กรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่อันดับต้นๆของประเทศเลยทีเดียว
"ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะติดต่อฉันกลับมา"
"ห้ะ!สัมภาษณ์งานวันนี้8 โมงตรงเลยหรอ ตายแล้วเสื้อผ้าก็ไม่มีไปซื้อก็ไม่น่าจะทันทำไงล่ะทีนี้" น้ำอิงรีบจัดการรื้อตู้เสื้อผ้าหาชุดที่คิดว่าเรียบร้อยที่สุด
ได้แล้วชุดที่น้ำอิงคิดว่าเรียบร้อยที่สุดหึเรียบร้อยที่สุดสำหรับที่เธอมีอ่ะนะ
เป็นชุดสายเดี่ยวสีขาวเปิดให้เห็นร่องอกนิดหน่อย กระโปรงทรงเอสีดำส๊านสั้น
"เห้อ!ยังดีนะที่มีเสื้อสูท ใส่ทับไว้ไหนก็แล้วกัน"
เธอจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
เอี๊ยด! สาวสวยเดินลงจากแท็กซี่ที่หน้าบริษัท
"เฮ้ออย่างดีนะที่ทัน"
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ร่างเล็กเธอสวยสง่าชนิดที่ว่าใครๆก็ต้องมองแม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกัน
ร่างบางในชุดสูทสีชมพูกับรองเท้าส้นสูง 8 นิ้วของเธอ เดินเข้ามาในบริษัท
ผู้คนต่างสงสัยว่าเธอคนนี้เป็นใครทำไมสวยเหมือนดาราเลย
เธอโดนตรงมาที่โต๊ะประชาสัมพันธ์
"สวัสดีค่ะไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?"พนักงานพูดจาสุภาพ
"สอบถามหน่อยค่ะห้องสัมภาษณ์งานไปทางไหนคะ?"
"ไม่ทราบว่าสัมภาษณ์งานตำแหน่งอะไรคะ?" พนักงานถึงกับงงทำไมพวกเธอไม่เห็นรู้ว่าบริษัทเปิดรับสมัครพนักงานเมื่อไหร่
'เออนั่นน่ะสิตอนส่งเรื่องไปก็ไม่มีให้กรอกว่าทำตำแหน่งอะไร บ้าเอ้ย'
"รบกวนเช็คให้ทีนะคะฉันเองก็ไม่รู้ว่าตำแหน่งอะไร" มือเรียวยื่นโทรศัพท์ให้กับพนักงานดูเอกสารการตอบกลับ
พนักงานที่ได้เห็นถึงกับอึ้งนี่ท่านประธานเปิดรับสมัครตำแหน่งเลขาอย่างนั้นหรอ?
"เอ่อ..กดลิฟท์ขึ้นไปชั้นที่ 12 ได้เลยค่ะหน้าลิฟต์จะมียามเขาจะพาคุณเข้าไปเองค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ"
ใบหน้าสวยยิ้มให้อย่างสุภาพ
ทันทีที่สาวหันหลังเดินออกไปขึ้นลิฟท์พนักงานก็ลือกันต่างๆนานาเรื่องที่ว่าท่านประธานรับสมัครเลขา
'ตำแหน่งนี้ไม่เคยมีมาก่อนได้ข่าวมาว่าท่านประธานไม่ชอบทำงานใกล้กับผู้หญิงแล้วทำไมจู่ๆถึงรับสมัครเลขาล่ะ'
'อีกอย่างผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็ไม่เหมือนจะมาสมัครงานเลยค่ะเลยสักนิด'
ติ่ง.!!
ลิฟต์เปิดออกชั้นที่ 12 คือชั้นที่สูงสุดของตึกนี้
ทันทีที่ร่างพังออกจากลิฟท์ก็เจอกับรปภทันทีเขาพาเธอเดินไปยังห้องที่มีเพียงห้องเดียวบนชั้นนี้
(ห้องผู้บริหาร)
ก๊อกๆๆ
"คนที่จะมาสัมภาษณ์มาถึงแล้วครับท่าน"
"ให้เข้ามาได้" เจ้าของห้องเสียงทุ้มอนุญาต
แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง
"สวัสดีค่ะฉันมาสัมภาษณ์งาน"
"เชิญนั่งครับ" เสียงทุ้มพูดขึ้นโดยที่ยังไม่ได้หันไปมองคนที่เดินมาเลยสักนิด
"นี่คือ resume ของฉันค่ะ" มือเรียวยื่นซองเอกสารให้กับคนตรงหน้า
มือหนารับเอกสารพร้อมกับเงยหน้าขึ้น
ทันทีที่เขาเห็นภาพคนตรงหน้าถึงกับนิ่งอึ้ง
เขาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นราวกับคนไม่รู้สึกตัว
"เอ่อ..มีอะไรรึเปล่าค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น
'จ้องขนาดนี้จะกินกันเลยหรือเปล่าล่ะ'
คนหล่อและสติเขากลับมาสนใจที่เอกสารที่เธอยื่นให้
"อืม จบจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศไม่ธรรมดานะแต่ว่าไม่มีประสบการณ์?"
"ค่ะ"
"ไม่มีประสบการณ์แล้วจะทำงานได้ไหมครับไหนคุณลองบอกเหตุผลที่ผมต้องยอมให้คุณทำงานที่นี่หน่อยได้ไหมครับ"
ใบหน้าหล่อคมเข้มนั่งเท้าคางรอฟังสิ่งที่คนตรงหน้าจะพูดอย่างตั้งใจ
"ฉันพร้อมที่จะเรียนรู้งานค่ะถ้าทุกบริษัทเอาแต่รับคนที่มีประสบการณ์และนักศึกษาจบใหม่แบบพวกดิฉันจะไปหาประสบการณ์จากที่ไหนล่ะค่ะ ก็ต้องได้ทำงานก่อนจริงไหม"
'บ้าเอ้ยฉันตอบอะไรไปเนี่ย'
น้ำอิงเป็นลูกคุณหนูที่ชอบพูดตรงๆหลายครั้งการพูดตรงของเธอก็ทำให้คนอื่นไม่พอใจอยู่เหมือนกัน
"คับ เป็นความคิดที่ถูกต้องคับผมชอบคุณพูดตรงดี"
"คุณปณิตตา รัตนพิภพศิริ "
"ให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีคุณมีชื่อเล่นไหม?"
"ค่ะ ฉันชื่อน้ำอิงค่ะคุณจะเรียกปณิตตาก็ได้ค่ะ"
"งั้นผมเรียกน้ำอิงแล้วกัน"
"คุณพร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่"
"ฉันผ่านสัมภาษณ์งานแล้วหรอคะ"
ใบหน้าหล่อพยักหน้า
"พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ"
"ดีครับเร็วดีแต่มันยังเร็วไม่พอ"
"ค่ะ?"
"พอดีผมมีงานเยอะนะเริ่มงานวันนี้เลยแล้วกัน"
น้ำอิงถึงกับอึ้งไปเลยเธอเตรียมตัวมาแค่สัมภาษณ์ไม่ได้เตรียมตัวจะมาทำงานสักหน่อย
แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านประธานวันนี้ก็วันนี้
"แล้วโต๊ะทำงานของดิฉันอยู่ตรงไหนหรอคะ?"
"ผมจะให้คนจัดให้หน้าห้องของผม แต่วันนี้คงไม่ทันคุณนั่งในนี้ไปก่อนแล้วกัน"
'ถ้าไม่ทันทำไมไม่รอพรุ่งนี้ล่ะ' น้ำอิงได้แต่คิดไม่กล้าทำเพราะออกไปหรอก
นั่งมาสักพักคนตัวโตก็ไม่เห็นบอกเลยว่าให้เธอทำอะไร
"เอ่อท่านประธานมีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าคะ"
ร่างสูงเงยหน้าขึ้น
"ไม่มีรอฉันแป๊บนึงจะพาไปทำธุระข้างนอก"
"อีกอย่างไม่ต้องเรียกฉันเป็นทางการขนาดนั้นหรอกเรียกฉันว่าไททันหรือจะเรียกว่าพี่ก็ได้"
"พี่?" น้ำอิงถึงกลับงงเธออุทานออกไปอย่างดังพี่งั้นหรอ? ท่านประธานบ้าไปแล้วแน่ๆอยู่ดีๆจะมาให้พนักงานเรียกตัวเองว่าพี่ได้ยังไง
"ดีนี่ถ้าเลือกได้ดีมากเรียกฉันว่าพี่นะ"
' นี่มันบ้าบออะไรฉันยังไม่ได้เลือกเลยฉันแค่ตกใจเลยพูดออกไป'
"ไม่ใช่นะคะฉันแค่พูดเพราะตกใจเฉยๆฉันเรียกว่าคุณไททันดีกว่าค่ะ"
"ไม่ฉันไม่อนุญาตแล้วเมื่อกี้เธอเลือกมาแล้วว่าพี่ต่อไปเรียกฉันว่าพี่ไททันแล้วกัน"
"แต่ว่า.."
"ไม่มีแต่กลับไปหน้าที่ของเธอเราเรียกฉันตามที่ฉันบอกถ้าไม่งั้นฉันจะหักเงินเธอ"เสียงเข้มพูดแกมดุ 'คนอะไรพูดยากชะมัด'
'พูดถึงเรื่องเงินฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันได้เงินเท่าไหร่มันจะคุ้มไหมเนี่ยไม่ต้องมาเจอเจ้านายบ้าบอแบบนี้'
"ว่าแต่ดิฉันได้เงินเดือนเท่าไหร่หรอคะ?"
"ฝ่ายบุคคลไม่ได้แจ้งเธอหรอถึงไม่รู้"
'แจ้งบ้าแจ้งบออะไรล่ะ ขนาดสมัครงานตำแหน่งอะไรฉันยังไม่รู้เลย'
"ไม่ได้บอกค่ะไม่มีในรายละเอียดการสมัครงาน"
"ตำแหน่งเลขาก็เดือนละ 5หมื่นบาท ไม่รวมโบนัสหากเธอทำให้ฉันพอใจเธออาจได้เดือนละแสน"
"5หมื่นเองหรอ"
"ไม่พอหรอ?"
น้ำอิงรีบเอามือปิดปากเมื่อกี้เธอเผลอพูดออกมาไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย
"เอาตามตรงไหมคะ"
"คือดิฉันต้องเช่าคอนโดอยู่รวมน้ำเดือนนึงก็เกือบ 5หมื่น แล้วค่ะไหนจะค่าเดินทางค่าครองชีพอื่นๆอีก"
'นี่ที่พูดไปยังไม่รวมค่ากระเป๋าเลยนะ 5หมื่น จะไปพอยาไส้อะไรล่ะ'
"งั้นเดือนละ 2 แสนพอไหม"
'ดิฉันแค่พูดเขาก็ขึ้นเงินเดือนให้ฉันแล้วหรอยังไม่ทันได้ทำงานเลยนะเนี่ย ใจดีเหมือนกันนี่นา'
"พอค่ะ"
"งั้นทำงานให้คุ้มค่าจ้างหน่อยแล้วกัน"
"ดิฉันจะตั้งใจทำงานให้อย่างเต็มที่เลยค่ะท่านประธาน"
"นี่เรื่องที่ฉันพูดไปแล้วหรอ? บอกให้เรียกว่าพี่ไงแล้วก็แทนตัวเองว่าน้ำอิงด้วยเข้าใจไหม"
"ได้ค่ะ" เธอกระแทกเสียงใส่เขาอย่างคนไม่พอใจ
คนอะไรเอาแต่ใจจริงๆ
- Writer
