Concubine's Cursed Blood

8.3 Kaizen's Pov

Ang dugo na lumalabas sa sugat na nasa bandang dibdib ng aking ina ay biglang naging itim habang ang mga mata nito'y nakatutok pa rin sa akin.

“You let me die Kaizen, you made me like this,” she said. She spoke it past a bubbling in her throat. Para bang may kung anong nakabara sa lalamunan nito na kapag nagsalita ito ay puro matitinis na salita na tila ba kayang sumugat sa aking tenga ang lumalabas roon.

“Mother.” I couldn’t say any more. She lifted a hand to me, pilit na inaabot ako kahit na nababahiran iyon ng sarili nitong dugo.

Rinig ko ang ingay ng bintanang nasa likod na para bang may lindol na siyang gumagalaw roon at nang akmang aatras pa ako ay hindi ko na magalaw ang aking mga paa. At para bang may tumutulak sa akin papalapit sa akin ina na ngayon ay nakatingin lamang sa akin gamit ang kaniyang mga mata na napupuno ng luha na kulay dugo.

May binulong itong mga salita pero hindi ko na marinig sapagkat tila may mga ingay at sigaw akong naririnig na siyang mas malakas kaysa sa mga sinasabi ng aking ina.

"Lukas! Lukas!” A shout reached my ears, parang ang layo ng pinanggalingan nito pero napakapamilyar no'n sa akin. Napatingin ako sa likod ko kung saan ngayon ay kita ko nang nakabukas na iyon kahit hindi ko naman binuksan kanina.

“Jump!” Mother said. But my mother didn’t sound like Mother any more. Kailanman hindi nito ninais na masaktan ako.

Hindi nito hihilingin na makita akong nahihirapan.

At kahit kailan hindi nito gugustuhin na isakripisyo ko ang sarili ko para sa kaniya.

Kung tutuusin kaya nitong isakripisyo ang lahat mapabuti lang ang lagay ko.

Ngunit kung ito lang ang tanging paraan para mapatawad niya ako ay gagawin ko.

Tatalon ako at hahayaan kong masaktan ang sarili ko. Gagawin ko ang lahat mawala lamang ang sakit at hapdi na ngayon ay nararamdaman kong gumagapang sa loob ng aking dibdib.

"Jump Kaizen!" Nakatingin ako ngayon sa ibaba kung saan kita ko ang taas no'n.

“Kaizen! What the hell!” The shout came louder now, and a more violent jolt threw me to the floor. Napasinghap ako at habol ko ang aking hininga dahil halos hindi ako makahinga.

Nanlalabo pa ang aking mga mata noong una at hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin.

“Get out of the f*****g way, Kaizen." I recognized Luisa's voice. She stood framed in the doorway, lamplight behind. And somehow I lay on the floor at her feet. Not by the window. Not naked, kundi may damit ako pero ang kaibahan lang ay may bahid na dugo ang mga iyon.

Para akong batang yakap yakap ang aking sarili habang nakayukyok sa pinakagilid ng aking kwarto malapit sa pinto kung saan ngayon ay napagtanto ko na ang katotohanan na lahat ng mga nakita ko kanina ay isa lamang bangungot.

Ngayon ay pansin ko rin ang mga nagkalat na mga basag na gamit samantalang ang mga kurtina ay nagkaroon ng mga marka ng aking kuko.

Pero kahit saan ko ilibot ang aking mga mata ay hindi ko nakita ang aking ina.

Hindi ko ito mahagilap.

Nanginig ang aking mga kamay at may nakita akong mga sugat roon at may mga bubog rin na nakabaon sa aking kamao at palad Na siyang pumipigil sa paggaling ng aking mga sugat.

Kumuyom ang kamao ko na siyang naging dahilan upang mas bumaon ang bubog roon pero kahit konting hapdi ay wala akong maramdaman.

Damn it! Ang sakit lang dahil hindi ko akalain na hanggang ngayon ay magiging mahina pa rin pala ako.

“Nakaharang ka sa may pinto kanina Kaizen,” Luisa said. “Sabi ni Simone na nasa likod ko ay kanina ka pa raw nagsisisigaw kaya pumunta na ako rito. Ano ba ang nangyayari? May pumasok ba na kung ano rito sa loob ng kwarto mo?.” She glanced around, looking for the danger.

Again it was the first time she talks to him after ignoring him for so long.

And she looks worried.

Ewan ko kung anong nangyari pero nakaramdam ako ng kung ano ea dibdib ko nang mapagtanto ko na nag-aalala ito sa akin.

“I ran from the South Wing for your blasted nightmare did I?” She shoved the door open wider and added a belated, “My king.”

I got to my feet, feeling as if I’d been so weak. There was no painting on the wall, no Mother, no blood behind the bed. I drew my sword. Because I need to kill someone. Kung sino mang gumawa nito sa akin ay sisiguraduhin kong mapapatay ko pero ewan ko ba.

I wanted it so badly I could taste it, like blood, hot and salt in my mouth. Gusto kong maghiganti. At alam kong may isa pa akong preso na isa rin sa mga taong nanakit sa aking ina.

I will kill him right now! Hindi na ako mag-aaksaya ng oras.

Siguro ginagambala pa rin ako ng aking ina dahil hindi pa niya nakamit ang buong hustisya.

Hindi ko na hihintayin ang araw ngbpaglilitis nito.

Papatayin ko an siya ngayon.

“Kaizen?” Luisa asked. She looked worried, as if she was wondering if I’d gone mad.

Pero kulang ang pagiging baliw na paglalarawan sa kung anong nararamdaman ko ngayon.

I moved toward the open door but Luisa stepped to block me. Hindi niya ako hinahayaan na makalabas ng pinto at matatag ako nitong tinitigan sa mga mata.

“You can’t go out there with a drawn sword, Kaizen, I have to stop you. I can't sit around and let you kill whoever you want.” She didn’t stand as tall or wide to block the door, but her determined eyes tells me that she won't go easy on me. She won't let me kill that man!

Maybe she's protecting that f*****g man!

Bakit niya kailangan protektahan ang lalaking iyon? Dahil ba isa rin siya sa mga taong may galit sa akin?

“It’s all about sacrifice, Luisa,” I said, letting my word drop.

Kailangan kong magsakripisyo ng isang buhay mapalaya lamang ang sarili ko mula sa matinding sakit na nararamdaman ko ngayon.

“Kaizen?” she frowned dahil hindi nito maunawaan kung ano ang kinikilos ko ngayon sa harap nito.

“I’m going to kill that man Luisa hindi na siya pwedeng magtagal sa loob ng kulungan na iyon nang hindi natitikman ang sakit na dapat maranasan nito,” I said.

“I need you to do it for me.” the glimpsed of my mother again is taunting me, slowly fading, but the ache is still there.

But suddenly I felt warm when two arms embraced me.

Two arms that belonged to this woman in front of me.

And to my joy, my worries and fears subside. Hindi ko alam kung anong mainit na bagay ang nagsimulang gumapang sa loob ng aking dibdib.

Ramdam ko pa rin ang paghigpit ng yakap nito sa akin at biglang parang gusto kong maluha.

Hindi ko akalain na may taong gagawa ng ganito sa akin.

Hindi ko akalain na may taong yayakap sa tulad ko na walang nagawang tama para maging deserve ang ganitong bagay.

Agad na naramdaman ko ang pagkalma ng aking katawan at ang pagbitaw ko sa aking espada na siyang naging rason upang maglikha ng malakas na ingay lalo na nang tumama iyon sa sahig.

"Now, I think you're better." She said and moved herself away from me. I wanted to tell her that she should stay with me but I can’t press it to her. Kahit gaano ko pa kagustong huwag niya akong iwan ay alam ko sa sarili ko na hindi pwede.

Hindi siya ang itinakda sa akin.

Isa pa ano ba ang rason para magstay siya sa tabi ko?

Knowing I am also confuse ay iniharap niya ako sa kaniya at saka nito tinapik ang aking balikat.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko pero hinawakan ko ang mga kamay nito at tumitig ako ng mariin at deretso sa mga mata nito.

“I need to understand what game is being played out here. Who exactly the pieces are and who the players are. Something is not right Luisa! And what if, you are you one of them? Are you going to kill me?” Luisa's frown deepened at nakita ko rin ang paglarawan ng gulat sa mga mata nito ngunit iniwas nito ang mga mata nito sa akin at saka bumuntong hininga.

“You get some sleep, my king. In the bed this time.” she glanced back into the corridor. Mukhang hindi nito kayang sagutin ang aking mga tanong.

Sumulyap ito sa akin at sa huli ay hindi ko inasahan na hahawakan niya ako sa aking kanang pisnge at saka ako nginitian.

"I won’t kill you Kaizen." Mahinang sambit nito pero iba ang hatid no'n sa akin.

Agad na napanatag ako at nang babawiin na sana nito ang mga kamay nito ay pinigilan ko ito at napahawak na rin ako sa kamay nito.

Nagulat ito sa aking ginawa pero nginitian ko ito na siyang naging rason upang lumunok ito at muli ay iniwas ang mga mata nito sa akin.

“Do you want some light in your room?” sambit nito na lalong ikinalawak ng aking ngiti dahil sa wakas ramdam kong may nag-aalala para sa akin. “No,” I said.

“I’m not afraid of the dark.”

Ang kinakatakutan ko lang ay ang maramdaman muli ang sakit. O ang maramdaman muli ang maiwan at matraydor.

"Kung ganoon man sige na aalis na ako." Sambit nito at doon napawi ang ngiti ko.

Gusto kong sabihin na huwag na lamang siyang umalis pero alam kong hindi ko pwedeng gawin iyon o sabihin ang mga salitang iyon.

Kaya nakontento na lamang ako sa pagtango.

At binawi na nito ang kamay nito sa akin na naging dahilan para maramdaman ko ulit ang lamig sa buo kong katawan.

Damn it!

Ano ba ang nangyayari sa akin? Bakit ganito na lamang ang epekto ni Luisa sa akin?

"Sige, pero pag kailangan mo kami tawagin mo na lamang ulit kami." Usal nito na siyang kinatango ko ulit.

Kung ano man itong nararamdaman ko ay kailangan kong malaman ang rason.

Hindi pwedeng magpatuloy ang ganito lalo na't may babaeng nakatakda para sa akin.

Hindi ako pwedeng malito sa nararamdaman ko para kay Luisa. She's my servant for goodness sake pero sa ilang araw pa lamang nito rito sa loob ng palasyo ay marami na itong ipinaramdam sa akin.

At naguguluhan ako.

Sobrang gulong gulo.