ทาสรักมายามาร

EP.3 ราชาแห่งโชค

EP.3 ราชาแห่งโชค

“ผมตามด้วยปืนวีโอ ฟอลคัน อิดิชั่นครับ” ไอแซคโกกำลังสนุกกับการเล่นโป๊กเกอร์ จึงเสนอปืนไรเฟิลสุดหวงที่มีเพียงห้ากระบอกในโลกเท่านั้น เขาไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่าภรรยาท้องโตมองเขาตาเขียวเพราะปืนกระบอกนี้คือความทรงจำของทั้งสองคน แต่ไอแซคโกกลับนำมาวางเดิมพันได้อย่างหน้าตาเฉย

“ผมตามด้วยเรือยอช์ต เปิดไพ่ใบสุดท้ายเลยดีกว่า ผมชักใจร้อนแล้วสิ” เลอันโดรพูดขึ้นแล้วหันไปพยักหน้าให้พ่อบ้าน

“ครับ ไพ่ใบสุดท้ายคือ 2 ดอกจิกครับ”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แล้วเลอันโดรก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเป็นต่อ สายน้ำผึ้งยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าสามีต้องชนะในเกมนี้อย่างแน่นอน เพราะเลอันโดรมี 2 2 2 4 4 นั่นหมายความว่าเลอันโดรได้ฟูลเฮาส์[1] ซึ่งใหญ่กว่าสเตรตและฟลัชอย่างไม่ต้องสงสัย

“พ่อแพ้แล้ว” เลโอส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหงายไพ่ในมือ 2 2 2 K Q

“ผมเองก็แพ้หมดรูปครับ” ลอเรนโซหัวเราะอย่างไม่ยี่หระกับเงินที่เสียไปเท่าใดนัก ไพ่ในมือของเขาคือ 2 2 2 Q 9 ซึ่งอาจจะเป็นไพ่ที่แย่ที่สุดในวงก็เป็นได้

“ดูเหมือนว่าฉันจะชนะนายนะลันโดร นายคิดว่านายได้ฟูลเฮาส์คนเดียวหรือไงกัน” ไอแซคโกยิ้มเท่ที่มุมปาก ก่อนจะหงายไพ่ในมือของตนเองลงบนโต๊ะ 2 2 2 Q Q

คาร์โลไม่พูดอะไร แต่ยืนขึ้นแล้วหยิบปืนไรเฟิลขึ้นมาลูบคลำอย่างถูกใจ

“ขอบใจนะไอแซค ปืนของนายสวยมาก และขอบใจเรือยอช์ตของนายด้วยนะลันโดร แล้วยังเฟอร์รารี่แสนสวยของลอรี่ รวมทั้งที่ดินที่ฝรั่งเศสของพ่อด้วย ถึงอย่างไรโชคก็เข้าข้างฉันเสมอ”

“เฮ้ๆ นายจะมาชุบมือเปิบได้ยังไงคาร์ล เปิดไพ่ของนายออกมาเดี๋ยวนี้เลย” ไอแซคโกโวยขึ้น

ลอเรนโซมองดูทั้งสามคนทุ่มเถียงกันแล้วก็หัวเราะ สามคนนี้รวมตัวกันหน่อยไม่ได้ จำต้องก่อกวน กระเซ้าเย้าแหย่กันเสมอๆ

“นายคิดว่าฉันเป็นใคร ฉันคือราชาแห่งโชคนะอย่าลืม” คาร์โลเปิดไพ่ของตนเองออก แล้วทุกคนก็ถึงกับเงียบ ยอมรับในความเป็นราชาแห่งโชคของเขาอย่างไม่มีข้อแม้ 2 2 2 A A

“เล่นกับนายทีไรเป็นแพ้ทุกที” ไอแซคโกส่ายหน้ากุมขมับ ไม่ได้สังเกตเลยว่าพุดพิชญาเงียบเพราะขุ่นเคืองตนเองเรื่องปืนไรเฟิล และเธอตั้งใจว่ากลับถึงบ้านเมื่อไหร่จะชำระความสามีทันที

“ฉันยอมรับว่าไม่มีดวงเรื่องโชค แต่ฉันมั่นใจว่าฉันมีดวงเรื่องความรัก” เลอันโดรหัวเราะก่อนจะหันไปรวบร่างภรรยาเข้ามากอด

“อย่าค่ะลันโดร อายพี่ๆ คนอื่นบ้างสิคะ” สายน้ำผึ้งหน้าแดงก่ำ ทุบเบาๆ ที่แผ่นอกของสามี

อุแว้!

ทันใดนั้นดานีเอเลน้อยบุตรชายของลอเรนโซและขวัญข้าวก็ร้องไห้จ้า เชนดูเหมือนจะไม่ยอม มันส่งเสียงหอนรับทันที

“มาให้ปู่อุ้มหน่อย ดูสิว่าตาหนูร้องไห้โยเยเพราะรู้ว่าลอรี่เสียพนันหรือเปล่า” เลโอเดินไปอุ้มหลานชายคนแรกของตระกูลที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน ยังเป็นทารกน้อยตัวแดงกระจ้อยร่อยน่าทะนุถนอม ทว่าเจ้าตัวน้อยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง

“สงสัยจะหิว” เลโอส่งหลานให้กับขวัญข้าวแล้วหันไปส่ายหน้าให้เจ้าเชนที่นั่งกระดิกหางเห่ารับเสียงร้องของทารกน้อยไม่ยอมหยุด

คาร์โลได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกเลี่ยนในความหวานของคู่รัก และรู้สึกเวียนหัวปนรำคาญเสียงเด็กร้อง เขาปลีกตัวเดินออกมารับลมเย็นด้านหลังคฤหาสน์ ทะเลสาบโกโมยามนี้กลายเป็นสีดำสนิทราวกับหลับใหล จันทร์เสี้ยวแทบจะถูกกลืนหายเพราะเมฆกลุ่มใหญ่บดบังเอาไว้ จนไม่สามารถส่องแสงนวลกระจ่างฟ้าอย่างที่ควรจะเป็น

มีคู่ชีวิตงั้นเหรอ...น่าขัน!

เขามั่นใจว่าเขาใช้ชีวิตตัวคนเดียวแบบนี้มีความสุขดีแล้ว เขามีความสุขกับการบริหารกาสิโนที่มีนักพนันจากทั่วทุกมุมโลกมาวางเดิมพันกันที่นี่ ไพ่ไม่เคยโกหกและไม่เคยทำให้เขาเสียใจ ผู้หญิงต่างหากเล่าที่เป็นตัวอันตราย

‘ถ้าเรารักใครสักคนเราจะใจเต้นแรงค่ะคาร์ล’

คาร์โลยังจำประโยคเพ้อฝันและน้ำเสียงแสนหวานของพี่สะใภ้ขวัญข้าวยามเอ่ยถึงความรักได้ดี ใจเต้นแรงงั้นเหรอ ไม่มีอะไรในโลกทำให้เขาตื่นเต้นได้เลยสักครั้ง เขาคือผู้ที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ด้วยตนเอง เขาไม่ดีใจ ไม่เสียใจ และไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มานานมากแล้ว

ต่อให้พาผู้หญิงที่สวยที่สุดอย่างนางงามประกวดจากเวทีขาอ่อนมาแก้ผ้าตรงหน้า เจ้าหล่อนก็ทำให้เขาใจเต้นแรงไม่ได้หรอก!

เขาเชื่อมาตลอดและยังเชื่ออยู่เสมอว่า...คนที่อ่อนแอเท่านั้นที่ต้องการความรัก!

เขาไม่ได้รู้สึกเหงา เพียงแค่อ่อนไหวไปกับฤดูใบไม้ร่วงที่แสนอ้างว้างก็เท่านั้นเอง!

คาร์โลขับรถมาเซราติคันโปรดออกมาจากคฤหาสน์มอสโคนีด้วยความรู้สึกสับสน พี่ชายของเขาอีกสามคนดูมีความสุขกับภรรยาเสียจนเขาอดคิดไม่ได้ว่า...พี่ชายของเขามีความสุขจริงๆ หรือแค่เสแสร้งแกล้งมีความสุขกันแน่ แต่พวกเขาจะเสแสร้งไปทำไม ทำเช่นนั้นแล้วจะได้อะไรขึ้นมา!

เจ้าพ่อกาสิโนส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อปัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป เขาควรยินดีที่เหล่าพี่ชายมีความสุข มิใช่มาคอยคลางแคลงใจว่าความสุขที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะได้เห็น ได้สัมผัส และได้ใกล้ชิดกับความสุขเหล่านั้นสักแค่ไหน หัวใจของเขาก็ยังคงนิ่งเฉย อาจเพราะนั่นคือความสุขของคนอื่น...ไม่ใช่ความสุขของเขา

แล้วความสุขของเขาล่ะ...คืออะไร อยู่ที่ไหน

‘อยู่ที่กาสิโนอย่างไรล่ะคาร์ล’ เจ้าพ่อกาสิโนตอบตัวเอง แล้วตั้งใจเอาไว้ว่าจะกลับคฤหาสน์มอสโคนีให้น้อยที่สุด หากไม่จำเป็นเขาจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีก เพื่อกันตัวเองออกจากความรู้สึกแปลกปลอมที่เข้ามาเกาะกุมราวกับเงามืด แล้วบีบหัวใจด้านชาของเขาจนหนักอึ้งราวกับถูกหินหนักๆ ถ่วงทับเอาไว้

ติ๊ด!

ความคิดฟุ้งซ่านสะดุดเมื่อมีสายเรียกเข้า คาร์โลกดรับโทรศัพท์จากบลูทูธที่ใส่ไว้ที่หู เมื่อผู้ที่โทรศัพท์มาคือมอนเต้ มือซ้ายของเขานั่นเอง

“ว่ายังไงมอนเต้ ที่กาสิโนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“กาสิโนปกติดีครับคุณคาร์ล ที่ไม่ปกติคือบ้านคุณคาร์ล” เจ้าของตำแหน่งมือซ้ายรายงานด้วยน้ำเสียงฉายชัดว่าเหนื่อยใจไม่น้อยเลยทีเดียว

[1] ฟูลเฮาส์ (Full House) (ตองคู่) ประกอบด้วยตองและคู่ หากแต้มเท่ากัน ให้นับตองก่อน ตามด้วยแต้มคู่