Concubine's Cursed Blood

8.2 Kaizen's POV

I woke up with the sudden convulsion I get. Hindi ako mapakali sa pakiramdam na paggising ko ay hindi ko alam kung anong nangyayari sa aking katawan.

Sunod ay narealize ko na matagal na pala akong nakatulog at ang hindi ko maunawaan ay kung bakit nagising ako. Pero sa kakatitig ko sa kadiliman ay hindi ko malaman kung saan ako kukuha ng sagot para sa mga tanong na tumatakbo sa aking isip.

Sinubukan kong abuting ang aking espada sa aking gilid ngunit wala akong makapa kundi malambot na kumot.

I rolled to the right at tiningnan ko kung naroon ang espada ko pero wala rin akong makapa roon.

Nothing but more mattress, soft and deep. Iyon lang ang meron na siyang ikinataka ko. Sa pagkakaalam ko kasi ay lagi kong inilalagay ang espada ko sa gilid ng aking kama.

Itinatabi ko iyon sa pagtulog dahil mas ramdam kong protektado ako pag ganoon. Nakalimutan ko bang gawin iyon ngayon?

Isa pa sa kinatataka ko ay 'yung katotohanan na wala akong makita ngayon. E' dapat ay hindi ganito. Dahil dapat ay nakakakita ako sa dilim gamit ang kakayahan ng aking lobo.

I'm not blind for all the help of my wolf senses. Though, I guessed the curtains were shut tight, for not the slightest whisper of starlight reached me. It was quiet too. I reached out for the edge of the bed, and didn’t find it.

Damn? Kahit gusto kong umalis sa kama ay pahirapan kong gawin dahil hindi ko alam kung saan ang dulo no'n.

Patuloy lamang ako sa pagkapa ngunit lumalalim na ang gitla sa aking noo.

A wide bed? I thought, trying to find some humour in the situation. I let go the breath I’d been holding, the one I sucked in so fast when I woke. What was it that made me sleep in this bed? Akala ko ba nandoon ako kagabi sa opisina? Saka sa pagkakaalam ko hindi ganito kalapad ang aking kama.

I pulled my hand back, drew my knees to my chest. May nagdala sa akin dito sa kamang ito at ngayon ay ni wala akong kahit isang saplot. Pero alam kong walang kahit isang tagapaglingkod ang gagawa nito sa akin, they won't leave me naked against the night.

Kung sino man ang gumawa nito sa akin ay kinakailangan naming mag-usap ng masinsinan. But it could wait until morning. I just wanted to sleep, to let the day come. Only sleep had kicked me out, and it wasn’t about to let me back in.

Kahit gustuhin kong ipikit muli ang aking mga mata ay hindi ko na magawa para bang may pumipigil sa akin na matulog ulit.

Pero ano ba ang gagawin ko kung puro dilim lang ang aking nakikita?

So I lay there, naked in the strange bed, and wondered where my sword was. The noise came so quiet at first I could believe I imagined it. I stared blind into the darkness and let my ears suck in the silence. It came again, soft as the whisper of flesh on stone. Para bang may naglalakad sa loob ng kwarto pero ang mga paa nito ay walang ginagamit na sapatos kaya ang pagtama ng laman nito sa sahig ang siyang aking naririnig.

I could hear the ghost of a sound, and breath being drawn. Gusto kong isipin na baka ingay lang nang hangin na tumatama sa kurtina ang siyang aking naririnig na ingay pero may kakaiba roon. Alam kong hindi lang iyon basta hangin.

Ice ran up my spine, tingling on my shoulders. I sat up, biting back the urge to speak, to show what's hidden and the unseen terrors.

Gusto kong magtanong kung sino ang kasama ko sa kwarto pero bigla akong nakaramdam ng pagdadalawang isip.

Tila ba bumalik ako sa pagkabata at naduduwag akong magsalita.

I am not a six years old child for goodness sake!

I told myself. ilang beses ko na bang hinarap ang kamatayan pati na ang iba't ibang laban sa buhay ko? Kahit ang kamayan mismo ay hindi na ako kayang habulin kaya bakit ngayon nagkakaganito ako?

I threw the sheets back and stood up. If there was really horror waiting in the darkness, then the sheets would be no shield. Kahit ilang kumot itakip ko wala ring saysay!

Ang magagawa ko na lang ay harapin ang kung sino mang halimaw na naghihintay lang ng pagkakataon na magawa akong atekihin.

With my hands held up before me, J walked forward, finding first the elusive edge of the bed, and then the wall.

I turned and followed the wall, fingers trailing the stonework. Kinakapa ko ang pader ngunit hindi sinasadya ay may nahawakan o may natabig ako kung kaya't nahulog iyon sa sahig at wala akong nagawa kundi suminghap lamang dahil sa ingay no'n.

Sa wakas nahanap ko rin ang dulo ng makapal na kurtina. I fumbled with the curtain. It defied me maddeningly, as though my fingers were frost-clumsy. Kahit anong hila ko roon ay hindi ko magawa sapagkat para bang nanghihina ang aking mga kamay. The skin on my back crawled. I heard footsteps drawing closer. Damn it! I hauled on the curtains with all my strength. Paulit ulit kong hinila ang kurtina dahil alam kong may papalapit na halimaw.

May gustong manakit sa akin.

Every move I made seemed slow and feeble, para bang may kung anong pumipigil sa akin sa paggalaw. Para bang isa itong panaginip na kahit alam kong may halimaw na humahabol sa akin ay hindi ako makatakbo o wala man lang akong magawa para iligtas ang sarili ko.

The curtain gave in without warning. At sa wakas sumabog ang liwanag ng buwan sa buong kwarto kung saan ngayon ay kitang kita ko na normal na nakaayos ang lahat ng bagay sa loob ng silid ko at ang kaninang natabig ko ay ang isang maliit na vase.

Kung saan lahat ng basag na piraso nito ay nagkalat sa sahig.

I spun around. Slow, too slow. And found nothing. Just a room of silver and shadows.

Ngunit asan na ang mga yapak kanina? Sigurado akong may narinig akong mga ingay. Alam ko rin na hindi ako nag-iisa kanina.

Napalunok ako at napatanga ako nang biglang napansin ko ang malaking painting na nasa kabilang gilid ng aking silid.

A full length painting of a woman. I went numb: my face felt like a mask. I knew the painting.

Mother.

Mother in the great hall. Mother in a white dress, tall and icy in her perfection.

She said she would never like the painting which his father forced her to have, gustong gusto ng ama ko na laging makita ang kahinaan ng aking ina. Kahit ang taong nagpinta no'n ay mas lalo pang tinakot ang aking ina upang maipinta lamang ang nais ng aking ama.

Pero tanging ako lang ang nagpangiti sa aking ina ng mga oras na iyon. Tinanggap nito ang katayuan nito at hindi nito kinamuhian ang painting sapagkat ako ang naging dahilan ng kaniyang tapang na siyang naipinta imbes ang kahinaan na nais ng aking ama.

It's only who made her smile when it was painted, she said. If it had not me hugging to her skirts, she would have given the picture away or destroy it, she said. But she couldn’t throw it away knowing it was their only family portrait.

Pati kasi ako ay naipinta na rin at dahil hindi naipinta ang gusto ng aking ama ay pinarusahan ang pintor.

Pero ang huling sinabi nito ay masaya ito sapagkat naipinta nito ang reyna at ang susunod na maging hari.

I pulled my eyes from my mother's face, pale in the silver light. She loomed above me, tall in life, taller in the portrait.

Her dress fell in cascades of lace-froth: the artist had caught it well. He made it look real.

The open window let in a chill and I felt a cold beyond any autumn frost. My skin rose in tiny bumps. I couldn’t throw the portrait away. But it was easy for her to throw her life . . . I took a step back toward the open window.

Napakadali para sa aking ina na itapon ang buhay nito na sana ay magagamit pa nito upang bumuo ng ala-ala kasama ako.

Ngayon wala na akong ibang magawa kundi pagmasdan na lamang ang natitirang ala-ala nito sa akin.

“f**k! Why?” I blinked away tears. Bakit kailangan pang mangyari at makita ko ang ganitong bagay.

Akala ko ba nakalimutan ko na ang sakit?

Pero hanggang ngayon pala ay andito pa rin sa dibdib ko ang sakit.

"Bakit ang sakit?"

My mother’s eyes followed me.“Never ask something that you always knew the answer,” nagulat ako nang marinig ko ang boses ng aking ina.

“Nobody came to save us when we were almost dying inside the dungeon. And when I thought you will protect me, it was the opposite! Because you watched as I die You watched, but you didn’t come to help. You killed me! You are a murderer Kaizen. Pinanood mo lang ang paghihirap ko! Wala kang ibang ginawa kundi ang magint halimaw katulad ng iyong ama.”

Napaatras ako sa aking narinig at napahawak ako sa aking ulo.

Ang sakit!

Sobrang sakit na tila ba sasabog ang ulo ko sa mga naririnig ko.

“No.” I felt the window sill cold against the back of my knees.

“The pain... the betrayal are still inside me Kaizen! They won't set me free paulit-ulit akong nilulunod no'n.” She looked at me, eyes silver with the moon.

Hindi ko akalain na muli kong makikita ang aking ina na nakatayo ngayon sa harap ko.

Paanong nabuhay ito? Saan ba ito nanggaling? Maghihiganti ba siya? Papatayin niya ba ako? Isasama na ba niya ako?

She smiled and I thought for a moment that she would forgive me. Iyon kasi ang parehong ngiti na binibigay nito sa akin na nagpapakita ng pagmamahal.

Mapapatawad niya pa kaya ako?

Napangiti ako sa aking naisip pero biglang napawi iyon nang makita kong bumuka ang bibig ng aking ina at mula roon ay narinig ko ang malakas na sigaw nito.

Sigaw na siyang parehong pareho sa sigaw nito noong sinasaktan siya ng aking ama. At kahit ang mga oras na ginagahasa siya ng mga tauhan ng aking ama. Ay ganoon na ganoon ang paraan ng pagsigaw nito.

Kaya bumaon ang ilang libong karayom sa aking dibdib at parang sirang plakang paulit ulit na bumakas ang ala-ala sa aking isip.

Tama na...

Paano ko nakaya noon na pakinggan ang ganoong iyak at sigaw? Baka nga ganito rin ang sigaw nito noong makita nitong pinatay ko ang kauna-unahang manggagamot na aming nahuli.

Ugly, hoarse, animal screams, torn from her perfect painted with bruise face. Kanina lang ay wala pa ang mga pasang iyon pero bigla na lamang ay gumuhit ang dugo pati na ang mga sugat at pasa sa balat nito na hindi ko lubos maunawaan.

I howled back tila ba binibiyak ang aking ulo at puso sa aking nakikita at naririnig. At dahil roon ay hindi ko mapigilan ang ilabas ang mga salita mula sa aking isip.

“I want to save you mother! I tried, but you wanted freedom.” pinilit kong makatayo ng tuwid pero ramdam ko pa rin ang panginginig ng aking mga tuhod.

Sinubukan ko naman gawin ang aking parte bilang anak noon hindi ba? Sinubukan kong iligtas ito at wag ibigay ang nais nitong kamatayan pero naging mahina pa rin ba ako?

Mali ba na pinagbigyan ko ang nais nito? Mali bang nagpatangay ako sa nais nitong kalayaan?

Naging anak lang naman ako hindi ba?

mahal na mahal ko ito pero hindi ko ito magawang ikulong sa isang buhay na alam kong hindi na ito masaya.

Kaizen, sweet Kaizen

Whispers are now taunting me but I can’t move my gaze away from his mother. Hindi ko matanggal ang aking titig rito dahil ngayon ay kita ko na ang pagluha nito ng dugo.

Ang sakit makita muli ang sakit sa mga mata nito at ang pahihirap na dinanas nito nang wala man lang akong magawa kundi panoorin ang mga nangyayari.