CHAPTER 9 เลือด
1388 Words
CHAPTER 9 เลือด
“ฉันเชื่อเลยจริงๆ ว่านายนรกส่งมาเกิดโดยตรง”
ถึงหน้าตาเขาจะดูดีหล่อเท่รวยแค่ไหนแต่สำหรับฉันหน้าตาไม่ได้วัดระดับสันดานของคนสันดานของเขา มันหาที่เปรียบได้ยากยิ่งฉันมองหน้าของเขาแล้วพูดขึ้นทั้งๆ ที่มือของนายนั่นก็ยังบีบไหล่ตัวเองอยู่
“นรกถ้าชั้นไม่เลวจริงคงไม่ใช่หนึ่งใน MISCREANT หรอก”
“เหอะ! กลุ่ม MISCREANT หรอ ฉันมองหน้าคิวพีและเหยียดยิ้มอย่างสมเพชพร้อมพูดต่อกลุ่มนี้มันก็ทั้งเหี้ยชั่วช้าต่ำทรามเดนมนุษย์ในสายตาใครต่อใครทุกๆ คนเลยล่ะแต่สำหรับฉันพวกมันทั้งจัญไรกว่าใครๆ ทุกคนในโลกนี้!”
“เธอ!”
ตุบ! ตุบ!
โอ้ย!
“ไงจัญไรมากไหมมันน้อยไปซะด้วยซ้ำ อย่าปากดีให้มันมากนักเพราะคนอย่างชั้นมันไม่ใจดี! ผมจ้องมองร่างเล็กที่นั่งทรุดในท่าพับเพียบอยู่กับพื้นด้วยความน่าสมเพชก่อนที่เธอจะพูดอะไรควรดูสถานะตัวเองว่าอยู่แบบไหนก่อนจะมาพูดต่อปากต่อคำกับคนอย่างชั้น!” พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องมาทันที
ฮือๆ ฮือๆ
ฉันนั่งข้างๆ โต๊ะที่ถูกผลักแล้วปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมาอย่างหนักเมื่อเห็นว่านายคิวพีออกจากห้องไปแล้ว
เขาชั่งเป็นคนใจร้ายจริงๆ เขาผลักฉันลงพื้นอย่างแรงแต่มันไม่ใช่แค่นั้นเมื่อตัวและศีรษะของฉันยังเข้าไปกระแทกกับเหลี่ยมโต๊ะจนทำให้ตอนนี้ฉันได้แผลมาอีกหนึ่งนั้นก็คือหัวแตก
คิวพีเขาทำเหมือนฉันไม่ใช่คนจะทรมานในรูปแบบไหนก็ได้ทั้งๆ ที่ความจริงฉันก็มีเลือดมีเนื้อมีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนกับเขาทุกประการเหมือนกัน
ในห้องหรูหรามีอากาศที่เย็นเฉียบแบบนี้มันยิ่งเป็นตัวการทำให้ฉันที่ไม่สบายอยู่แล้วเป็นหนักขึ้นฝ่ามือค่อยๆกระชับผ้าห่มที่ใช้ห่มตัวอยู่แล้วให้มาแนบตัวเองให้แน่นเพื่อคลายความหนาว ดีนะที่ผ้าห่มมันค่อนข้างหนาอยู่ตอนนี้ฉันยังไม่ลุกไปไหนอยู่ที่เดิมพิงโต๊ะนึกเรื่องราวเหตุการณ์ที่ผ่านมาน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายสะสมกับความเหนื่อยล้าและความปวดแผลที่แขนบวกกับศีรษะมันทำให้ตาฉันค่อยๆ เลือนรางแล้วปิดตาไปในที่สุดแม้ว่าจะพยายามลืมตาขึ้นมาเพียงใดก็ตาม.....
SOFUS MISCREANT WEAPON
โครม!
เพล้ง!
เสียงฟาดของเก้าอี้ไปกระทบกับกระจกใบใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องทำให้เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเรียกความสนใจจากสี่หนุ่มหล่อที่กำลังทดลองอาวุธใหม่ให้หันหน้ามามองพร้อมกันจากต้นเสียงที่เกิดขึ้น
“โธ่เว้ย!”
เสียงสบถออกมาหลังจากที่ฟาดเก้าอี้ไปกระทบกับกระจกใบใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางห้องตอนนี้ผมอยู่ที่ SOFUS MISCREANT WEAPON มันเป็นของไอ้โซฟัส พวกเราอยู่ที่นี่แบบครบองค์ประชุมเพื่อทดลองอาวุธใหม่เพื่อจะใช้ในกลุ่มของพวกเราเท่านั้น
ผมพึ่งมาถึงยังไม่ได้นั่งด้วยซ้ำเมื่อเห็นเก้าอี้จึงฟาดไปเพราะอารมณ์ที่เดือดของตัวเองที่ค้างคามาจากคอนโดทุกคนฟังไม่ผิดหรอก
ผมโกรธที่ลีเมย์ว่าให้ผมมาก ผู้หญิงคนนี้สามารถยั่วโมโหด้วยคำพูดที่ร้ายกาจของเธอได้อย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่ม MISCREANT ก็ว่าได้แล้วอีกอย่างถ้าไม่ตัดสินใจผลักล้มลงพื้นเธอตอนนั้นป่านนี้เธอคงไม่เหลือชีวิตอยู่แน่นอนแล้วถ้าใครมากวนในผมตอนนี้มันคนนั้นตาย!
การเดินเข้ามานั่งที่โซฟาสีดำหรูที่ตอนนี้มีพวกไอ้โซฟัสไอ้เทลไอ้แวนเดอร์และไอ้รูทที่นั่งก่อนแล้วแต่ละคนอัดควันสีขาวหม่นเข้าปอดอย่างอารมณ์ดี
“เฮ้ย! มึงไปอารมณ์เสียมาจากไหนวะคิวพีห้องกูเละหมด”
ไอ้โซฟัสถามผมขึ้นมาเมื่อผมกำลังจะอัดควันสีขาวหม่นเข้าปอดอยู่พอดีไม่ทันที่จะตอบไอ้แวนเดอร์ก็พูดแทรกขึ้น
“กูเคยบอกพวกมึงแล้วว่าไอ้คิวพีมันไม่ได้ใจเย็นที่สุดในกลุ่ม พวกมึงก็ไม่เชื่อกู คราวนี้เห็นหรือยังวะ?”
“กูว่าคงเป็น...”
“ไอ้เชี้ยเทลมึงเงียบปากไปเลย” ก่อนที่ไอ้เทลจะพูดจบผมตะคอกใส่มันให้เงียบเพราะมันนั่งอยู่ข้างๆ ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไร แล้วตอนนี้พวกมันทุกคนพร้อมใจกันจ้องมองผมไอ้เทลคงบอกพวกมันหมดแล้วว่าได้ยินเสียงผู้หญิงในโทรศัพท์มันจะอะไรกันนักหนาแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงทีกับพวกมันผมยังได้ยินเป็นประจำ “อะไรของพวกมึงวะก็กูมาแล้วไงแต่มาช้าไปหน่อยมันไม่เสียเวลามากหรอกจ้องกูอยู่ได้”
“พวกกูก็ไม่ได้ว่าอะไรมึงนิร้อนตัวไปได้”
“ไอ้รูทมึงอยากโดนกูตีนกูหรือไงวะพูดกวน”
ผมยกตีนขึ้นมาเพื่อโชว์ให้ไอ้รูทเพื่อนหนึ่งใน 5 MISCREANT ดูว่าตีนผมสามารถลอยไปหามันได้ทุกเมื่อ เมื่อมันพูดจาไม่เข้าหูอีก
“มึงไปมีเรื่องกับใครมาวะดูหน้ามึงเป็นรอย?”
“เออ จริงวะไอ้แวนเดอร์แต่กูว่าเป็นรอยตบมากกว่ารอยต่อยวะพวกกูถามมึงจริง มึงไปทำท่าไหนวะถึงได้รอยนี้มาส่วนคนที่ตบนี้กูยอมรับว่ากล้ามากวะ”
“สังเกตกูเข้าไปพวกมึงไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นหรอวะผมพูดประชดไอ้แวนเดอร์กับไอ้รูท” มือใหญ่เข้ามาลูบไล้แก้มด้านที่เป็นรอย “เออเธอกล้ามากที่ตบกู”
ไอ้รูทสุ่มเชื้อไฟที่กำลังจะมอดให้กลับลุกโชนขึ้นมาอีกผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมายิ่งทำให้โมโหมากขึ้นเพราะฝ่ามือของลีเมย์ที่ตบมันยังคงปรากฏเป็นรอยนิ้วมือห้านิ้วอยู่บนใบหน้าของผมอย่างชัดเจน
“ผู้หญิง?”
ไอ้พวกนั้นพูดขึ้นพร้อมกันและทำหน้าตาตื่นตะลึงราวกับได้ยินเรื่องราวที่น่าตกใจ
“สามหมื่นกูว่านะผู้หญิงคนนั้นคงไม่เหลือวะใครจะพนันกับกู”
“ห้าหมื่นกูว่าเป็น...เมียในอนาคตของไอ้คิวพีวะไอ้รูท”
“หุบปากเลยมึงสองคนไอ้รูทไอ้แวนเดอร์แล้วการทดลองเป็นไงบ้างวะ?” ผมตัดบทด้วยการถามพวกมันเพื่อให้หยุดพูดเรื่องผมสักทีรำคาญ
“เสร็จเกือบครึ่งรอมึงผสมสารคนเดียวเนี้ยแหละไปทำกันได้แล้ว อ๋อ! อีกอย่างไอ้รูทแสนหนึ่งกูพนันว่าผู้หญิงคนนั้นคงเสร็จไอ้คิวพีคืนนี้วะ”
เสียงไอ้โซฟัสบอกทั้งๆ ที่มันเงียบไปนานแล้วแถมมันยังทิ้งท้ายกับประโยคหนึ่งและเดินออกไปที่ทำให้ผมต้องยืนอึ้งมันไม่เคยมีนิสัยเป็นแบบนี้เลยคงจะติดเชื้อมาจากไอ้เทลมาแน่นอน....
03.55
ผมพึ่งเสร็จงานจาก SOFUS MISCREANT WEAPON จึงตรงเข้ามาคอนโดสแกนคีย์การ์ดเข้าห้องเมื่อเปิดประตูมองเข้าไปในห้องที่มืดสลัวไฟไม่ได้เปิดสักดวงเดียวหรือว่าเธอจะหนีไปแล้วเป็นไปไม่ได้เธอจะออกไปได้ยังไงในเมื่อไม่มีคีย์การ์ดห้องผมต้องมีคีย์การ์ดเท่านั้นถึงจะเข้าและออกได้จึงปิดประตูแล้วเดินตรงเข้าไปเปิดไฟทำให้สายตาไปพบกับร่างเล็กๆที่ใช้ผ้าห่มปกคลุมร่างกายนอนหลับพิงกับโต๊ะ....
นี่อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่ลุกไปไหนอยู่ที่เดิมที่ที่ผมผลักเธอล้มลง เมื่อมองสำรวจหน้าตาของเธอที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักใบหน้าเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาแล้วยิ่งไปกว่านั้นยังสะดุดสายตาของผมก็คือขมับเธอแตกแล้วผมก็เป็นคนทำอีกทั้งเนื้อตัวร้อนรุ่มเหมือนดังไฟรอยคราบเลือดที่แข็งตัวติดกับต้นแขน
บ้าโว้ย!
- Writer
