บทที่ 02 รู้สึกผิด
1534 Words
"ยัยเอวาใกล้ถึงคิวเรานำเสนอแล้ว..." อิงดาวเอ่ยบอกกับเจ้าของร่างบางที่อาศัยจังหวะที่กลุ่มอื่นกำลังนำเสนอพักสายตาคอพับไปกับโต๊ะเรียนชั่วครู่ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ปรือตาด้วยท่าทีงัวเงียเมื่อรู้สึกตัวขึ้นจากการปลุกของอิงดาว
"อือ~" ใบหน้าสวยที่ไม่ค่อยสดใสกระพริบตาถี่ๆ เพื่อตั้งสติพยายามปรับสายตา
"โอ้ย...จะรอดไหมเนี่ย" ทำเอาอิงดาวที่กำลังจับจ้องเพื่อนสนิทสบถออกมาเสียงเบา
"ฉันไหว..."
"อีกห้านาทีใกล้เสร็จแล้ว...เอวาเอารายงานมา" กระทั่งเสียงคีริวที่นั่งอยู่ด้านข้างอีกฝั่งของเอวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับแบมือขอเล่มที่ต้องการจากเธอ
"รายงาน?" คนตัวเล็กที่กำลังมึนงงทวนถามขึ้นตาใส
"ก็รายงานที่ต้องส่งวันนี้พร้อมกับนำเสนอไง มันอยู่ที่เธอไม่ใช่เหรอ?..." คีริวเอ่ยอธิบาย
"อย่าบอกนะเอวาว่าแก!..." อิงดาวเริ่มฉายสีหน้าไม่สู้ดีขึ้นอีกคนทันทีที่ได้เห็นใบหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวของเอวา
"ระ รายงาน!" ใบหน้าเล็กที่แทบไม่มีสติในตอนแรกกลับเบิกตากว้างขึ้นทันทีที่นึกอะไรออก
"เธอลืม?" กระทั่งเสียงคีรันที่เอ่ยถามหญิงสาวตัวเล็กเสียงนิ่ง
"อึก..." เอวาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะความเร่งรีบและอาการเมาค้างในตอนเช้าทำให้เธอลืมที่จะหยิบเล่มรายงานติดมือมาด้วย
"ยัยเอวา!!!" อิงดาวและคีริวเค้นเสียงเรียกพร้อมกันโดยที่ให้ได้ยินเพียงแค่กลุ่มเธอที่นั่งอยู่ เอวาจึงรีบหดคอลงอย่างรู้สึกผิด
"ข ขอโทษ...ฉันลืม" เธอบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงสั่นก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าสบตาเพื่อนในกลุ่ม
"เอาไงล่ะทีนี้"
"เดี๋ยวก่อนนำเสนอฉันจะลองขออาจารย์เสรีดูก่อน ฮืออ...พวกแกฉันขอโทษ" เอวาเบะปากบอกอย่างรู้สึกผิด
"อาจารย์นี้ยิ่งชอบบ่นเสียงดังอยู่ ขืนแกไปขอได้โดนด่าตรงหน้าห้องแน่"
"ไม่เป็นไร...ก็ยังดีกว่าให้พวกแกต้องโดนหักคะแนนเพราะฉัน"
"กลุ่มสุดท้าย...เชิญครับ" ไม่ทันที่จะมีใครเอ่ยอะไรต่อเสียงก้องกังวาลของครูรายวิชาก็ดังขัดผ่านไมโครโฟนขึ้น ทั้งสี่คนจึงต้องลุกขึ้นยืนออกไปหน้าห้องโดยที่มีคีรันเดินนำเป็นคนแรก
"ไหนเล่มรายงาน?" อาจารย์วัยกลางคนเลิกคิ้วถาม
"ค คือ..."
"พอดีผมลืมเอามาครับ...อยากจะขออาจารย์ส่งย้อนหลังได้ไหมครับ" เรียวปากเล็กของเอวาที่กำลังจะเอ่ยอธิบายกลับต้องชะงักนิ่งไปเมื่อเสียงของคีรันกลับดังขัดเธอขึ้นก่อน
"ลืม?...ลืมเล่มรายงานที่ต้องส่งวันนี้เนี่ยนะครับนักศึกษา" อาจารย์วัยกลางคนเอ่ยตอบด้วยท่าทีที่เริ่มรู้สึกได้ถึงความพอใจ คีรันยืนเงียบมองหน้าอาจารย์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งดังเดิมตามที่เขาชอบทำ
"ครับ...ผมเป็นคนลืมเอามาเอง" คีรันเอ่ยตอบเน้นย้ำอีกครั้งมองหน้าอาจารย์อย่างไม่หลบหลีก ผิดกับเอวาที่ก้มหน้ามองพื้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"แล้วผมควรทำอย่างไรกับพวกคุณดี ทั้งที่ผมเน้นย้ำแล้วว่างานนี้จะได้ครึ่งคะแนนของคะแนนเก็บทั้งหมด หากทำไม่ได้หรือทำไม่สำเร็จผมจะปรับตก ผมพูดแล้วใช่ไหมนักศึกษา" อาจารย์วัยกลางคนเอ่ยบอกเสียงนิ่งพร้อมกับหันไปถามความคิดเห็นของนักศึกษาท่านอื่นที่นั่งมองกลุ่มของเขาที่ยืนหน้าห้อง
"บอกแล้วค่ะ/ครับ" นักศึกษาหลายคนในห้องต่างพากันตอบ
"ผมพูดแล้วใช่ไหมครับนายเหมันต์" อาจารย์ประจำวิชาจึงหันมาทางกลุ่มเธออีกครั้งก่อนที่จะเรียกชื่อจริงของคนที่คิดว่าทำผิดอย่างคีรัน
"พูดแล้วครับ...ผมขอโทษครับ"
"จะอะไรนักหนาวะ...แค่ลืม" คีริวที่มีนิสัยแตกต่างไปจากพี่ชายเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้น ก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองอาจารย์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์
"..." ทว่าคีรันกลับใช้สายตาไปมองน้องชายอย่างห้ามปรามจนคีริวต้องลดสายตาลงหันไปมองอีกทางอย่างระงับอารมณ์ไว้
"..." อาจารย์วัยกลางคนนิ่งมองหน้าคีรันอย่างพิจารณา ทำให้เอวาที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีเงยหน้าขึ้นไปมองคีรันอย่างรู้สึกผิด ทั้งที่คนที่สมควรโดนควรจะเป็นเธอ แต่ทว่าหญิงสาวกลับไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดขัดขึ้น เธอทำได้แค่เม้มปากก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
กระทั่ง...
"ครั้งนี้ผมจะให้โอกาสคุณเพราะเห็นว่าคุณทำงานดีมาตลอด แต่ครั้งหน้าอย่าให้มีแบบนี้อีก..."
"...เอารายงานมาส่งผมในวันพรุ่งนี้ก่อนเก้าโมงถ้าช้ากว่านั้น พวกคุณเตรียมลงเรียนใหม่กันยกกลุ่มได้เลย"
"ครับอาจารย์"
"เชิญนำเสนอ" ทั้งสี่พ่นลมปากอย่างโล่งอกทันทีที่ได้ยินคำตอบที่หลุดออกมาก่อนที่พวกเธอจะรีบทำการนำเสนองานตามลำดับและหน้าที่ที่มอบหมายกันเรียบร้อย
"โอ้ย...หัวใจฉันแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว..." หลังจากที่การนำเสนอผ่านพ้นไปด้วยดี อิงดาวพูดออกมาเสียงดังลั่นอย่างปลดปล่อยเพราะตลอดการนำเสนอเจ้าของวิชาก็เอาแต่หาจุดจับผิดของกลุ่มเธอไม่ยั้ง
"ดีนะที่กลุ่มเรามีคนฉลาดอยู่ ไม่งั้นโดนเสรีเชือดจนกระอักเลือดแน่ๆ"
"ฉันรู้ว่าฉันฉลาด ไม่ต้องขอบคุณหรอก" คีริวเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจ
"ฉันหมายถึงคีรัน...ไม่ใช่นาย"
"...นายอยู่ไม่ช่วยอะไรเลย จะบวกอาจารย์อยู่นั้นแหละ" ก่อนที่อิงดาวจะเอ่ยขึ้นทำให้คีริวรีบหันขวับมามองอย่างเอาเรื่อง
"หึ..." เอวาและคีรันเผลอหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันทันทีที่ได้ยินคำตอบของอิงดาว
"ไออิง!..." คีริวเอ่ยด้วยท่าทีเอาเรื่อง
"ก็ฉันพูดจริงอะ ถ้ารันไม่ห้ามนายคงกระโดดต่อยอาจารย์ไปแล้ว แทนที่จะเรียนให้ผ่านๆ ได้ลงเรียนใหม่ซ้ำกันหมดนี่"
"แค่ลืมรายงานจ้องจับผิดอยู่นั้นแหละ...พูดแล้วก็โมโหชิบ" คีริวเอ่ยด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกือบพากันไม่รอดเมื่อห้านาทีที่แล้ว แต่ก็ยังดีที่แม้ว่าอาจารย์จะยิงคำถามอะไรคีรันก็ตอบคำถามได้ทุกข้อ ตอบถูกจนทั้งกลุ่มรอดตัวมาได้ในที่สุด
"ฉันขอโทษนะ เพราะฉันลืมรายงานทำให้ถูกอาจารย์เล็ง..." เอวาจะเอ่ยขึ้นเสียงเบาใบหน้าสวยซึมอย่างรู้สึกผิดไม่หยุด ก่อนที่เธอจะหันไปสบเข้ากับใบหน้าหล่อของคีรันที่ยืนมองหน้าเธอนิ่งไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา
"ขอโทษแล้วก็ขอบคุณนายด้วยที่รับแทนฉัน ความจริงนายไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้นะ คนที่สมควรโดนต้องเป็นฉันมากกว่า" ร่างสวยเอ่ยกับคีรันขึ้นทำให้ทั้งอิงดาวและคีริวต่างพากันหันมาสนใจยังทั้งสองคน
"..." คีรันเงียบไม่ตอบอะไรตามนิสัยไม่ชอบพูดของเขา
"ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว ไอรันมันตั้งใจทำเพื่อเธออยู่แล้ว" จนอิงดาวที่เห็นท่าทีนิ่งของคีรันจึงเป็นฝ่ายเอ่ยตอบแทนอย่างปลอบใจเพื่อนสนิท
"อือ...ถ้ามันไม่รับแทนเธอได้ตกกันหมดนี่แน่...เสรีชอบไอรันจะตาย มันรู้อยู่แล้วว่ายังไงอาจารย์ก็ให้โอกาส...ใช่ไหมรัน" คีริวเอ่ยปลอบใจเอวาขึ้นอีกคน
"อืม" ก่อนที่คีรันจะเค้นเสียงตอบน้องชายฝาแฝดแล้วเหลือบสายตาคมไปมองเธอเล็กน้อย
"..." เจ้าของร่างสวยยังคงนิ่งรู้สึกผิดเหมือนเคยทว่าใบหน้ากลับแสดงทีท่าผ่อนคลายกว่าตอนแรกมากแล้ว
"ถ้ายังรู้สึกผิดก็เลี้ยงข้าวพวกฉันก็ได้ เผื่อจะทำให้เธอสบายใจได้...ใช่ปะแฝด" อิงดาวเอ่ยพร้อมกับใช้มือเรียวไปกอดคอเธอก่อนที่จะหันไปทางชายหนุ่มทั้งสองอย่างต้องการขอความช่วยเหลือ
"อืม" คีรันตอบเสียงนิ่ง
"ปลอบใจหรืองกกันแน่วะไออิง"
"ไอริววันนี้หลายดอกแล้วนะ มาสู้กันสักยกไหมล่ะ" มือเรียวบางที่กอดปลอบในตอนแรกปล่อยออกก่อนที่จะลุกขึ้นไปประชันหน้าคีริวอย่างท้าทาย
"ปกติฉันไม่สู้ผู้หญิงนะ แต่ถ้าเป็นเธอฉันสู้ขาดใจเลยแหละ" คีริวตอบกลับพร้อมกับผลักหัวเล็กของอิงดาวเบาๆ แบบที่ชอบเล่นกันประจำ
"เลิกไร้สาระได้แล้ว" ทว่าสองคนที่กำลังสู้รบอย่างหยอกล้อต้องชะงักขึ้นเมื่อเสียงของคีรันดังขัดพร้อมกับเจ้าตัวที่สาวเท้าหนักเดินนำออกจากห้องเรียนไป
"ไปดิ...จะรอให้มันกลับมาลากคอหรือไง" อิงดาวรีบหยิบกระเป๋ามาสะพายหลัง ก่อนที่จะรีบเร่งจับมือเอวาที่นั่งอยู่เดินผ่านหน้าคีริวไป
- Writer
