8
1574 Words
“ครับ พี่ก็รักรันสุดหัวใจ ต่อจากนี้ไปจะไม่พูดให้รันคิดมากอีก” กันภัยเร่งจัดข้าวของและทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย รันนรินทร์ช่วยบ้างแต่เธอเงอะๆ งะๆ เพราะไม่เคยทำอะไรเอง เรียกว่าเกิดมาไม่เคยหยิบจับอะไรเลย มีแต่กิน นอน เที่ยว เรียนหนังสือและใช้เงิน เรื่องงานบ้านพวกนี้ไม่เคยแตะเนื่องจากมีคนทำให้อยู่แล้ว
“พี่กันเก่งจัง เก่งกว่ารันอีก ขนาดพับผ้ารันยังทำไม่เป็นเลย” เธอยอมรับว่าพับผ้าไม่เป็น อาจจะรู้สึกอยากทำบ้างสนุกๆ แต่พอต้องทำทุกวัน เธอมองว่ามันเหนื่อยเอาการอยู่ มีคนบอกว่าการทำอะไรบ่อยๆ เป็นนิสัยเราจะเคยชิน แต่ถ้าไม่เคยทำเลย ให้มาหัดทำแรกๆ จะรู้สึกว่าไม่อยากทำ
“รันนั่งเฉยๆ ก็พอ ไม่ต้องทำอะไรหรอก พี่ชอบจัดบ้านอยู่แล้ว”
“ให้รันช่วยปูผ้าปูที่นอนไหมคะ รันอยากช่วย นะคะๆ”
“เอาสิ” เขาพยักหน้าให้เธอ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“อุ๊ย! ว้าย”
“รันเป็นอะไร”
“รันอยากดึงให้มันตึงค่ะแต่มันไม่ดึง ดึงแรงไปหน่อย ล้มหัวคะมำเลย” เธอตอบเสียงอ่อยขณะลงไปนอนกองอยู่กับที่นอน
“เดี๋ยวจะสอนให้ ต้องทำอย่างนี้นะ” กันภัยค่อยๆ สอนอย่างใจเย็น คนอยากเรียนก็ตั้งใจ
เธอมาอยู่กับเขาแบบนี้ไม่มีคนรับใช้ งานทุกอย่างต้องทำเอง ดังนั้นเธอต้องช่วยแบ่งเบาภาระของเขา
“เรียบร้อยแล้วล่ะ” บ้านช่องถูกปัดกวาดเช็ดถูอีกรอบให้สะอาดสะอ้าน เสื้อผ้าข้าวของน้อยชิ้นถูกจัดเก็บเข้าที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งสองมองอย่างภาคภูมิใจกับบ้านหลังใหม่และฝีมือของพวกเขาเอง
“ในครัวมีอุปกรณ์เครื่องครัวหลายอย่างเลย แบบนี้ก็สบายสิ เรามีแค่วัตถุดิบก็ปรุงอาหารได้แล้ว”
“มีตู้เย็นด้วยนะคะพี่กัน ถึงจะเก่าไปหน่อยแต่ก็ยังใช้งานได้อยู่” รันนรินทร์เปิดดูภายในมีน้ำดื่มและของสดหลายอย่างจัดเตรียมเอาไว้
“มีของสดในตู้เย็นด้วยค่ะ”
“ดนัยคงเตรียมเอาไว้ให้ ดีจัง” กันภัยพูดถึงเพื่อนแล้วยิ้ม เขาไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนอย่างไรดี
“พี่รู้จักกับพี่ดนัยนานแล้วเหรอคะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ เลยนะคะ”
“รู้จักกันสมัยดนัยอยู่ประจวบฯ น่ะ พี่กับเขาเป็นเพื่อนกัน แต่เขาย้ายมาอยู่ที่สงขลาหลายปีแล้ว” กันภัยสำรวจข้าวของเครื่องใช้ในครัวก็ยิ้มออก มีกระทะ หม้อไว้ใส่แกง หม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อนและแก๊สเอาไว้หุงต้ม รันนรินทร์มองอุปกรณ์ของใช้ในครัวก็ให้นึกเปรียบเทียบกับที่บ้านวูบหนึ่ง แต่เธอก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน ขืนพูดไปอาจทำให้กันภัยไม่สบายใจเอาได้ ที่บ้านของกันภัยเองก็มีอุปกรณ์เครื่องครัวเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้เหมือนกัน เขาคงจะเคยชินกับมัน ไม่เหมือนเธอที่ไม่ค่อยเคยชินกับมันเท่าใดนัก
“มีเพื่อนดีแม้มีเพื่อนน้อยก็ดีกว่ามีเพื่อนมากแต่หาความจริงใจไม่ได้นะคะ”
“ใช่ครับ เราอาบน้ำอาบท่ากันก่อนไหม แล้วค่อยทำอาหารกินกัน”
“ค่ะ” กันภัยพาแฟนสาวไปอาบน้ำ เขาให้เธออาบน้ำก่อนและเขาค่อยอาบทีหลัง ก่อนจะมาช่วยกันทำอาหาร เสียงตะโกนหน้าบ้านทำให้ทั้งสองต้องชะโงกหน้าออกไปดู
“อ้าว... ดนัย ขึ้นมาสิ”
“ทำอะไรกันอยู่ หอมเชียว”
“ทำอาหารอยู่น่ะ นายหิ้วอะไรมาเยอะแยะเชียว”
“ซื้อกับข้าวมาฝาก แถวนี้มีตลาด อยากไปเที่ยวไหม”
“แล้วแต่รันละกัน ฉันยังไงก็ได้”
“เอาไว้วันหลังดีกว่าค่ะ” เธออยากไปเที่ยวแต่ก็เหนื่อยจากการเดินทาง จึงปฏิเสธออกไป คิดว่าอย่างไรเสียก็ต้องได้ไปเที่ยวอยู่แล้ว ใจหนึ่งก็นึกกระหวัดไปถึงบิดามารดา ป่านนี้พวกท่านคงรู้แล้วว่าเธอหายไป เธอหนีมาอยู่ที่นี่มีมะปรางคนเดียวที่รู้ ถ้าเธอไม่ติดต่อใครเลย ไม่เล่นเฟซบุ๊กหรือเล่นไลน์ แชร์สถานที่อะไร ทำตัวให้เงียบที่สุด คงไม่มีใครตามหาเธอเจอ บ้านนอกและห่างไกลผู้คนแบบนี้ คงยากที่บิดามารดาจะหาเจอ
รันนรินทร์ยอมรับว่าเธอรู้สึกผิดต่อบิดามารดาอยู่มากที่หนีหายมาแบบนี้ แต่เมื่อถูกบีบคั้นเรื่องแต่งงานเธอจำต้องเลือก ต้องตัดสินใจ
“ฉันซื้อไก่ย่างมาฝาก แล้วก็อาหารทะเลอีกหลายอย่าง มาอยู่ที่นี่ก็ต้องกินอาหารทะเล” คนที่มีน้ำใจชูข้าวของที่หิ้วมาด้วยรอยยิ้ม
“ขอบใจมากนะเพื่อน”
“ว้าว! วันนี้มีอาหารทะเลด้วย ขอบคุณมากๆ นะคะพี่ดนัย”
“ฉันฝากท้องด้วยสิ จะได้คุยกับนายด้วย” ดนัยบอกก่อนจะเดินเข้าไปในครัว วางกับข้าวมากมายเอาไว้ตรงนั้น
“ได้สิ ฉันจะแสดงฝีมือทำอาหารให้นายกิน”
“นายนี่ทำอาหารอร่อยเสมอ ฉันสิ ทำอะไรไม่เป็นเลย”
“รันก็ทำไม่เป็นค่ะ กินเป็นอย่างเดียว”
“รันกับดนัยไปนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้”
“รันอยากช่วยพี่กันนี่คะ”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนดนัยดีกว่า พี่ทำเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันนั่งรอได้ หิ้วเบียร์มาด้วย นั่งกินรอนายไปพลางๆ ก่อน” กันภัยหันไปทำอาหารต่อ ในขณะที่รันนรินทร์อาสาจะช่วยแฟนหนุ่ม
“อุ๊ย!”
“เป็นอะไรครับ”
“มีดบาดค่ะ”
“พี่บอกแล้วว่าไม่ต้องทำ พี่ทำเองได้”
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษทำไม”
“ขอโทษที่ทำให้พี่กันยุ่งวุ่นวายค่ะ รันไม่เอาไหนเลย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”
“อย่าคิดมากสิครับ มาพี่ทำแผลให้” กันภัยยิ้มปลอบ ใส่ยาและทำแผลให้แฟนสาว ก่อนจะไล่ให้เธอออกไปนั่งคุยเป็นเพื่อนดนัยด้านนอก
อาหารมื้อเย็นเป็นกุ้งอบวุ้นเส้น ปูผัดผงกระหรี่ ผัดหอยลายน้ำพริกเผา ต้มยำทะเลและไข่เจียวหมูสับ กันภัยเป็นคนทำทั้งหมด ดนัยนั่งรับประทานอาหารกับเพื่อนและคุยกันอย่างออกรส ในขณะที่รันนรินทร์เป็นผู้ฟังที่ดี
“เดี๋ยวรันไปตักต้มยำมาอีกนะคะ” เธออาสาอย่างมีน้ำใจเพราะจะเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำด้วย ห้องน้ำที่นี่อยู่ด้านล่างของบ้านแต่สามารถลงไปทางหลังบ้านได้ คิดว่าไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ปริปากบ่น
“ท่าทีน้องรันเขาทำอะไรไม่เป็น” ดนัยพูดขึ้นหลังจากที่รันนรินทร์ลับหายเข้าครัวไปแล้ว
“เขาเป็นลูกคนมีเงิน ไม่เคยหยิบจับอะไรจริงๆ นั่นแหละ”
“เป็นยังไงมายังไง ไหนเล่าให้ฟังหน่อย” ดนัยสงสัยมากมาย เพื่อนติดต่อมา บอกว่าจะมาขออยู่ด้วยเพราะต้องมาหางานทำ เขาก็ไม่คิดว่าเพื่อนจะพาผู้หญิงมาด้วย แถมยังเป็นลูกของประจวบกับรำเพย เศรษฐีเมืองประจวบฯ ที่ร่ำรวยและกว้างขวางมีหน้ามีตาในวงสังคมเช่นนี้
กันภัยเล่าให้ดนัยฟังจนหมด ดนัยฟังแล้วถอนใจยืดยาว เพราะรู้อยู่บ้างว่าบิดามารดาของรันนรินทร์นั้นเป็นคนมีเงินและมีอำนาจพอสมควร เขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะช่วยเพื่อนได้มากมากน้อยแค่ไหน
“ผิดกับพ่อแม่ฉันว่ะ เขาไม่รังเกียจคนจน แต่อยากได้สะใภ้กับลูกเขยขยันเพราะเรามีอยู่เยอะแล้ว ได้คนรวยๆ ขี้เกียจพ่อแม่ฉันไม่เอา”
ดนัยมีน้องสาวอีกหนึ่งคนแต่เรียนอยู่กรุงเทพฯ บิดามารดาของพวกเขาอยากให้ลูกชายกับลูกสาวได้คนขยันและคนดีมาเป็นคู่ชีวิตมากกว่าคนรวยเพราะจะได้ช่วยกันดูแลกิจการ
ดนัยคิดถึงตัวเอง ชาตินี้เขาคงไม่แต่งงานหรือมีสะใภ้ให้บิดามารดา
“ฉันจะสร้างเนื้อสร้างตัว จะขยัน จะทำทุกอย่างให้พ่อแม่รันยอมรับในตัวฉันให้ได้”
“นายมีอะไรจะให้ฉันช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“เท่าที่นายช่วยฉัน ขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว ให้ทั้งที่อยู่ที่กินยังหางานให้ทำอีกด้วย”
“บ้านฉันเขาชอบคนขยัน นายมาช่วยคุมคนงานน่ะดี เพราะคนเก่าที่ออกไปขี้เกียจมาก ไม่รับผิดชอบงาน ไม่ไหวเลยจริงๆ จะหาคนไว้ใจได้น่ะยาก” กันภัยนึกนิยมชมชอบในตัวของดนัยเป็นอันมาก บ้านของดนัยนั้นถือว่าร่ำรวยมากๆ เป็นเศรษฐีปักษ์ใต้แต่ไม่ถือตัว
“นายไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยงานนายอย่างเต็มที่”
“ฉันรู้ว่านายเป็นคนขยัน นายก็สู้ๆ แล้วกันเพื่อน สักวันพ่อแม่ของรันจะต้องเห็นความดีของนายแน่ๆ”
“ขอบใจนายมากดนัย” รันนรินทร์แอบยืนฟังหนุ่มๆ คุยกัน เธอได้ยินที่กันภัยพูดทุกคำ รู้สึกอบอุ่นใจและดีใจที่เธอเลือกคนไม่ผิด กันภัยไม่ใช่คนเหลวไหล อย่างไรเสีย เธอมั่นใจว่าจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขาได้
- Writer
