CHAPTER 8 ลูกหนี้ 1
1037 Words
CHAPTER 8 ลูกหนี้ 1
“ด่าเข้าไปไม่ต้องย้ำหรอกเลวอยู่แล้วและก็เลวมากกว่าที่คิดไว้ด้วยเสียเวลามามากแล้วเริ่มกันเลยนะลีเมย์บนหรือล่างดี?”
“อย่านะ”
กระโปรงของฉันถูกถลกขึ้นมาอยู่ที่เอวนิ้วมือของนายคิวพีลูบไล้ต้นขาฉันพยายามดิ้นอย่างสุดแรงแล้วแต่ก็อย่างว่าจะเอาแรงมาจากไหนมาสู้ล่ะแถมฉันยังเจ็บแขนอีกเขาเป็นผู้ชายนะต้องมีแรงมากกว่าฉันเป็นธรรมดา
ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย
Rr…
เหมือนเสียงแห่งสวรรค์มาโปรดฉันแล้วเมื่อโทรศัพท์ของนายคิวพีมีสายเรียกเข้าดังขึ้นที่หัวเตียงและมันก็เป็นหนทางเดียวที่นายนั่นจะยอมผลักออกจากตัวของฉัน
“โธ่โว้ย! ไอ้เชี้ยตัวไหนโทรมาหากูตอนนี้วะ”
ผมอารมณ์เสียและสบถออกมาค่อยๆ ผลักร่างกายออกจากลีเมย์อย่างช้าๆ ลุกนั่งบนเตียงพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งหาโทรศัพท์ที่หัวเตียงส่วนมืออีกข้างยังจับมือเธอรวบทั้งสองข้างไว้อยู่จากนั้นก็หันไปบอกลีเมย์ว่าเงียบก่อนรับโทรศัพท์
“ไอ้เชี้ยเทลมึงโทรมาหาห่าอะไรตอนนี้วะ”
เสียงผมตะคอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์หลังจากที่รับสายด้วยความหัวเสียที่สุดถ้าเป็นสายอื่นโทรมาผมคงจะรับให้มันเสียเวลาหรอกแม่งชิบ!
[พูดเพราะๆ ซิครับคุณคิวพี]
เสียงตอบกลับมาอย่างกวนประสาทใครที่กล้าต่อปากต่อคำกับผมมันก็มีแค่เพื่อนผม MISCREANT แค่นั้นแหละ
“เออ ประชดกูเข้าไปโทรมามีเรื่องไรวะ?”
[ตอนนี้มึงอยู่ไหน?]
“กูอยู่คอนโด”
ผมบอกไอ้เทลไปตรงๆ ว่าอยู่คอนโดไม่มีอะไรต้องปิดบังมันอยู่แล้วนิและตอนนี้ลีเมย์ก็ดิ้นเพื่อให้ผมปล่อยแขนเธอปล่อยก็โง่ล่ะวะ
[แปลกวะยังหัวค่ำอยู่มึงอยู่คอนโดแหละทั้งๆ ที่น่าจะอยู่คลับมึง]
“แปลกเชี้ยไรวะว่าแต่มึงมีเรื่องไร?”
[กูอยู่กับพวกไอ้โซ ไอ้รูทช่วยไอ้แวนทดลองอาวุธใหม่ไหนมึงบอกว่าจะมาแจมไงวะ แม่ง! ตอนนี้พวกกูรอมึงอยู่]
~ ช่วยด้วย ~ ช่วยด้วย ~
~ ช่วยด้วย ~ ช่วยด้วย ~
“ปล่อยฉันนะคิวพีไอ้บ้า!”
ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อให้เสียงเล็ดลอดเข้าไปในโทรศัพท์ของนายคิวพีที่กำลังนั่งพูดข้างๆ ฉัน พวกเขาอาจได้ยินเสียงและมาช่วยมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยเหลือตัวเองในขณะนี้ที่ฉันคิดได้
“เงียบจะตะโกนทำไม่วะ!”
เสียงผมตะคอกเสียงใส่หน้าคนข้างๆ ที่ผมจับแขนไว้ทั้งๆ ที่ยังพูดโทรศัพท์อยู่ จากนั้นเสียงไอ้เทลก็ตะโกนผ่านโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที
[เฮ้ย! เสียงผู้หญิงไอ้เชี้ยคิวพีมึงอยู่กับใครวะมึงไม่เคยพาใครไปคอนโดมึงเลยนี่หว่าเว้นแต่พวกกูแต่นั้นมัน...]
“ไอ้เทลเดี๋ยวกูไปหาพวกมึง”
พอพูดเสร็จผมก็ตัดสายทันทีไม่เปิดโอกาสให้ไอ้เทลได้ถามอะไรอีก แล้วก็โยนโทรศัพท์ลงโซฟาปลายเตียงทันที
“ไงอยากส่งเสียงมากใช่ไหม? เ****นหรอ?” ผมพูดหันมาทางร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ ตัวพร้อมกับปล่อยแขน “ขอโทษวะแต่ตอนนี้ชั้นหมดอารมณ์แล้ว!”
“ไอ้บ้าใครอยากจะมีอะไรกับนายก็อย่างว่าละนะคนที่คิดอกุศลยังไงก็คิดอกุศลวันยังค่ำ”
“ปากดีนักนะ งั้นจะบอกให้เอาบุญเธอติดหนี้ชั้น25 ล้าน!”
“หะ 25 ล้าน จะบ้าหรือไงฉันไปเป็นหนี้นายตั้งแต่เมื่อไหร่อย่ามาพูดอะไรแบบมั่วๆ นะนายก็ดูท่าทางรวยติดอันดับอยู่แล้วทำไมต้องมาใช้วิธีแบบนี้ด้วย”
ฉันลุกขึ้นยืนบนเตียงทันทีเมื่อได้ยินนายคิวพีพูดขึ้นเหอะจะบ้าหรือไงอยู่ๆ ฉันจะไปติดหนี้ได้ไง
“หรอ? แล้วใครล่ะที่ใช้ปืนยิงรถชั้นซะพรุนเลยทั้งๆ ที่ชั้นพึ่งได้มาขับเองจำได้หรือยังวะหวังว่าสมองคงไม่เสื่อม”
ใช่...
ใช่แล้วฉันเป็นคนยิงไอ้พวกนั้นแต่ไอ้พวกนั้นหลบเลยยิงไปถูกรถนายคิวพีทั้งหมดเลย ตายแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนมาชดใช้ฉันทรุดลงเตียงทันทีเมื่อนึกขึ้นได้
“ฉะ ฉันไม่มีเงินหรอกนะ”เยอะขนาดนั้นขนาดทุกวันนี้ยังแทบไม่มีกินแล้วจะเอาเงินไหนมา
“ถึงกับเขาอ่อนเลยวะก็แน่สิเงินตั้ง 25 ล้านคนอย่างเธอจะเอาที่ไหนมาชดใช้หรือว่าจะใช้ร่างกายดีละ”
“ไม่ อย่าหวังฉันไม่มีทางทำแบบนั้น”
“แล้วตอนนี้?”
“ไอ้ลามก! ฉันพึ่งรู้สึกตัวตอนนี้ว่าข้างบนฉันมีเพียงแค่บราเซียเพียงแค่ตัวเดียวปกปิดร่างกายน่าอายชะมัดจึงรีบคว้าผ้าห่มมาปิดตัวเอง”
“อาย? อายทำไมก็เคยๆ กันทั้งนั้นแหละวะแล้วอีกอย่างมันก็ช้าไปแล้วแหละชั้นเห็นหมดแล้วส่วนเธอตกลงจะเอาไงหรือว่าจะไปใช้หนี้ด้วยการเป็นเด็กขายบริการในคลับก็ได้นะ มันคงเป็นเรื่องถนัดของเธอเลยใช่ไหม?”
เผียะ!
ฉันตบหน้านายคิวพีอย่างแรงเท่าที่ฉันทำได้ แรงตบของฉันทำหน้าหันไปอีกทางหนึ่งแล้วป่านนี้คงจะรู้สึกชาไปทั่วทั่งใบหน้าแล้ว เขาดูถูกฉันมากเลยเกินมากจนความอดทนฉันหมดลงเป็นไงเป็นกัน
“เธอ!”
ใบหน้าของนายคิวพีหันกลับมามองช้าๆ สายตาของเขามองมาที่ฉันเป็นสายตาที่ดุดันเกี้ยวโกธรจนฉันรีบถอยลงมาจากเตียงเมื่อเท้าถึงพื้นร่างกายของเขาก็เข้ามาประชิดตัวส่วนมือของเขาบีบไหล่ฉันแน่น
“กล้าดียังไงมาตบหน้าชั้น อยากตายใช่ไหมหะ!”
“ปล่อยนะ ปล่อย ฉันเจ็บ”
“แล้วไงไม่ได้เจ็บด้วยนิ?”
- Writer
