รุ่งอรุณวันใหม่มาเยือน
ตะวันแยงแสงทะลุใบไม้ลงมาทำแพขนตายาวงอนกะพริบถี่ ก่อนเปลือกตาจะเปิดขึ้นช้าๆ อย่างมิอาจข่มตาหลับต่อได้
เพ่ยหนิงตื่นในที่สุด หญิงสาวบิดตัวอย่างเกียจคร้านครู่หนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองหลับอยู่ที่ใด สถานที่ไหน ครั้นสอดส่ายสายตามองหาชายชุดดำผู้นั้นกลับพบเพียงความว่าเปล่าไร้ตัวคน
“ไปแล้วหรือ?” เพ่ยหนิงพึมพำอย่างไม่ค่อยแปลกใจเท่าใด วิถีชาวยุทธ์ก็เยี่ยงนี้แล ไปมาไร้ร่องรอย ไม่เผยตัวตน
เมื่อได้อยู่คนเดียวอีกครา ในใจพลันครุ่นคิดถึงชายในดวงใจ หญิงสาวต้องการไปขอโทษเขา แต่ขณะเดียวกันก็ยังไม่กล้าพอ
หากกลับไปแล้วเจอเขาอยู่กับชิงเย่ผู้นั้น หากต้องทนเห็นภาพพวกเขาแสดงความรักใคร่ต่อกัน นางจะทำอย่างไร
ทำใจได้หรือยัง?
เพ่ยหนิงนั่งจมภวังค์อยู่ที่เดิมเพราะยังไม่มีคำตอบให้ตัวเอง
ร่างเล็กบอบบางขดตัวอิงต้นไม้แลดูน่าสงสารยิ่งนัก
ชายป่าอีกฝั่งไกลออกมา
หลังจากหลอกล่อกลุ่มนักฆ่าให้ออก
