“เจ้าหมายถึงเรื่องใด?”
“อย่ามาทำไขสือ เรื่องบนเตียงของเจ้าเมื่อคืนเป็นอย่างไร?”
ใบหน้าของแม่ทัพหนุ่มมีสีชมพูจางๆ อยู่บนผิวแก้ม ลีเทียนเป่าเห็นแล้วก็อดจะหัวเราะไม่ได้ ดูเหมือนสิ่งที่เขาเคยบอกสหายคงจะเกิดขึ้นแล้ว
“อย่าเพิ่งถามเลยน่า กินบะหมี่ให้อิ่มก่อนค่อยคุยได้หรือไม่?”
บะหมี่สองชามใหญ่หอมกรุ่นถูกวางตรงหน้า ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเต็มที่ ครั้นอิ่มแล้ว ลี่เทียนเป่ามองเห็นเหลาสุราที่อยู่เยื้องร้านบะหมี่
“ไหนๆ เจ้าก็เลี้ยงดูปูเสื่อข้าแล้ว จิบสุราอีกสักกาได้หรือไม่?”
“ตามใจเจ้า”
“ขอเป็นร้านนั้นก็แล้วกัน ท่าทางจะแพงสมฐานะท่านแม่ทัพอย่างเจ้าหน่อย ไม่รู้ว่าจะมีสุราแสงจันทร์จำหน่ายด้วยหรือไม่?”
“น่าจะมี เอาสักกาสองกาก็พอนะ เรายังต้องไปที่จวนสกุลฟ่านอีก”
“ได้ๆ ขอแค่ได้จิบสุราแพงสักหน่อยก็ดีแล้ว”
พอเริ่มกระดกสุราไปได้ครึ่งกา ลี่เทียนเป่าก็ซักไซ้สหายในเรื่องยังค้างคา
“เหล่าจี เจ้า
