Chapter 3
1249 Words
ข้าวกลับมาแก้ไขตามที่หัวหน้าสั่ง เธอไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าก็เลยยอมแก้ไขตามที่เธอแนะนำมา ส่วนถ้าเข้าที่ประชุมแล้วท่านประธานจะแย้งยังไงก็อยู่ที่เขา ส่วนเธอทำได้เพียงแค่แก้ไขตามที่พวกเขาสั่งเท่านั้น เธอก็อปปี้ไฟล์ตัวที่พี่ภูมิทำให้ไว้เพราะเขาจะต้องตีกลับงานแน่นอน
เมื่อเรียบร้อยเธอก็ปริ้นแผ่นใหม่แล้วใส่เข้าไปในแฟ้มจากนั้นก็เอาไปให้หัวหน้าที่ห้อง จากนั้นเธอก็หยิบงานชิ้นใหม่มาดูแต่ว่ายังไม่ได้อ่านรุ่นพี่ก็เดินเข้ามาหาเธอซะก่อน
“ข้าวพี่ทำงานไม่ทันอ่ะช่วยหน่อยไม่น่าเกินชั่วโมงอันนี้ง่าย”
เธอมองเอกสารตรงหน้ามันคือการโปรโมทห้องประชุมของโรงแรมในการจัดสัมมนา จะต้องคิดโปรโมชั่นประจำเดือนราคาต่อคนหรือแบบเหมา มันไม่ได้ยากอะไรเลยแป๊บเดียวก็เสร็จแต่ทำไมพี่เขาถึงไม่ทำเอง
“ข้าวมีงานค้างอยู่ค่ะพี่มิ้น คงทำให้ไม่ได้”
“แป๊บเดียวเองมันจะเสียเวลาอะไรนักหนากัน พี่ต้องทำอย่างอื่นช่วยหน่อยขอบใจนะ”
พูดจบก็วางเอกสารลงก่อนจะเดินออกไปทันที เธอมองกระดาษตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ โชที่เห็นก็เดินเข้ามาต่อว่าเพื่อนทันที
“ไปทำให้มันทำไม”
“เราปฏิเสธแล้วไง โชก็ดูสิพี่มิ้นฟังที่ไหน”
พี่นาที่เห็นก็เดินเข้ามาหาเธอเช่นกัน เธอเห็นมิ้นเอางานมาให้ข้าวทำหลายครั้งก็รู้สึกว่าหล่อนทำเกินไป แรกๆก็คิดว่างานเธอเยอะก็เลยทำไม่ทัน แต่พักหลังเห็นโยนงานของตัวเองมาให้ทำแทบทุกงานแล้วไปเอาหน้ากับผู้จัดการ คนแบบนี้ใช้ไม่ได้
“พี่ว่าเราต้องไปคุยกับผู้จัดการนะข้าว”
“ข้าวไม่อยากมีปัญหาค่ะพี่นา อะไรทำได้ก็ช่วยกันยังไงก็บริษัทเดียวกัน สุดท้ายก็เป็นงานส่วนรวม”
“ใจดีเกินไป เฮ้อ”
ทุกคนส่ายหน้าอย่างปลงๆ ข้าวหยิบเอกสารมาดูก่อนจะเริ่มทำงานที่มิ้นโยนมาให้อย่างช่วยไม่ได้ งานเธอวันนี้ไม่่ค่อยมีอะไรมากคงเสร็จในเวลางานแหละ
ทางด้านของภูมิเขาเดินเข้ามาในห้องประชุมพร้อมกับผู้ช่วย เขานั่งลงก่อนจะเริ่มประชุมในช่วงเช้าทันที
“เริ่มประชุมได้ เริ่มที่ผู้จัดการฝ่ายการตลาดก่อนเลย มีอะไรบ้างวันนี้”
“สวัสดีค่ะทุกคนดิฉันผู้จัดการฝ่ายการตลาด วันนี้จะมาคุยเรื่องงานเปิดตัวสินค้ารถรุ่นใหม่ ใบที่แจกไปเป็นรายละเอียดที่ทางเราได้คิดขึ้นมา คร่าวๆก็จะมีการโปรโมทโดยอาศัยสื่อต่างๆในโซเชี่ยล แล้วก็แจ้งลูกค้าเกี่ยวกับโปรโมชั่น ของแถมพิเศษที่มีมากกว่าสิบรายการตามที่แจ้งไว้”
ภูมิมองแฟ้มรายละเอียดงานก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ เมื่อวานเขาไม่ได้ทำแบบนี้นี่นาก็บอกเหตุผลกับข้าวไปแล้วว่าทำไมเขาถึงไม่ให้บอกรายละเอียดของแถมให้ลูกค้าทราบในตอนนี้ ทำไมอยู่ๆถึงกลับมาเป็นแบบนี้ได้
“เดี๋ยวนะคุณกิ๊ก เมื่อวานผมบอกขะ… เอ่อ หมายถึงว่าทำไมถึงต้องแจ้งของแถมให้ลูกค้าละเอียดขนาดนั้น”
เขาเอ่ยถามเหตุผลของผู้จัดการ ถ้าทรงนี้เธอเองแน่นอนที่เป็นคนสั่งให้ข้าวแก้ไข เขาอยากขอเหตุผลดีๆที่ต้องแก้ไข เพราะถ้ามันฟังขึ้นเขาก็จะยอมรับฟัง
“คืิอแบบนี้ค่ะ ดิฉันคิดว่าถ้าเราแจ้งรายละเอียดของแถมให้ลูกค้าไปเลยจะทำให้พวกเขาตัดสินใจซื้อสินค้าง่ายมากยิ่งขึ้น ยิ่งแถมเยอะก็ยิ่งดีค่ะ”
“แล้วไม่คิดบ้างหรือว่าถ้าแถมไปหมดแบบนั้นแล้วเจอลูกค้าต่อรองขอของแถมเพิ่มอีกคุณจะเอาจากไหนมาให้ แล้วถ้าสิ่งที่คุณแจ้งไปมันขาดตลาดหรือว่าไม่ผลิตหาที่ไหนไม่ได้แล้วคุณจะเอาจากไหนมาแถม จะขอเปลี่ยนกับลูกค้าเหรอ… สู้คุณแจ้งแค่ว่ามีของแถมมากมายแล้วค่อยให้เซลเป็นคนเสนอลูกค้าเองดีกว่า เซลบางคนสามารถขายรถได้โดยที่ไม่ต้องใช้ของแถมครบทั้งหมด เราจะได้เอาไปแถมให้ลูกค้าในเคสที่ซื้อยากจริงๆไม่ดีกว่าเหรอ”
ทุกคนเงียบไปโดยเฉพาะผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่ถึงกับเถียงไม่ได้ เธอลืมนึกถึงเรื่องพวกนี้ไปเลยคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้ลูกค้าสนใจและมาในงานให้มากที่สุด
“ดิฉันลืมนึกไปเลยค่ะท่านประธาน เดี๋ยวจะกลับไปแก้ตรงจุดนี้นะคะ”
“อืม พูดต่อสิรายละเอียดอย่างอื่น”
เขาเชิญให้เธอพูดต่อ ผู้จัดการเริ่มพรีเซนต์งานต่อภูมินั่งฟังก็เหมือนที่เขาทราบแต่เธอคงให้ข้าวแก้ไขเฉพาะตัวของแถมเท่านั้น ที่เหลือก็เหมือนที่เขาแก้ไขให้เธอ ใช้เวลาอยู่ในห้องประชุมอยู่เกือบสองชั่วโมงก็เลิก เขาเดินออกมาก่อนจะเรียกผู้จัดการฝ่ายการตลาด
“คุณกิ๊กมาหาผมหน่อย”
“ค่ะท่านประธาน ว่ายังไงคะ”
“เดี๋ยววันนี้ช่วงบ่ายคุณให้พนักงานแผนกคุณเอางานมาเสนอผมเองส่วนตัวในห้องทำงาน”
ผู้จัดการมองท่านประธานอย่างแปลกใจ อยู่ๆก็ให้พนักงานไปเสนอเองทั้งๆที่ปกติจะเป็นเธอที่ทำหน้าที่นี้
“ทุกคนเลยเหรอคะ”
“ใช่ ทุกคน”
พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้กิ๊กยืนงงอยู่แบบนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเดินกลับห้องทำงานไป เมื่อเข้ามาถึงประตูหน้าแผนกเธอก็ตะโกนแจ้งพนักงานในนั้นทันที
“ทุกคนพี่มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ ช่วงบ่ายท่านประธานให้พวกเราเอางานไปเสนอท่านเองที่ห้องแบบส่วนตัว”
ทุกคนหันไปมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ปกติจะเป็นผู้จัดการทำเองนี่นาทำไมอยู่ๆท่านประธานถึงสั่งแบบนั้น
“ทุกคนเลยเหรอครับผู้จัดการ”
“ใช่ทุกคน เตรียมงานกันด้วยล่ะ”
“ค่ะ/ครับ”
ข้าวที่นั่งทำงานของมิ้นเสร็จพอดีก็รีบหยิบงานของตัวเองมาทำต่อ จะได้ทันไปเสนอท่านประธานในช่วงบ่ายของวันนี้ มิ้นเดินเข้ามาหาข้าวก่อนจะถามหางานที่ใช้ให้เธอทำ
“งานของพี่เสร็จหรือยังข้าว”
“เสร็จแล้วค่ะพี่มิ้น วางตรงนั้น”
“ขอบใจมากนะจ้ะข้าว เอาไว้พี่เลี้ยงข้าวนะ”
มิ้นอมยิ้มก่อนจะหยิบงานของตัวเองไปทันทีอย่างอารมณ์ดี ที่เหลือก็แค่เอาไปเสนอให้ท่านประธานเท่านั้นก็เรียบร้อย ทางด้านของข้าวก็เร่งงานของตัวเองอย่างเร็วที่สุด ดีนะที่งานวันนี้มีแค่นิดเดียวไม่อย่างนั้นเธอไม่มีงานไปเสนอท่านประธานแน่นอน
พอถึงเวลาช่วงบ่ายพนักงานทุกคนก็เดินไปยังห้องของท่านประธานอย่างเกร็งๆและตื่นเต้น ไม่เคยมีใครได้มาเสนองานให้ท่านประธานโดยตรงมาก่อนและทุกคนรู้ดีว่าท่านละเอียดมากขนาดไหน
‘ใครจะโดนอะไรบ้างเดี๋ยวได้รู้กัน’
- Writer
