บทที่ 01 เอวา
976 Words
"อื้ออ~" เสียงหวานคำรามในลำคอของเจ้าของร่างสวยหุ่นดีที่ลืมดวงตาอันหนักอึ้งขึ้นมาปรับสายตาถี่ๆ มองเพดานห้องสีขาวสว่างที่กำลังหมุนเวียนไปทั่วทุกสารทิศจนเธอต้องเลือกที่จะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งอย่างที่ไม่ต้องการอยากจะเห็นมัน
"ไม่น่าดื่มเยอะเลยเอวา..." ปากเล็กของเอวาขยับบอกพร้อมกับทึ้งหัวตัวเองขจัดความมึนและหนักอึ้งที่มีสาเหตุเกิดจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เมื่อคืนเธอจัดการกระดกดื่มมันอย่างไม่ยั้ง
ครืดดดด!
เสียงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องหรูทำให้มือบางอีกข้างที่ยังว่างควานหาเจ้าปัญหาโดยที่สายตายังคงปิดสนิทอยู่อย่างนั้น ก่อนที่เธอจะปรือตาเล็กน้อยเพื่อหาปุ่มรับโทรศัพท์แล้วจัดการกรอกเสียงใสโดยที่ไม่ได้ดูรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา
"ฮัลโหล..."
(ยัยเอวาตื่นหรือยัง...จะเก้าโมงแล้วนะทำไมแกยังไม่มา)
"ไม่ไปได้ไหมวันนี้ปวดหัวมากเลย..."
(ไม่ได้!...วันนี้มีนำเสนองานกลุ่มของอาจารย์เสรีแกจะขาดวิชานี้ไม่ได้ พวกฉันรอแกคนเดียวเลยนะ)
"อือๆ เดี๋ยวรีบไป..."
ติ๊ด.
มือเรียวจัดการกดวางสายจากเพื่อนสนิทก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วคลานลงจากเตียงนอนอย่างหมดสภาพพร้อมกับแบกสังขารที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของตัวเองพยายามอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัยให้เร็วมากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
@มหาวิทยาลัยmk
"มาแล้ว~" เสียงหวานของเอวาพูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงด้านข้างของเพื่อนสาวอีกคนในกลุ่มก่อนที่เธอจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะภายในเวลาอันรวดเร็วโดยที่ยังไม่ได้มองหน้าเพื่อนในกลุ่มสักคน
"สภาพ...เพื่อนฉัน แฮงค์อะดิ" อิงดาวเพื่อนสนิทสาวอีกคนในกลุ่มแก๊งพูดขึ้นทันทีที่ได้เห็นสภาพร่างกายของเอวาซึ่งมันก็เดาไม่ยากเลยว่าเมื่อคืนหญิงสาวนั้นเมาเละแค่ไหน
"อือ...ขับรถไม่ไหวเลยอะ" เอวาเอ่ยตอบโดยที่ยังคงฟุบหน้าลงบนโต๊ะกลางโรงอาหาร
"ดีแล้ว...สภาพนี้ไม่น่าจะขับมาถึงมหาวิทยาลัยได้หรอก"
"กะกินให้ตับแข็งไปข้างเลยหรือไง" กระทั่งเสียงทุ้มของคีริวที่นั่งตรงข้ามเอ่ยเสริมขึ้นต่อหลังจากที่อิงดาวพูดจบได้ไม่นาน
"ฉันก็ไม่อยากจะดื่มมากหรอก แต่แม่งก็เอาแต่ชนเอาชนเอาอยู่นั้นล่ะ...เกือบร่วงในงานแล้ว" เอวาเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะไม้ก่อนที่จะเอ่ยบอกถึงเหตุการณ์เลี้ยงรุ่นของเพื่อนสมัยมัธยมปลายที่จัดขึ้นเมื่อคืนทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพสายตาล่องลอยคล้อยหลับเต็มทีแบบนี้
"แล้วใครมาส่ง" จนสุดท้ายเสียงเข้มของชายหนุ่มคนสุดท้ายในกลุ่มอย่างคีรันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กนิ่งใช้สายตาคู่คมสุดแสนจะเย็นชาคาดคั้นอย่างต้องหาในคำตอบ
"ไม่รู้อะ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ห้องแล้ว" เอวาส่ายหน้าตอบไปตามความจริงเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าหลังจากภาพตัดตอนที่อยู่ลานจอดรถของผับหรูเธอได้ถูกเพื่อนคนไหนห่ามกลับมาคอนโดได้...เธอจำเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่ได้เลย
"ทำไมไม่ระวังตัว" คีรันเหลือบไปมองยังเจ้าของคำตอบแล้วแสดงสีหน้าไม่พอใจออกทางใบหน้าหล่อดูดีทว่ายังคงมีความเรียบนิ่งปกคลุมตามแบบฉบับเขาท่ามกลางสายตาของคีริวที่เป็นคนเดียวที่มองออกว่าท่าทีแบบนี้ของพี่ชายนั้นหมายความว่ายังไง
"ระวังแล้วก็คนมันเมาให้ทำไงอะ" เอวาตอบกลับอย่างไม่สนใจอะไรไปตามประสานิสัยของเธอ
"เอ่อ...ช่างเถอะๆ รีบขึ้นไปเรียนดีกว่า จะได้เตรียมตัวนำเสนอด้วย เอวาเธอไหวนะ..." จนกระทั่งคีริวที่เป็นคนเอ่ยห้ามทัพขึ้นทันทีที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางไม่พึงพอใจของแฝดพี่ เขาก็ย่อมรู้ว่าตอนนี้คีรันกำลังรู้สึกหงุดหงิดมากแค่ไหน
"ไหว...สบายมาก~" เอวาหยัดตัวยืนเต็มความสูงให้เพื่อนได้เห็น ก่อนที่จะหันไปตอบคีริวแม้ว่าตอนนี้เธอจะเริ่มมีอาการเซไปเซมาเล็กน้อยก็ตาม
"รัน!...ไปไหน" กระทั่งคีริวที่เอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อตอนนี้คนด้านข้างได้เดินออกจากโต๊ะไปอย่างเงียบๆ เย็นชาไปตามประสาเขาเสียแล้ว
"..." ซึ่งคีรันไม่เอ่ยตอบอะไรแต่เลือกที่จะยกมือขึ้นโชว์กล่องบุหรี่สีดำเมี่ยมที่อยู่ในมือของเขาแทน
"งั้นพวกเธอไปรอที่ห้องก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันตามไป" คีริวเอ่ยขึ้นก่อนที่จะวิ่งตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชายที่เดินห่างไกลไปมากแล้ว
"อิง~"
"ช่วยหน่อย..." ริมฝีปากบางของคนเมาค้างเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทเสียงอ่อยพร้อมกับยกมือเรียวหมายจะเกาะเข้าที่เพื่อนสนิทตัวเล็กอีกคน
"เฮ้อ...ทำไมไอริวกับไอรันต้องทิ้งภาระหนักให้ฉันด้วยเนี่ย" อิงดาวบ่นไปตามประสาก่อนที่จะเลื่อนตัวไปยืนให้เอวาได้เกาะพร้อมกับก้าวเท้าเล็กอย่างทุลักทุเลไปพร้อมๆ กัน
"อย่าบ่นเลยหนา...เพราะถ้าแกไม่ช่วย ฉันได้ลงไปนอนดิ้นกับพื้นแน่ๆ" เอวายิ้มหวานบอกเพื่อนสนิท
"ฉันละอยากให้ผู้ชายของแกเห็นแกในสภาพนี้จริงๆ"
"สภาพฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้น..."
"ก่อนออกจากห้องไม่ได้ดูกระจกใช่ไหม สภาพแกคือดูไม่ได้เลย"
"ยัยอิงดาว!"
"ฮ่าๆ"
- Writer
