ตัดกลับมาที่เว่ยซือเหลียง ดวงตาของเขาแดงก่ำทอประกายโหดเหี้ยม เปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาหัวใจเต็มไปด้วยความเดือดดาล
“ฮ่าฮ่าฮ่า โกรธหรือ หากไม่อยากให้พวกมันตายก็ส่งลูกแก้วธาตุน้ำมา!”
“ฝันไปเถอะ เจ้ามันไม่คู่ควร”
“ดี! ดียิ่งนัก เป็นเช่นนี้ข้ายิ่งชอบ รับมือให้ได้ก็แล้วกัน” จบคำพูด เสิ่นเถาก็พุ่งเข้าใส่เว่ยซือเหลียงทันทีพร้อมพลังลมปราณที่ถูกเรียกใช้
ฝั่งการต่อสู้ของเว่ยซือหลางและเตียวฝานทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ต้นไม้หักโค่นล้มระเนระนาด เนื่องจากชายหนุ่มทั้งสองไม่คิดกักเก็บพลังปราณเลยแม้แต่น้อย
“ฝีมือเจ้าไม่เลวเลย ข้าสนุกมาก” เตียวฝานเอ่ยชม
“...” เว่ยซือหลางไม่ได้ตอบเขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาระวัง
“แต่แม้ว่าข้าจะชอบในฝีมือของเจ้ามากเพียงใด ข้าก็ไม่คิดอ่อนข้อให้หรอกนะ”
“ข้าไม่เคยขอ” เว่ยซือหลางตอบกลับอีกฝ่าย มีดสั้นในมือถูกปาออกไป
เตียวฝานพลิ้วกายหลบได้อย่างดงาม มุมปากได้รูปกระตุกยิ้มชอบ
