ต้วนชางทั้งฉุนทั้งขำที่ถูกบุตรสาวตัวน้อยสั่งสอน เขาจำต้องเดินไปสั่งเสี่ยวซวงน้อยที่ห้องนอนของนาง รอจนนางขึ้นไปบนเตียงและห่มผ้าเรียบร้อยค่อยออกไปปิดประตูห้อง
รุ่งเช้าวันต่อมา พ่อบ้านใหญ่เดินเข้าไปในห้องนอนของบุตรสาว เขาตกตะลึงเมื่อบนเตียงถูกเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ส่วนต้วนซวงนั้นหายตัวไป ทุกเช้าเขาจะต้องช่วยดูแลให้นางล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจูงมือนางไปส่งที่เรือนบริบาล
“เสี่ยวซวง! เสี่ยวซวง!” พ่อบ้านใหญ่วิ่งจากเรือนน้อยไปยังเรือนใกล้ๆ “ท่านพ่อบ้าน เสี่ยวซวงน้อยของท่านไปโรงบริบาลแล้วขอรับ” บ่าวรับใช้ ผู้หนึ่งเห็นตาของต้วนชางแตกตื่นจึงรีบเดินเข้าไปบอก
“เอ๋? นางไปกับผู้ใด?”
“เมื่อตอนเช้ามืดข้าเห็นนางออกมาคนเดียวก็เลยพานางไปส่งให้ท่านป้าหยุนแล้วขอรับ”
“ขอบใจนะ” ต้วนชางรีบเดินไปยังโรงบริบาล วันนี้เขาต้องพูดคุยกับเสี่ยวซวงให้รู้เรื่อง เขารู้สึกว่าบุตรสาวตัวน้อยของเขากำลังก่อ
