5
1042 Words
5
“เต็มที่กันเลยนะเชอร์รี่ ชาดก มื้อนี้ป้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลย”
“ขอบคุณมากครับ ไม่ค่อยได้กินอาหารอร่อยๆ แบบนี้มานานแล้ว ผมไม่ยอมพลาดโอกาสนี้เด็ดขาด”
หนึ่งหนุ่มในที่นั้นหยอดพลางยิ้มเอาใจ
“ปากหวานนะเนี่ยเรา มิน่าพี่สาวถึงชอบมาบ่นว่า มีสาวล้อมหน้าล้อมหลัง”
“ถ้าอร่อยก็มาทานได้บ่อยๆ นะชา ใช่ไหมคะคุณแม่” มนทิราบอกยิ้มๆ
“ใช่จ้ะ”
“ขอบคุณมากครับป้านา คุณกุ้ง เห็นทีว่าคงต้องมาบ่อยๆ ส่วนเรื่องสาวๆ ผมขอแก้ข่าวว่าไม่จริงหรอกครับ พอมีบ้างแค่นั้น เจ๊เขาพูดเกินไปเองครับป้านา”
ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ไม่ได้มีอาการเดือดร้อน ลนลานแก้ความเข้าใจผิด พูดเรียบ นิ่ง และยิ้มบางๆ พอละสายตาจากรัตนาก็สบตากับเมขลาที่นั่งตรงข้ามเธอทำปากแบะ เมินหน้าหนีเขา มองไปที่พี่สาวของเขาก็ส่งตาขุ่นเขียวมาให้ไม่ได้ขาด แบบอยากบอกว่าหมั่นไส้ในการเก๊กหล่อของน้องชายสุดๆ
“ย่ะ ฉันมันพูดมาก แต่ก็ดีกว่าคนมักมากอย่างแกล่ะไอ้ชา”
“เจ๊ ต่อหน้าป้านาก็ไว้หน้าผมบ้างสิ” แกล้งโอดครวญเสียงละห้อยนิดๆ
“เอาล่ะๆ สองคนพี่น้องนี่ละก็หยอกกันพอหอมปากหอมคอก็พอจ้ะ เอ้านี่ยำสามกรอบรสเด็ดของโปรดแกเชอร์รี่”
มนทิรารีบห้ามทัพดับสงครามน้ำลายเล็กๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รีบตักอาหารใส่จานให้ชนกนันท์
“ก็มันอดไม่ได้ หมั่นไส้ไอ้ชามันน่ะ”
“พี่น้องก็แบบนี้ รักกันมากๆ ดีแล้ว จริงมั้ยชา” รัตนาเอ่ยแซว ท่านเองก็พลอยชินกับการเย้าแหย่ เพราะสองพี่น้องลูกสาวท่านเองก็ใช่ย่อย
มนทิราตักให้เพื่อนแล้วก็หันมาตักให้ชาดกบ้าง
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษ บอกพี่แม้วกับพี่ขวัญได้เลยนะชา”
“ไม่เป็นไรครับ อาหารพวกนี้อร่อยแล้ว”
ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ตักกับข้าวไปใส่จานให้มนทิราบ้าง และเลยตักให้เมขลาด้วย ทำหน้าที่สุภาพบุรุษเต็มเปี่ยม สาวน้อยสิไม่รักษาหน้าเขาสักนิด เขี่ยอาหารที่เขาตักให้ไปไว้ขอบจาน ตักอย่างอื่นไปกินแทน คนอื่นๆ มัวสนใจคุยเลยไม่เห็นการกระทำนั่น ชาดกเห็น เขานิ่วหน้าขึงตาใส่ เมขลาทำไม่รู้ไม่ชี้ เบะปาก ตาเขียวใส่เขาอีกต่างหาก ชาดกได้แต่คิดโทษในใจ คิดเข้าข้างตัวเอง ปากบอกไม่สน แต่แอบเรียกร้องความสนใจของเขาอยู่ล่ะสิ คิดพลางก้มหน้าสนใจอาหารตรงหน้า ทำทีว่าสนใจมันมากๆ เพื่อไม่ให้จิตใจว่อกแว่กไปสนใจอย่างอื่น ซึ่งสิ่งที่เขาคิด มันช่างสะใจ แต่บุคคลร่วมโต๊ะคงไม่ชอบใจแน่
เขาอยากจับแม่สาวอวดดีขึงพรืดกลางโต๊ะ แล้วตะบี้ตะบันดันความแข็งชันทะลวงร่างหล่อนเอาให้ร้องลั่นบ้านไปเลย อยากทำท่าหยิ่งมองเขาอย่างกิ้งกือไส้เดือนฝอยดีนัก
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ คนกันเองทั้งนั้น” เสียงมนทิราแว่วๆ บอก “กินเยอะๆ เลยนะ แม่ทำกับข้าวเยอะแยะเลยยังกับจะเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านแน่ะ”
“ก็แม่ดีใจที่กุ้งได้งานใหญ่มานี่ลูก ยัยแก้วก็ได้เรียนในสาขาที่อยากเรียน จบออกมาคงช่วยกุ้งได้เยอะเลย”
“แน่นอนค่ะแม่ แก้วไม่ยอมทิ้งธุรกิจของพ่อหรอกค่ะ”
“กุ้งกับแก้วน่ะเก่งอยู่แล้ว รับรองว่าธุรกิจผ่านฉลุยแน่นอนค่ะป้านา แถมสองสาวก็สวยซะจนผู้ชายเหลียวหลัง เชอร์รี่สิ สวยก็ไม่สวย ชาตินี้คงทำงานเกาะพ่อแม่กินจนตายแน่เลย”
ชนกนันท์พูดติดตลกพาให้ทั้งโต๊ะหัวเราะร่วน ชาดกเห็นด้วยอย่างยิ่ง ถ้าพี่สาวเขายังเป็นขาโหด ชาตินี้จะมีหนุ่มที่ไหนมาให้ความสนใจหรือเปล่าก็ไม่รู้
งานเลี้ยงดำเนินมาถึงสี่ทุ่ม คุณรัตนาก็ขอตัวไปนอน อีกนัยคือปล่อยให้หนุ่มสาวได้สนุกกันเต็มที่ ชนกนันท์เสนอว่าให้ย้ายไปห้องรับรองที่บ้านตนเองดีกว่า ที่นั่นจะเสียงดังยังไงก็ได้ เพื่อจะได้ไม่รบกวนคุณรัตนา ทั้งหมดตกลงอพยพมาที่บ้านไพศาลทรัพย์
“งานเลี้ยงแต่ไม่มีดีกรีมันจะไปสนุกอะไร”
ชนกนันท์ชูขวดไวน์แกว่งไปมา ทำหน้าทะเล้นเจ้าเล่ห์
“อย่ากินมากล่ะเดี๋ยวเมา”
ชาดกเตือนแต่ช่วยหาแก้วมาเตรียมพร้อมให้สาวๆ ทั้งสาม
“เมาแล้วยังไง นี่ในบ้านเราเองเนอะกุ้ง แก้ว เมาก็แค่นอนมันอยู่ตรงนี้เลยสิ้นเรื่อง”
มนทิราพยักหน้าเห็นด้วย เธอดื่มบ่อย เพราะต้องติดต่อธุรกิจ การสังสรรค์กับลูกค้าเป็นเรื่องจำเป็นต้องมี เลยไม่ปฏิเสธเมื่อเพื่อนรินไวน์มาให้ โดยมีชาดกช่วยรินให้หลังจากนั้น เธอจิบบ้าง แต่ไม่ใช่กินแบบเทหายๆ ผิดกับเมขลาที่ไม่ค่อยยกแก้ว นั่งดูเพลงคาราโอเกะ นานๆ ยกแก้วที
“ดื่มมากเดี๋ยวเมานะพี่กุ้ง”
“ไม่หรอกจ้ะแก้ว แค่ไวน์อ่อนๆ เอง แก้วดื่มๆ ไปเหอะ พี่ไม่ว่าหรอกถ้าจะเมาบ้าง เราก็อยู่ในบ้านไม่ได้ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนซะหน่อย”
“ใช่จ้ะแก้ว ดื่มมากๆ ก็ได้ บ้านเราเองไม่มีอันตรายหรอกถึงจะเมาก็เถอะ”
ชนกนันท์เสริมยิ้มๆ เธอคิดว่าไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงจะดื่มกินบ้าง บางเวลาจะได้รู้เท่าทันผู้ชาย แล้วตอนนี้ก็มีแค่คนกันเอง
เมขลาเลยต้องปล่อยเลยตามเลย ที่นี่ก็มีแต่คนกันเอง คงไม่มีอะไรอย่างที่พี่ๆ ว่า และเธอไม่กล้าพูดมาก เพราะสายตาคมปลาบของชาดก ซึ่งเธอรู้สึกว่าบังเอิญมองสบกันหลายครั้งนั้นมีแววที่เธออ่านไม่ออก เธอเมินหลบทุกครั้ง จะมานั่งทำไมไม่รู้ น่าจะไปที่อื่นบ้างนะหมอนี่
ผ่านไปหลายชั่วโมงชนกนันท์กลับเมาพับไปก่อน สร้างความระอาให้น้องชายที่นั่งมองสถานการณ์ห่างๆ
“บอกว่าอย่ากินเยอะไม่เชื่อ ปล่อยให้นอนอยู่ตรงนี้ดีไหมเนี่ย”
- Writer
