Bizim için yavaş yavaş kahvaltılıklarla doldurulan masada oturup beklerken göz yaşlarım akmak üzere hazır bekleyip beni zor duruma düşürüyordu. Tüm çocukluğu babası tarafından azarlanıp susturulmakla geçmiş biri olarak, ne zaman biri bana sesini yükseltse yine ilkokula giden ve babasıyla konuşmak için çabalayan o küçük Defne oluyordum sanki.
Belki bunu yaşamayan insanların şımarıklık olarak göreceği durum, benim için devasa bir travmaydı. Babamın psikolojik şiddetini kafamda öteleyip sağlıklı kalmak için uğraşırken aslında ne çok hırpalıyordum kendimi içten içe.
Mesela Kenan, sevgilim bile olmamasına rağmen bu zamana kadar hep bebek gibi davranmıştı bana, yalan yok. Ağzımdan çıkan en ufak sese kulak vermiş ve beni değerli hissettirmişti. Şu an içinde bulunduğum yat, üstümdeki 100 bin l
