“ขอบคุณอะไรครับ”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสนุชมาช่วยงานน่ะสิคะ เอาเป็นว่าคุณรามตกลงก็แล้วกันนะคะ” นีรนุชรวบรัดตัดความ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มให้ด้วยนึกเอ็นดูแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร บรรยากาศในห้องเงียบงันอีกครั้งเมื่อเด็กสาวออกไปแล้ว สายตาของรามยังคงจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวซึ่งนั่งก้มหน้าราวไม่อยากรับรู้อะไร นัยน์ตาเข้มฉายประกายแห่งความปรารถนาออกมาอย่างไม่เก็บงำ ในเวลาที่มีเพียงเขาและเธอเช่นนี้ ชายหนุ่มอยากกอดร่างบางนั้นไว้ในอ้อมแขนโดยที่เขาเองก็ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใด รามทำท่าจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวทว่าก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมา
“หวัดดีรามเพื่อนรัก....” พีรพลเดินเข้ามาโอบไหล่ชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี วันนี้เพื่อนของเขาอยู่ในชุดลำลองเหมือนตั้งใจจะมาเที่ยวเล่นอย่างไรอย่างนั้น
“สวัสดีครับคุณลักษมี”หนุ่มร่างสูงตาตี่หันไปทักทายหญิงสาวด้วยแววตาวาวามในขณะที่รามเริ
