เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเผลอยิ้มออกมา อาจเป็นเพราะความอ่อนหวานทำให้เธอลืมท่าทีดุดันของเขาไปชั่วขณะ เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง หากทว่าในความรู้สึกของทั้งสองมันกลับเป็นช่วงเวลาแสนสั้น ชั่วยามแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ สิ่งใดจะยิ่งใหญ่ปานเวลาที่เปรียบเสมือนยานพาหนะนำพาทุกสิ่งให้เคลื่อนไปข้างหน้าแต่ไม่มีวันที่มันจะย้อนกลับไปข้างหลังได้อีก ลักษมีเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาอาจจะดีกับเธอได้ไม่นาน ยามใดที่เขาสำนึกได้ถึงความอาฆาตแค้นที่ติดลึกอยู่ในหุบเหวแห่งความพยาบาท เทพบุตรที่อยู่กับเธอในยามนี้ก็อาจกลายร่างเป็นซาตานได้ในชั่วพริบตา
“ทำไมไม่อยู่ทานอาหารกันสักมื้อล่ะคะ....คุณราม”มิ่งขวัญกล่าวขึ้นด้วยความเสียดายที่ชายหนุ่มอุตส่าห์ช่วยบุตรสาวทำอาหารไว้ให้หลายอย่างแต่ไม่ได้อยู่ทานด้วย
“โอกาสหน้าดีกว่าครับ ผมคงต้องกลับก่อน ไว้จะหาโอกาสมาทานข้าวด้วยสักวัน”
“แม่ดีใจที่มีมี่ได้เจ้านายดี ๆ อย่างคุณ คนดีหาไม่ได้ง่าย
