“ช่างเถอะ! นางจะมีอดีตรักพัวพันกับผู้ใดข้าก็ไม่สนใจหรอก ขอเพียงนางช่วยให้ข้ารักษาอาการบ้าๆ นี่หายก็พอแล้ว หากวันหน้านางอยากจะหย่าเพื่อไปใช้ชีวิตกับคุณชายเซียงนั่น ข้าก็มิได้ใส่ใจ”
ลี่เทียนเป่าเลิกคิ้วสูง “จริงรื้อ?”
“เหตุใดเจ้าถึงได้ทำเสียงสูงถึงปานนั้น?” ดูจากสีหน้าของสหายแล้ว จีหลุนคิดว่าลี่เทียนเป่าคงจะปกปิดบางอย่างเอาไว้ “พูด!”
กุนซือหนุ่มทำหน้ายียวน เสรินสุราลงจอกเพื่อให้เอาคืนสหาย รอกระทั่งได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของจีหลุนแล้วก็ยิ้มออกมา
“พอพูดถึงเรื่องฮูหยินน้อย ดูเหมือนเจ้าจะทนรอไม่ค่อยได้” กุนซือเจ้าเล่ห์ยิ้มน้อยๆ แสร้งรินสุราช้าๆ “ข้าบอกเจ้าไม่ได้ นี่เป็นความลับสวรรค์ ข้าว่าเจ้าทำสิ่งที่ควรทำไปเถอะ สักวันเจ้าก็จะรู้เองล่ะ”
“ทุกครั้งที่เจ้าไม่อยากจะเปิดปากก็เอาแต่อ้างประโยคนี้ ข้าล่ะเคืองจนอยากจะชกเจ้าสักหมัดสองหมัดจริงๆ”
“เหล่าจี อย่าลืมว่าเจ้ายังต้องใช้งานข้า การทุบตีม
