ในเมื่อเสิ่นเถาคิดได้ แล้วเตียวฝานที่มีความเจ้าเล่ห์มากกว่าจะคิดไม่ได้ได้อย่างไร ชายหนุ่มลอบส่งสายตาให้กัน ทว่าก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะได้ลงมือ ร่างแน่งน้อยที่อยู่ในความคิดของทุกคนตลอดมาพลันปรากฏอย่างกะทันหัน
ตุบ!
“คุณหนู!” หลิงจูเอ่ยขึ้นมาก่อนใคร แววตามีความยินดีและกังวลระคนกัน
“นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหนูน้อยเว่ยนี่เอง ข้ากำลังคิดถึงอยู่เชียว” เสิ่นเถาเอ่ยด้วยความยินดี ตามหาตั้งนานไม่เจอ บทจะเจอก็เจอง่าย ๆ
“หงเอ๋อร์รีบหนีไปจากที่นี่”
“ใช่แล้วน้องเล็ก เชื่อฟังพี่ใหญ่ รีบออกไปจากที่นี่” เว่ยซือเหลียงห่วงน้องสาวไม่ต่างจากพี่ชายเอ่ยย้ำ
“เหอะ คิดว่าข้าจะยอมให้จากไปง่าย ๆ หรือไร” เตียวฝานเอ่ยขึ้นบ้าง
คนตระกูลเว่ยทั้งหมดมองสบตาคนพูด ราวกับมีประกายไฟแล่นผ่าน เมื่อทั้งสองฝ่ายฟาดฟันกัน
เว่ยซือหงไม่ได้สนใจคนอื่นนัก สายตาของนางหยุดอยู่ที่สมบัติธาตุน้ำซึ่งยังอยู่ในมือของเสิ่นเถา ไม่รู้ว่าอี
