ฮูหยินของแม่ทัพจี

บทที่ 9 เข้าหอแบบศัตรู

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เหย้าหลีรีบเปิดประตูรับ ลี่เทียนเป่าประคองร่างของที่ซวนเซของจีหลุนเข้ามาในห้อง พลันชายหนุ่มที่ดูเมาแอ๋ก็ยืนตัวตรงมองไปยังเจ้าสาวที่ปลดเครื่องประดับบนหัวออกหมดแล้ว นั่งสยายผมในชุดเจ้าสาวอยู่บนเตียงนอน

“พวกเจ้าออกไปให้หมด” เจ้าบ่าวยืดตัวตรง

ลี่เทียนเป่าหันไปมองสาวใช้ทั้งสองของกัวเอินถง พวกนางยอบกายลา ตัวเขาเองเป็นคนปิดประตูห้องหอ

จีหลุนมองเจ้าสาวคนงามจากศีรษะจรดปลายเท้า รถเข็นไม้ของนางตั้งอยู่ปลายเตียง ยามนี้ไร้เครื่องประทินโฉมประโคมบนผิวหน้า แต่กัวเอินถงกลับงดงามยิ่งกว่าตอนที่เขาเปิดผ้าคลุมนั่นเสียอีก เขาเดินเข้ามาหาคนงามที่นั่งหย่อนเท้าที่ปลายเตียง

“ธรรมเนียมของแคว้นหมิง ภรรยาต้องนอนด้านนอกเพื่อจะได้ตื่นแต่เช้าและเข้านอนที่หลังสามี รวมถึงการปูเตียงและพับผ้าห่มด้วย แต่ร่างกายของเจ้าเป็นเช่นนี้ เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ ข้าจะนอนด้านนอกเอง ส่วนเจ้านอนด้านในก็ แล้วกัน”

กัวเอินถงอ้าปากค้าง “แม่ทัพจี เราสองคนไม่แยกห้องนอนกันหรือ?”

“ในเมื่อเจ้าอยากแต่งงานกับข้า เราสองคนก็ควรจะใช้ชีวิตอย่างสามีภรรยาคู่อื่นๆ จะแยกห้องนอนกันทำไม?”

“ในวังจีนี่ มิใช่ว่ามีคนของฮ่องเต้คอยจับตามองอยู่หรอกนะ”

“ไม่มี” ชายหนุ่มยังคงทำหน้านิ่ง

“ในเมื่อไม่มีคนจับตามองและสภาพร่างกายของข้าก็เป็นแบบนี้ เหตุใดเราต้องร่วมเตียงกันด้วยเจ้าคะ?” กัวเอินถงขมวดคิ้ว

“เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือแสร้งไม่รู้?” ชายหนุ่มเสียงเข้มขึ้น จ้องหน้านางด้วยความเดือดดาล

กัวเอินถงใจหายวาบ “ขะ ข้า ข้าหรืออันใดหรือ?”

จีหลุนย่างสามขุมเข้ามาหาเจ้าสาวของตน “เกือบสี่ปีก่อน ข้ากับพี่ชายของเจ้าต่อสู้กันครั้งแรก คนผู้นั้นทำให้ข้าบาดเจ็บ บาดเจ็บจนไม่อาจจะมีชีวิตอย่างบุรุษทั่วไปได้”

เจ้าสาวถึงกับผงะ “นี่ นี่ท่านยังรักษาไม่หายอีกหรือ?”

จีหลุนใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขายื่นมือไปบีบคอนาง

“เสแสร้ง! พี่ชายเจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้ายังอยู่ในนรกขุมนี้ แล้วยังกล้าสั่งให้เจ้ามาแต่งงานกับข้าอีก”

กัวเอินถงหน้าหงายต้องใช้สองมือค้ำพื้นฟูกด้านหลังเอาไว้ ในขณะที่จีหลุนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พลันความร้อนวูบวาบก็แล่นพล่านไปทั่วร่างกายของคนทั้งสอง

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ นางไม่อาจจะโกหกเขาว่าไม่รู้เรื่องการบาดเจ็บนี้ แต่ต้องหาทางทำให้เขาลดความโมโหลงเสียก่อนที่จะบีบคอนางตาย

“พะ พี่ชายข้าเองก็เสียใจเรื่องนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ”

การสู้รบในครั้งนั้นเป็นการท้าประลองระหว่างกัวเยี่ยนสือผู้นำทัพห้าเผ่ากับแม่ทัพจีแห่งแคว้นหมิง เพื่อไม่ให้เสียเลือดเสียเนื้อ แม่ทัพทั้งสองจึงตัดสินใจสู้กันตัวต่อตัว หากฝ่ายใดแพ้จะต้องถอนทัพกลับ

กัวเยี่ยนสือใช้ทวนในขณะที่จีหลุนใช้ง้าว ระหว่างการต่อสู้เกิดพายุทะเลทรายขึ้น จีหลุนที่รู้ล่วงหน้าจากการทำนายของลี่เทียนเป่าได้เตรียมพร้อมจะถอยในจังหวะนั้น แต่คิดไม่ถึงว่ากัวเยี่ยนสือจะไม่กลัวตายพุ่งตามเข้ามา

“ข้าช่วยชีวิตเขาไว้แท้ๆ แต่เขากลับตอบแทนด้วยการทำให้ข้าเป็นบุรุษที่ตายทั้งเป็น!” น้ำเสียงของจีหลุนเกรี้ยวกราด ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

พายุทะเลทรายพัดเอาคนทั้งสองหลุดเข้าไปในพายุหมุนวงใหญ่ จีหลุนพยายามคว้าเอาแขนของกัวเยี่ยนสือไว้ แต่อีกฝ่ายกลับแทงปลายทวนมาถูกจุดสำคัญของเขาเข้าพอดี ปลายง้าวของจีหลุนเสียบเข้าไปในซอกโขดหินใหญ่

แม้ในขณะที่เขาเจ็บปวด จีหลุนยังร้องบอกกัวเยี่ยนสือท่ามกลางฝุ่นทรายที่โหมกระหน่ำ จนแทบมองหน้าอีกฝ่ายไม่เห็น

‘เจ้าจับมือข้าไว้ให้แน่นๆ’

อีกมือของจีหลุนยึดส่วนปลายของง้าวไว้แน่น เขาเกร็งลมปราณจนเส้นเอ็นปูดโปด พายุหมุนนั้นรุนแรงยิ่ง กัวเยี่ยนสือเองก็ฮึดกุมข้อมือเขาไว้แน่น ทวนของบุตรชายผู้นำห้าเผ่าปลิววนอยู่ในพายุหมุนเฉียดฟาดร่างกายของเขาไปสองวงรอบ

‘ระวังทวนของเจ้า! มันวนมาอีกแล้ว!’

จีหลุนร้องบอกเป็นครั้งที่สอง เขามิได้ห่วงใยในศัตรูแต่เจ็บใจว่ายังต่อสู้ไม่รู้แพ้รู้ชนะ ฝีมือของกัวเยี่ยนสือนับได้ว่ายอดเยี่ยม แม่ทัพจีจึงอยากจะประมือกับคนผู้นี้ให้กระจ่างใจ เขาอยากจะได้ชื่อว่าผู้ชนะที่แท้จริงสมรภูมิตะวันตก

พายุหมุนยาวนานจนจีหลุนคิดว่าตนเองจะทนไม่ไหวแล้ว จู่ๆ มันก็หยุดลง ร่างกายของเขากับกัวเยี่ยนสือหล่นลงสู่พื้นทรายอย่างรุนแรง เป็นคนผู้นั้นที่ลุกขึ้นแล้วมาช่วยประคองร่างของเขาที่ยังกำง้าวไว้แน่น เดินไปโขดหินใหญ่

ไม่นานจิ่งอี้กับพญายมคู่อิ่นเฉิงก็ตามมาพบและพาเขากลับไปรักษาที่ค่าย ดีที่ลี่เทียนเป่าเก็บอาการบาดเจ็บของเขาไว้เป็นความลับ บาดแผลที่หน้าท้องส่วนล่างนั้น มีผลให้ตัวเขากลายเป็นบุรุษไร้สมรรถภาพ

“พี่ข้าคิดว่าท่านรักษาหายแล้วเสียอีก” น้ำเสียงของนางอึกอัก

“หายหรือ? พี่ชายเจ้า ทำให้ข้าต้องปฏิเสธการแต่งงานตลอดสี่ปี ข้าไม่กล้าตอบรับทาบทามจากสตรีอื่นก็เพราะเขา! เขายังกล้า...กล้าส่งเจ้ามาขอสมรสพระราชทานกับข้าอีก!”

ยิ่งเขาโมโห ความร้อนนั้นก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นและกลายเป็นความ วูบวาบที่ไปทั่วร่างกาย ลมหายใจของชายหนุ่มเริ่มติดขัด ขาดห้วง มือที่บีบคอกัวเอินถงค่อยๆ คลายออก

จีหลุนรู้สึกถึงความผิดปกติที่ร่างกายของตน เขารีบปล่อยมือจากนางแล้วกุมเป้ากางเกงของตน ส่วนลับของเขาค่อยๆ แข็งขึ้นมาอย่างน่าตกใจ เขาก้มลงมองด้วยสายตาตกตะลึง

กัวเอินถงเองก็กำลังรู้สึกว่าหน้าอกของนางขยายขึ้น หญิงสาวหอบใจถี่ ผิวหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำ นางรู้สึกอยากจะผวาเข้าหาร่างของจีหลุน ทว่าเขากลับถอยออกแล้วใช้สองมือกุมเป้ากางเกง

“นี่ท่าน!”

จีหลุนได้สติรีบวิ่งเข้าไปหลังฉาก ครู่เดียวร่างกายเขาก็กลับคืนสู่ภาวะปกติ ชายหนุ่มลองลูบคลำดูแล้ว ส่วนลับของเขายังคงแน่นิ่งราวเรื่องเมื่อครู่เป็นเพียงอุปาทาน เขาถอนหายใจด้วยความเสียดาย

‘นึกว่าจะหายแล้ว ข้าคิดไปเองหรอกหรือ?’

ชายหนุ่มหันไปตักน้ำร้อนเพิ่มในอ่างไม้สำหรับอาบน้ำแล้วหย่อนกายลงด้วยความหงุดหงิด ในใจนึกแช่งชักหักกระดูกกัวเยี่ยนสือ สาปแช่งให้อีกฝ่ายสิ้นลูกสิ้นหลานที่ทำกับตนเช่นนี้

อาการของเขาเมื่อครู่เกิดขึ้นชัดเจนกว่าครั้งการต่อสู้กับกัวเยี่ยนสือ คราวนั้นเพียงรู้สึกถึงความร้อนแต่ครั้งนี้ส่วนลับของเขาจู่ๆ ก็แข็งขึ้นมา บางทีสิ่งที่ลี่เทียนเป่าพูด อาจจะเป็นจริง กัวเยี่ยนสือกับกัวเอินถงเป็นพี่น้องฝาแฝด ในเมื่อร่างกายเขามีอาการประหลาดเมื่อสัมผัสกับกัวเยี่ยนสือก็ย่อมจะมีอาการเมื่อสัมผัสกับกัวเอินถง

...ถ้าอย่างนั้น น้องสาวอย่างนางต้องช่วยเขารักษาอาการที่พี่ชายทำ

กัวเอินถงที่ตกใจกับอาการของตนเองรีบใช้มือลูบหน้าอกแล้วเลื่อนเข้าไปนอนด้านในเตียง นอนฟังเสียงจีหลุนอาบน้ำ กระทั่งเสียงฝีเท้าของเขามาชิดเตียง ใจของนางก็เต้นตึกตักขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้ายังไม่เปลี่ยนชุดเจ้าสาว เดี๋ยวข้าทำให้เอง”

กัวเอินถงหันขวับ ในมือของจีหลุนมีชุดนอนของนางอยู่

“ทะ ท่านหมายถึง?”

“ฮูหยิน ข้าเป็นสามี ข้าจะเปลี่ยนชุดให้เจ้าเอง”

หญิงสาวถึงกับตะลึง “มะ ไม่ได้ ให้ข้าเปลี่ยนเองก็แล้วกัน” นางประคองร่างลุกขึ้นนั่ง แล้วยื่นมือออกไป

จีหลุนยิ้มเจ้าเล่ห์ “กัวเอินถง เจ้าแต่งให้ข้าแล้ว ร่างกายของเจ้าก็เท่ากับเป็นของข้า”

กัวเอินถงใช้สองมือถัดพื้นไปจนหลังพิงฝาแต่ก็ไม่อาจหนีพ้นจีหลุนที่คุกเข่าขึ้นมาบนเตียง นางพยายามยุดข้อมือของเขา ชายหนุ่มจ้องเขม็ง

“เจ้าเป็นภรรยาของข้า เรื่องแบบนี้อย่าคิดปฏิเสธ”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ แม้จะลดแรงในการจับข้อมือแต่ไม่ยอมปล่อยให้เขาทำกับร่างกายของนางตามใจ จีหลุนค่อยๆ ถอดชุดเจ้าสาวทีละชิ้น กัวเอินถงได้แต่หลับตาแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง เจ้าบ่าวมือไม้สั่นเมื่อปลายนิ้วของเขาแตะโดนร่างกายของนางทั้งแผ่นหลังและบ่าตอนที่ถอดเสื้อตัวในของนางออก

“ตะ แต่ว่าข้า...ข้าพิการนะ” นางเอ่ยขึ้นด้วยแหบพร่าปลายนิ้วของจีหลุนช่างร้อนเสียจริง แม้ร่างกายท่อนล่างของนางไร้ความรู้สึกแต่ร่างกายส่วนบนกลับรู้สึกอย่างแจ่มชัด

********************