เพ่ยหนิงตัดสินใจกลับสำนักยวี้จู๋ในวันเดียวกัน
หญิงสาวหอบหัวใจแสนบอบช้ำกลับหุบเขาผนึกมารเข้าถ้ำฝึกฝนเคล็ดวิชาอย่างบ้าคลั่ง
กระทั่งท่านตาของนางต้องมาลากตัวกลับสำนัก
“เจ้าจะทำลายถ้ำทั้งหุบเขาไม่ได้นะหนิงเอ๋อร์”
ติงอี้เทา เจ้าสำนักยวี้จู๋ผู้เคยเคี่ยวเข็ญให้หลานสาวฝึกฝน ยามนี้กลับต้องการให้นางอยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ อยู่อย่างไม่ต้องเสียใจจนกลายร่างเป็นนางมารทำลายล้างสิ่งใดอีกเลย
“หลานตา เจ้าจะเสียดายไปไย ใต้หล้านี้ยังมีบุรุษอีกมาก ที่รอรับความรักบริสุทธิ์จากเจ้า เอาล่ะ! เจ้าลงเขาไปหามาใหม่นะ เอาแบบเก่งกาจสักหน่อย มีวรยุทธ์ยิ่งดี จะได้มาสืบทอดสำนัก”
เพ่ยหนิงถามทั้งน้ำตา “ท่านอยากได้หลานเขยปานนั้น”
ติงอี้เทาลูบเคราขาวกล่าวเสียงขรึม “เจ้าฝึกวิชาดุจปีศาจผุดจากนรกเยี่ยงนั้น...ไม่สมควรอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ นั่นล่ะ สมควรมีความรักอย่างยิ่ง”
กล่าวพลางชำเลืองมองลงไปทางหุบเขาเบื้องล่าง ที่ยามนี้ต้นไม้ล้
