“นี่แกสั่งมาทำไมเยอะแยะ คนกินนะไม่ใช่ช้างกิน”
“ก็นาน ๆ แกมาที ต้องต้อนรับให้ถึงใจ ทั้งคนทั้งอาหาร เป็นไงล่ะ คุยกับเลขาของฉันสนุกหรือเปล่า เขาน่ะถนัดรับแขก คงทำให้แกหายเบื่อละซีท่า”
“คุณลักษมีเธอน่ารักอยู่แล้ว แกไม่ต้องมาอิจฉาฉันหรอก เพราะแกก็มีคนน่ารักอยู่ข้าง ๆ แล้ว จริงไหมครับคุณนีรนุช”
พีรพลเหลือบมองเด็กสาวที่นั่งอมยิ้มหน้าแดงเลยลืมที่จะมองหญิงสาวอีกคนที่นั่งประสานสายตากับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“จริงสิ....ฉันก็ลืมนึกไปว่าฉันมีผู้หญิงที่น่ารักออกขนาดนี้อยู่ข้าง ๆ คุณนีรนุชทั้งน่ารักและฉลาดผู้ชายคนไหนได้อยู่ใกล้ก็ต้องรู้สึกภาคภูมิใจและมีความสุขเป็นธรรมดา” รามยิ้มที่มุมปากแต่นัยน์ตาเข้มกลับพุ่งตรงไปยังลักษมีที่นั่งเม้มริมฝีปากอยู่ข้างน้องสาวต่างมารดาซึ่งลิงโลดใจหนักหนาในคำพูดของชายที่เธอปรารถนาจะอยู่ชิดใกล้
“แกคงไม่ว่ากันนะเพื่อน ฉันมีของขวัญเพื่อเป็นการขอบคุณมาให้คุณลักษมีที่เธ
