9.5 KAIZEN POV
1070 Words
Time passed by, and the awaited event started. Hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat ang mga nangyayari ngayon pero sa totoo lang wala akong makapang saya habang pinagmamasdan lamang sa malayo ang mga taong nagkakasiyahan.
Kanina pa ako palinga-linga at pilit na hinahanap ang nag-iisang babaeng pinapanabikan kong makita.
I f*****g hate these things. Hindi ko gusto 'yung pakiramdam na may mga babaeng nakatitig sa akin ngayon at hinihintay akong bumaba upang gawin ang dapat kong gawin bilang isang hari.
Ngunit hindi ko magawang bumaba dahil na rin wala pa ang taong hinihintay ko.
Nakakainis isipin na kanina pa ako sumisimsim ng alak ngunit sa tagal ng dalaga ay pakiramdam ko ang bilis ng oras. Lumilipas iyon ng mabilis.
I growled to myself and I drained my glass and I am aware that my thunderous expression is on display. Kaya nga wala pang tumatakang lumapit sa akin dahil sa takot. Iyon din naman ang gusto ko e'. Ayaw kong lumalapit sila sa akin lalo na't pati ang lobo ko ay hindi mapakali.
So, they should stay away from me. He wasn’t in the mood for either company o hindi kaya mga babae na halos itapon na ang mga sarili nila sa akin.
At kung hindi naman ako ang ginugulo nila, ang ibang lalaki naman ang pilit nilang hinahabol at inaakit. Kaya ang mga kababaihan ay nagmukhang mga pader na siyang hinaharangan ang mga lalaking napapadaan lalo na ang mga lalaking may matataas na katungkulan.
Para silang mga hindi mapakaling bulaklak na pumapaligid sa lalaking hindi na alam kung ano ang gagawin.
Hindi lang babae ang may ganitong ugali kahit ang mga lalaking hangad na umangat ay kanina pa umaaligid sa akin na balak makipag-usap. Sa katunayan may tatlo nang sumubok.
May iba rin naman na ngayon ay ine-enjoy ang atensyon na binibigay ng iba sa kanila dahil na rin sa mataas na posisyon na meron sila.
Ganito ang kalakaran sa palasyo. Kung sino ang may mataas na katungkulan sila ang mas tinitingala at nilalapitan.
Already he’d been accosted three times tonight. Two had been ambitious minor lords looking for his support with some bill or other they planned to put before him. Marami silang sinasabi sa akin na pwede daw pagkakakitaan at ikakabuti ng palasyo. Ngunit sila ay mga batang lobo pa lamang na walang ibang iniisip kundi ang matatamasang benepisyo para sa sarili nila imbes ang ikakabuti ng lahat ng tao.
I snorted to himself, studying the bottom of my empty glass. Hindi ko rin naman maikakaila na ang mga tulad kong lobo ay sobrang naghahangad ng mataas.
Hindi iyon maiaalis dahil lahat kami ay mga dominante na hangad ang kapangyarihan kung saan magagawa namin ang lahat ng gusto namin.
I wanted to hate this character I have. Sa totoo lang hindi ko gustong magkaroon ng ganitong ugali. Pero nasa dugo ko na rin siguro.
I am a monster.
Napangiti ako ng mapait.
Ilang ulit ko na ba narinig at sinisi ang sarili ko?
Sa totoo lang tanggap ko naman na halimaw ako e' pero ang hindi ko lang matanggap ay ang katotohanan na hindi ko magawang maging isang normal na binatang pwedeng humanga ng babae nang hindi ito matatakot o masusuklam sa akin.
Now, a high and steady blood-alcohol level was the only thing keeping me sane. Itong alak na lang talaga ang nagpapawala ng problemang meron ako.
Tila ba lumulutang ako habang pilit na pinapakalma ang aking lobo na kanina pa nag-iingay sa loob ng aking isip.
I growled, making a nearby guest squeak and scuttle away. Mukhang natakot ko ata. Pero napailing na lamang ako.
Damn!
Ganoon na ba talaga ako kahalimaw? Na isang ingay ko lang ay sapat na para magpatakbo ng isang katulad ko lang din na lobo?
Gusto ko man na takbuhin ang pagitan ko at nang pinto para sana mawala ang inis na nararamdaman ko pero hindi pwede. I didn’t run, though. Instead, I motioned one of the circling waiters over and snagged another glass of wine from the tray he carried, downing it in one gulp.
Putek! Kahit nga ang babaeng inimbitahan ko na pumunta sa kasiyahan ay hindi ko man lang mahagilap.
Siya ang kanina ko pa hinihintay pero gaya ng mate ko ay pinagtaguan niya rin ako.
Hindi sila nagpakita sapagkat isa akong halimaw sa paningin nila.
Lumapit sa akin ang aking kanang kamay nang hindi ko man lang napapansin, kung hindi pa ito nagsalita ay hindi ko malalaman na nasa tabi ko na pala ito. “I don’t think you can find your mate. All I can smell right now is the smell of werewolves and I guarantee that a hundred percent there's no trace of new comer here.”
I sighed, may bago ba?
Wala naman na sigurong bago. Dahil hindi na ako umaasa na magpapakita pa sa akin ang babaeng itinakda para sa akin. Kahit nga ang isang tagapaglingkod ay kinaaayawan ako paano pa kaya ang babaeng itinakda para sa akin?
Even my mother hates me.
Walang kayang magtagal kasama ako.
I am hated! I am a monster that they need to curse.
Nakakainis sobrang sakit lang isipin na kahit anong gawin ko ay wala pa ring nagbabago. Halimaw pa rin ako.
Nakukulong pa rin ako sa anino ng aking ama.
Sinusubukan kong maging determinado, gusto kong isipin na baka pupunta ang aking mate. Snagging another drink, I looked around the room, trying to see if any of the women caught my eye.
Siguro pwede ko ulit sumubok ng ibang babae hindi ba? Siguro naman pwede kong ipagpilitan na lang ang sarili ko sa ibang hindi ba?
Instead, finding the woman I need I spotted one man with his mate on his side and he was acting a bit odd around the woman, he acted like a self-appointed bodyguard perhaps, looking pissed. Napangiti ako ng matipid. Ganito ba ang pakiramdam pag may mate ka? Kailangan mong protektahan ito at ayaw mong may umaaligid ritong ibang lalaki.
The man's eyes constantly moving as he assessed each and every person for a possible threat to the woman he protected. With an aura of danger around him, no one could mistake him for anything other than what he was—lethal. Nakakatakot ang itsura ng lalaki. Siguro kahit sino naman ay ganoon rin ang magiging reaksyon oras na may babae kang dapat protektahan.
But is this how a person should protect a mate?
I thought before smiling.
- Writer
