CHAPTER 10 เลือด 1
1109 Words
CHAPTER 10 เลือด 1
บ้าโว้ย!
ผมรีบแกะผ้าห่มที่คลุมตัวเธอออกไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนเตียงเนื้อตัวลีเมย์มีแต่รอยแดงที่เป็นเพราะฝีมือของตัวเองทั้งหมดอีกทั้งรอยแผลอีกทั้งสองที่ผมรีบลงจากเตียงเดินตรงเข้าห้องน้ำนำผ้าชุบน้ำใส่อ่างเล็กๆ มาตั้งไว้ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วก็เช็ดตัวให้เธอ ถึงผมจะเลวแต่เวลาเรียนผมก็ฟังครูเหมือนกันที่ครูสอนว่าเวลาคนไม่สบายต้องทำยังไง
ผมนำผ้ามาเช็ดใบหน้าที่ซีดๆ ใบหน้าที่เรียวสวยจมูกโด่งริมฝีปากเล็กๆ ตอนที่เธอนอนหลับดูเหมือนว่าจะไม่ดื้อสักนิดซึ่งต่างจากตอนที่เธอตื่น ผมเช็ดแขนรวมถึงลำตัวที่ขาวๆ ของเธอแล้วยังทำแผลที่แขนและที่ศีรษะให้เธอ เมื่อเสร็จแล้วก็นำเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองมาใส่ให้เธอก่อนเดี๋ยวจะตายไปก่อนที่จะใช้หนี้ของผม
“คนใจร้าย ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด ฉันเกลียดคุณ”
เสียงเล็กๆ ละเมอออกมาอย่างแผ่วเบาพูดประโยคเดิมๆ ที่ซ้ำกันไปมาจนทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงสะดุ้งตื่น
“คนใจร้าย ฉันเกลียดคุณ เกลียดที่สุด ฉันเกลียดคุณ...คิวพี”
เหอะ! เกลียดชั้นมากหรอลีเมย์เธอจะได้เกลียดชั้นมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า ชั้นจะทำให้เธอลืมไม่ลงเลยผมพูดขึ้นพร้อมกับกระชากร่างเล็กๆ ที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมาและลุกขึ้นนั่ง
“ตื่นๆ บอกให้ตื่น”
“โอ้ย! เจ็บนะ”
ผมตะโกนใส่เธอจนทำให้เธอตื่นและลืมตามองผม
“ปล่อยนะ นายจะทำอะไรฉัน ปล่อย ”
ผมไม่ฟังเสียงคัดค้านเสียงด่าทอของเธออีกต่อไปเสียงของเธอค่อยๆ กลืนหายไปเมื่อมีริมฝีปากของผมเข้าประกบริมฝีปากเล็กๆของเธอ ผมค่อยๆ ดูดกลืนตักตวงความหวานจากเธอเป็นเวลาที่เนินนานจนเธอดิ้นและตีที่แผ่นหลังของผมแต่มันเป็นแรงที่น้อยนิดมันมาสามารถทำให้ผมสะทกสะท้านได้เลย
แรงน้อยๆ ของฉันไม่สามารถต้านทานแรงและกำลังของคิวพีได้ เขาถอนริมฝีปากออกจากปากฉันเมื่อรู้ว่าลมหายใจของฉันเริ่มจะจะขาดแล้วตอนนี้เขาค่อยๆ ซุกไซ้ซอกคอทั้งดูดเม้นเพื่อทิ้งรอยไว้
ตุบ ตุบ!
ฉันตีกลางหลังของคิวพีติดต่อกันแต่เขากลับไม่ปล่อยและยังคงยุ่งกับร่างกายของฉันอย่างต่อเนื่องจะทำยังไงดีใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายคนนี้อีกแล้ว ฉันเกลียดเขา เกลียดเขาจริงๆน้ำตาของฉันมันเอ่อล้นเต็มขอบตามันค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองแก้มฉันกำลังโดนข่มขืน... ช่วยด้วย
“ปล่อยนะคิวพี อย่าทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยๆฉันเกลียดนาย เกลียดที่สุด ฉันจะเกลียดไปจนถึงวันตาย”
ผมหยุดการกระทำทุกสิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของลีเมย์ เกลียดนักหรือวะ ได้ผมจะทำให้เธอเกลียดผมให้มากกว่านี้ แรงกระชากเสื้อเชิ้ตที่พึ่งใส่เองกับมือออกอย่างรุนแรงจนเสื้อบาดกับผิวของลีเมย์เป็นผลทำให้ผิวเธอเป็นสีแดงแล้วใครสน!กันล่ะในเมื่อตอนนี้ผมเข้าไปซุกไซ้ซอกคอเนินอกและปลดบราเซียของเธอออกทิ้งอย่างไม่ใยดี
ว้าย!
ฉันรีบใช้มือมาปกปิดหน้าอกแทนบราเซียของฉันติดลอยไปกับมือของคิวพีไปอย่างง่ายดาย เขาช่างชำนาญนัก ฉันไม่รู้ตัวในตอนที่เขาปลดเลย
“มารยา! คนมันก็เคยๆ กันอยู่จะอายทำไมวะ”
เผียะ!
“นายมันเลวอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพวกผู้หญิงของนายเพราะฉันไม่ใช่และไม่เหมือนสักนิดปล่อย!”
“งั้นของลองหน่อยวะไม่เหมือนยังไงอยากรู้ ”
“อย่านะ!”
เขาดึงกระโปรงของฉันออกทิ้งไปที่ข้างเตียง ฉันจึงรีบขยับตัวขึ้นเพื่อหนีแต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นคิวพีจับข้อเท้าลากลงมาอยู่ในท่าเดิม
เขาล็อคแขนฉันไว้บนหัวด้วยมือเดียวอีกมือหนึ่งของเขาดึงอันเดอร์แวร์ของฉันลากลงมายังเรียวขาทั้งสองข้างอย่างช้าๆ ฉะนั้นฉันจึงดิ้นอย่างทุรนทุรายเหมือนกับคนบ้าที่ไม่มีวันอยู่นิ่งแต่มันก็ไม่สำเร็จเพราะตอนนี้อันเดอร์แวร์ชิ้นสุดท้ายที่ใช้ปกปิดร่างกายมันตกไปอยู่ข้างล่างเตียงแล้ว สภาพร่างกายของฉันตอนนี้มันเปล่าเปลือยชั่งน่าอับอายยิ่งนัก คิวพีเปลี่ยนมาล็อคแขนของฉันด้วยมือทั้งสองข้างเขาคร่อมอยู่บนตัวฉันอีกทั้งยังมองฉันด้วยสายตาที่เขาเหนือกว่าฉันในทุกๆเรื่อง
“เหี้ย! ฉันพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่เรียกได้ว่าตอนนี้ฉันอยากจะฆ่าเขา ทำไมนายถึงทำอย่างนี้ชาติตระกูลอันสูงส่งที่นายเกิดเขาไม่สั่งสอนนายหรือไงว่าให้เกียรติผู้หญิงทั้งๆ ที่นายโชคดีกว่าหลายคนแถมร่ำรวยหน้าตาก็ดีทำไมไม่สำนึกบ้าง”
“สั่งสอนเสร็จยังรำคาญวะ เรามาเริ่มเลยดีกว่า”
ผมเริ่มซุกไซ้ส่วนบนของร่างกายลีเมย์อย่างรุนแรงหนักหน่วงทุกการกระทำ แค่นี้มันไม่เจ็บเท่าที่เธอพูดจาถากถางผมหรอก
คำพูดที่ร้ายกาจออกมาจากปากของเธอมันยิ่งเป็นยาชั้นดีที่จะทำให้ผมโกรธจนตอนนี้ผมรุกลงส่วนข้างล่างของเธอ
“ปะ ปล่อย ปล่อย อย่าทำนะ”
“…”
เสียงอันแผ่วเบาของฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่รวบรวมกำลังได้ ฉันดิ้นไปมากและรู้สึกว่าอาการไข้ของตัวเองได้กลับมาอีกแล้วทั้งปวดหัว
“โอ้ย! เอาออกไปนะ”
“…”
คิวพีใช้นิ้วเข้ามาตรงจุดใจกลางของฉัน มันทั้งเจ็บจนน้ำตาฉันไหลออกมาเป็นสาย ขะ เขาทำเหมือนที่พูดจริงๆ คิวพีเพิ่มนิ้วเป็นสองฉันทั้งยิกทั้งจิกข่วนเขาด้วยเล็บของฉัน
“เอาออกไปนะ ออกไป”
“ปากดีไปเถอะ ร้องไปอยากร้องก็ร้องไป ร้องดีๆแหละเพราะเดี๋ยวเธอจะร้องไม่หยุด” ผมบอกคนใต้ร่าง “คราวนี้ของจริงแล้ว”
“ปล่อยฉันนะคนนิสัยไม่ดีคนเลวปล่อยๆ”
อึก เสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะๆ
“เปล่าประโยชน์ลีเมย์.. เพราะฉะนั้นอย่าสั่งเลย”
กรี๊ดดด!
- Writer
