เพ่ยหนิงแย้มยิ้มตอบรับ ดวงตากลมโตเปล่งประกายเจิดจ้า ทั้งกระจ่างและสดใสแลดูสุกสกาวยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำ
ใบหูบุรุษพลันแดงก่ำ สันกรามให้รู้สึกร้อนผ่าว นับว่าโชคดีที่มีผ้าสีดำปิดบังไว้ทั้งใบหน้าอย่างมิดชิด เผยเพียงดวงตาดำขลับซึ่งเก็บซ่อนความลุ่มลึกได้อย่างลึกล้ำ
เขากระหวัดนึกไปถึงวันที่ตนเองทำทุกอย่างเพื่อปฏิเสธความสัมพันธ์กับนาง ถึงขั้นแสร้งหลงกลมารยาชั้นต่ำของชิงเย่ กระทั่งสตรีตรงหน้านำดอกไม้มาปาใส่เขาอย่างโกรธเกรี้ยวเช่นนั้น
ชายหนุ่มหลับตาลง ข่มจิตใจฟุ้งซ่านของตน
“เจ้ารีบไปเถิด อย่าอยู่ใกล้ข้า อันตราย...”
นี่คือความนัยที่ชายหนุ่มต้องการสื่อออกมาโดยตลอด ภารกิจยังไม่สำเร็จลุล่วง ไม่ควรให้สตรีนางใดใกล้ชิดจนอาจนำไปสู่อันตรายเกินคาดคิดเด็ดขาด
การบาดเจ็บของเขาในวันนี้ล้วนประจักษ์ชัดให้แจ้งแก่ใจ
ทว่าเพ่ยหนิงไหนเลยจะทราบความจริงความนัยอะไร นางเบิกตากลมโตจ้องเขม็งที่ชายชุดดำ
“ท่านบา
