“หนูลักษมี...งานเยอะรึ เห็นไม่คุยกันบ้างเลย” พงพจน์หันไปชวนหญิงสาวคุยบ้าง ลักษมีเพียงแต่ยิ้มให้แล้วก้มหน้าต่อ จะให้เธอคุยอะไรกับบิดาและเจ้านายของเธอในเมื่อทั้งสองก็มีเรื่องราวที่จะคุยกันมากมายอยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องของพนักงานฝึกหัดคนใหม่ที่แสนน่ารักผู้นั้น
เป็นเวลาเย็นย่ำค่ำที่ลักษมีเตรียมของเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงในกระเป๋าสะพายก่อนกลับที่พัก วันนี้ไม่มีเทวาผู้ช่วยคนเก่งของเจ้านายเธอจึงต้องจัดเตรียมงานของเจ้านายเองเกือบทั้งหมด ไม่ว่าจะต้องเปิดอี-เมล์ ร่างจดหมายโต้ตอบและคอยตรวจสอบเวลานัดหมายให้คนที่จ้างเธอด้วยเงินเดือนสูงลิ่ว หญิงสาวคว้ากระเป๋าแล้วรีบลุกขึ้นทว่าต้องผงะเมื่อหันไปที่ประตูและพบใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น
“คุณราม....” ลักษมีอุทานออกมาเบา ๆ เธอนึกว่าเขาคงกลับไปพร้อมกับบิดาและนีรนุชตั้งแต่เมื่อบ่าย
“ทำไมคุณต้องตกใจมากขนาดนั้น รึเสียดายที่ผมไม่ใช่เพื่อนใหม่ของคุณ” ชายหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป
