CHAPTER 7 ลูกหนี้
1001 Words
CHAPTER 7 ลูกหนี้
ว้าย!
นายคิวพีอุ้มฉันนอนแล้วใช้ตัวเขากดทับร่างฉันไว้พร้อมกับรวบมือฉันไว้บนหัวตอนนี้ฉันเสียเปรียบเต็มๆ
“จะทำอะไรปล่อยนะ”
“ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองคนบนเตียง... คิดว่าจะทำอะไรล่ะ? เธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วนิโตๆ แล้วคงจะสอนไม่อยากหรือว่าอาจจะไม่ได้สอนเลยก็ได้ ถนัดอยู่แล้วว่าไหมลีเมย์!”
ม่านตาฉันเบิกกว้างเพราะคำพูดของนายคิวพี เขาคิดว่าฉันเป็นคนประเภทไหนนอนกับผู้ชายได้ไม่ซ้ำหน้าหรอถึงฉันจะดูแรงแต่ก็ไม่เคยโชกโชนเรื่องแบบนี้ไม่เคยไม่เคยเลยสักครั้งแม้แต่จับมือ.... และที่สำคัญไปกว่านั้นเขารู้ชื่อของฉัน!
น่าสงสัยมากกว่า
“นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?”
“ก็แค่...รู้มาจากเพื่อนของเธอ ตอนรับโทรศัพท์”
“นาย!” ฉันจ้องตานายคิวพีอย่างไม่เกรงกลัวถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะอยู่ใต้ร่างเขาก็ตามพร้อมกับตะคอกใส่อย่างสุดเสียง “มีสิทธิอะไรถึงมารับโทรศัพท์ฉัน ไม่มีใครสั่งสอนมารยาทที่ต้องใช้กับคนอื่นบ้างหรือไงว่าต้องทำยังไงแต่ก็นะเห็นๆ อยู่ว่าคนอย่างนายสั่งสอนไปก็เสียเวลาเปล่า คนมันจะเลว จะชั่วมันขึ้นอยู่ที่สันดาน!”
“แล้วรู้ไหมว่าฉันพูดอะไรกับเพื่อนเธอก็แค่...พูดว่า เพื่อนเธอสบายดีแต่อีกเดี๋ยวคง ...ได้กระอักเลือดบนเตียง”
“…”
นายคิวพีบีบแขนของฉันทั้งสองข้างอย่างแรง แรงบีบทำให้เจ็บจนปวดร้าวเข้าไปในกระดูกแขนแทบหักและยังสะท้านไปยังแผลที่เจ็บอยู่ส่งผลให้น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ได้แต่ฉันก็ยังไม่หลบสายตาสีเทาที่จ้องมองฉันด้วยความโกรธที่แทบจะทำฉันเป็นผงธุลีได้ภายในพริบตาแล้วสุดท้ายเขาก็ขยับปากพูดออกมา
“เก็บเสียงไว้ครางดีกว่าไหมลีเมย์”
ทันใดริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมาบดขยี้ที่ริมฝีปากของฉันโดยที่ไม่ทันตั้งตัวเมื่อฉันกำลังที่จะเอ่ยปากพูด
จูบที่ทั้งดุดันร้อนแรงเขากัดริมฝีปากฉันอย่างแรงเพื่อที่จะให้ฉันรับจูบของเขา นายคิวพีเริ่มกัดริมฝีปากแรงขึ้นๆ เพื่อทำให้เปิดปากรับจูบเขาจนสุดท้ายมันทำให้ฉันอดทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวจึงเปิดปากรับจูบอย่างเลี่ยงไม่ได้
ลิ้นร้อนๆ ของนายนั่นเข้าไปสำรวจในช่องโพรงปากทันทีรวดเร็วถึงจะดิ้นแรงเพียงไหนเขาก็ไม่ถอนจูบไปง่ายๆ จูบที่เนินนานมันทำให้ฉันเริ่มไม่มีอากาศหายใจจึงหยุดดิ้นเพราะร่างกายอ่อนระทวย
“เหอะ นึกว่าจะทนได้สักแค่ไหน”
ตัวของลีเมย์เริ่มหยุดการดิ้นลง ใบหน้าของเธอมีแต่รอยน้ำตาจูบนี้เป็นจูบแรกของเธอสินะดูก็รู้จากสายตาที่แสนตกใจกับมือที่ผมจับเย็นเฉียบพอเธอเริ่มหยุดดิ้นผมก็ถอนริมฝีปากให้เธอได้หายใจเดี๋ยวตายเสียก่อนไม่สนุกกันพอดี
“จะทำอะไรปล่อยนะ”
ฉันดิ้นอย่างแรงเพื่อหวังให้นายคิวพีหยุดสัมผัสแต่มันกับไม่ได้ผลเลย เขาไม่สะทกสะท้านอะไรแถมยังมองกลับมาด้วยแววตาท้าทายเย้ยหยัน
ผมเลื่อนใบหน้าลงซุกไซร้ตามซอกคอขาวและฉีกเสื้อเธอออกเผยให้เห็นเนินอกใหญ่เด่นจนทะลักล้นบราเซียลายลูกไม้สีขาวผ่อง มันไม่ได้เล็กตามขนาดตัวของเธอ
“ซ่อนรูปนี้หว่าตัวเล็กแต่...”
“ปล่อยหยุดนะไอ้เลวไอ้ชั่วแกมันไม่ใช่คน!”
เขาปลายตาจ้องลงมองมายังหน้าอกของฉันที่ตอนนี้เวลานี้เหลือแค่บราเซียเพียงตัวเดียวในช่วงบนของฉัน
ผมหยุดการกระทำแล้วเงยหน้ามองตามเสียงของเธอที่ตะโกนด่าผมใบหน้านั่นบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแล้วตอนนี้เนื้อตัวของเธอก็ร้อนรุ่มๆ เหมือนเป็นไข้แต่คนอย่างคิวพีสนที่ไหนไม่ใช่คนที่ใครๆ จะด่าไปง่ายๆโดยที่ไม่เจ็บตัว
“งั้นหรอแล้วอยากรู้ไหมละว่าเธอกำลังจะเป็นเมียไอ้เลวคนนี้”
ผมก้มหน้าซุกไซร้ไปที่ซอกคอและเนินอกของเธออีกครั้งอย่างรุนแรงพร้อมทั้งดูดเม้มฝากรอยแดงเป็นจ้ำๆ ทิ้งเอาไว้ทั่วทั้งซอกคอและเนินอก
“ปล่อย ปล่อยนะ อย่าทำเลยทำแบบนี้มันผิดนะนายไม่สงสารฉันหรอฉันยังต้องมีอนาคตยังต้องมีสิ่งที่อยากทำ ทำแบบนี้แล้วกะเกิดทะ ท้องขึ้นมาล่ะฉันจะทำยังไง”
ฉันพูดด้วยถ้อยคำที่คิดว่าน่าสงสารต้องใช้ลูกไม้นี้แล้วล่ะเพื่อให้เขาตายใจพร้อมทั้งร้องให้อยู่มองคนที่กำลังก้มอยู่ที่เนินอก คิวพีได้ยินเสียงที่ฉันพูดเขาก็หยุดการกระทำและเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่สุดแสนน่าสมเพช
“ชั้นไม่สนอะไรทั้งนั้นอยากได้ก็จะเอาจะให้ปล่อยในหรือปล่อยนอกดีล่ะหรือว่าทั้งสองอย่าง”
คำพูดที่ออกมาจากปากนายคิวพีมันช่างน่าเอาไม้หน้าสามมาทุบปากให้หมาออกจากปากให้หมดฉันคงใช้ลูกไม้นี้ที่พูดดีๆ กับคนอย่างเขาไม่ได้เสียแล้ว
“ไอ้ปากหมาไอ้เลวชั่วช้าต่ำทราม ไอ้เดนมนุษย์!”
“ด่าเข้าไปไม่ต้องย้ำหรอกเลวอยู่แล้วและก็เลวมากกว่าที่คิดไว้ด้วยเสียเวลามามากแล้วเริ่มกันเลยนะลีเมย์บนหรือล่างดี?”
“อย่านะ”
- Writer
