Concubine's Cursed Blood

7. 3 Kaizen's POV

Flashback

Nakita ko ang aking ina na nakatayo sa may paanan ng aking kama kung saan ay kita ko kung paano nito dahan-dahan na tinatanggal ang pagkakabutones ng kaniyang damit.

Then she stands before me in her naked glory, the dress is pooling around her bare feet.

At napalunok ako dahil hindi ko akalain na gagawin nito ang bagay na ito sa harap ko mismo na para bang wala itong pakealam sa kung anong iisipin ko.

Para bang tulala ito at nakikita kong nakangiti ito pero ang mga mata nito'y iba ang pinapahiwatig.

I shake my head to tell her “No,” then I take a step back. Hindi ko gusto ang tinatakbo ng mga pangyayari.

Hindi ko gustong makita ito sa ganitong lagay kung saan ay para itong ibang tao ngayon.

Para bang hindi anak ang nakikita nito sa akin kundi isang estranghero na kailangan nitong paligayahin.

Damn it! I want to approach her.

Gusto kong lapitan ito at takpan ang hubad nitong katawan pero dahil sa tindi ng aking gulat ay hindi man lang ako makagalaw mula sa aking kinatatayuan at nanatili lamang akong nakatitig sa anyo nito at sa mga mata nito. Hoping na baka may pagkakataon pa para mahimasmasan ito at magising mula sa kahibangan nito.

I want to embrace her. I want to make her recognize me, and my conscience is beating the s**t out of me.

“I’m not doing this with you, mother.” mahinahong saad ko upang maipakita rito na hindi ako nagbibiro. Na talagang ayaw ko sa ginagawa nito ngayon sa harap ko.

Ayaw kong nakikita itong nagkakaganito.

“Why not?” She approaches me, her slim, shapely hips swishing seductively as she moves, snake-like, the way my father trained her to be.

Hindi ganito ang aking ina noon. Ni minsan hindi ko ito nakitang gumamit ng kolorete o damit na lantad ang balat nito.

Pero ngayon ay ibang iba na ang kinikilos nito.

Hindi ko akalain na makikita kong magiging ganito ang mga aksyon nito sa harap ko mismo na lubhang nagpaparamdam sa akin ng sakit.

Dragging her fingertips down my chest, she searches for my buttons next, but I carefully place my hands on top of hers and push them away.

Masakit man pero kailangan kong itulak ito papalayo dahil hindi tama itong ginagawa nito sa akin.

Hindi tama na ginagawa nito ang ganitong bagay sa sarili nito mismo.

“You can cut me Kaizen, your father will punish me if I won’t bore a child, with his blood, if I can't have a child from him then I'll make sure I'll have one from you.” she whispers, turning her back to me so that he can see the scars my father put there, and just imagining the pain my mother experienced made me hate my father more.

Hindi magkakaganito ang aking ina kung hindi dahil sa aking ama.

Ginawa ng aking ama ang lahat maramdaman lang ng aking ina na siya'y karapatdapat lang na maging tila isang basura sa mata ng ibang tao.

Damn it! Dapat naging reyna ang aking ina. Pero ngayon puno ito ng mga pilat na hindi dapat nagmamarka sa balat nito.

“I know it’s been a long time. How have you managed my son?”

I step away from her when really what I want to do is embrace her, to feel her motherly warmth again in my arms, to experience her love for me again. But I can’t. Hindi ko ito pwedeng lapitan dahil mali ang gusto nitong mangyari.

Hindi ganito ang gusto kong mangyari oras na magkita kaming muli.

Ang nais ko lang ay ang makasama ito at mas maramdaman ang dating pagmamahal nito.

Pero ngayon mahirap na mangyari ang bagay na iyon.

All I see in front of me now, is a shadow of my mother. Maybe it’s the emptiness in her eyes, the numbness that told me that it's insanity talking to him rather his mother.

Wala na sa tamang katinuan ang aking ina kung kaya't mahirap ko nang maramdaman ang pagmamahal nitong muli.

I don’t know, but all I can see right now is a stranger. And I could never hurt her knowing she was my mother.

“What’s wrong with you? You are his son, you should act more like him. After all, you are killing innocent people under his command! Aren't you? Hindi ba't ginagawa mo ang lahat ng bagay na pinapagawa niya?” my mother asks, starting to get impatient. Gusto nitong maging halimaw ako kagaya ng aking ama.

At masakit dahil hindi ko naman ginustong maging katulad ng aking ama. Hindi ko ginustong pumatay. Hindi ko ginustong maging masamang tao pero pinilit ko dahil gusto kong protektahan ang aking ina. Gusto kong makasama pa ito ng matagal.

Pero paano ko pa ba ito makakasama kung ganito na lamang ang nakikita ko sa harap ko?

Isa na lamang siyang anino at physical na katawan ng aking ina ang aking nakikita. Wala na ang dating inang kaya akong yakapin at patahanin.

She looks up into my tortured eyes with her perplexed soft brown ones and then she steps closer, her mouth turned downward, her expression full of remorse.

Para bang bigla ay nakita ko ang dati kong ina na ngayon ay nababakasan ng pagsisisi ang mga mata.

I can’t do this.

“Kaizen?”

“I…N-No, I can’t do this.” my hands come up and I spear his fingers through the top of my dark hair and then hold them there.

Wala akong pakealam kung matanggal ang lahat ng buhok ko pero ang tanging magagawa ko lamang ngayon ay ang sabunutan ang sarili ko para lamang matanggal ang galit na meron ako para sa aking sarili at sa aking ama.

“I am your son! I am from your blood and flesh! How can you do this?” I felt my voice rising, the same with the anger inside of me.

“I loved you. You were everything to me. I am following his orders to save you. You are my only family. So please come back mother, please don’t do this to me. Kailangan kita, at tanging ikaw na lamang ang nag-iisang meron ako. Kaya please huwag mo itong gawin sa akin.” I am the one with tortured eyes now, i knew that my father persuaded my mother to do this and I can't forgive him for this.

Hindi makatarungan na uutusan niya ang aking ina na puntahan ako ngayon at pilitin ako na gawin ang isang bagay na hindi namin pwedeng gawin.

Nababaliw na talaga ang aking ama! Napakasama nito para ituring kaming parang mga manika nito na pwede nitong paglaruan.

I looked right at my mother's eyes. “I’ve been a murderer to protect you! I wanted to free you.”

My hands fall away from my head at napatitig ako sa mga mata ng aking ina na ngayon ay tila ba unti-unting nawawala roon ang mga pader na binuo nito.

Dahan-dahan ay nakikita ko na ang tunay na emosyon sa mga mata nito na nakikipag-usap sa akin.

She steps even closer, her hands out in front of her too, reaching for mw in her slow and careful steps.

“I know, my son…I know and I can never forgive myself for letting you do those things because of me.”

Nanlabo ang aking mga mata sa aking narinig hindi ko akalain na sa wakas ay maririnig ko muli ang malamyos nitong boses na siyang nagpapawi ng sakit at pangamba sa aking dibdib.

“But why are you doing this?” I felt my face twisting in anger. Hidi ko alam kung bumalik na sa dati ang katinuan nito pero wala naman sigurong mawawala kung susubukan ko hindi ba?

“Because I need this! I want to end everything! Hindi mo ba nakikita ang mga nangyayari? Hanggang dito lang ako Kaizen! Ito lang ang kaya kong gawin! Pinangako ng iyong ama na pagkatapos nito ay papalayain niya ako.” my mother's eyes begin to glisten with moisture or tears. Kaya namuo ang awa sa aking dibdib.

Alam kong matindi ang pinagdaanan nitong hirap at naroon ako sa mga araw na halos hindi ito makabangon sa sobrang sakit na nararamdaman nito.

“I want freedom! I can't let him hurt my son, I love him! Do you know him? Do you know Kaizen? He's my s-son... at baka saktan siya ng kaniyang ama. Hindi ko pwedeng hayaan na saktan niya ang anak ko! He might hurt him and I can’t bare to see him do that. N-No wait—I...Are you my son?” nalilito ang mga mata nito at may mga minutong kilala niya ako pero may mga segundo rin na hindi kaya tuluyang bumagsak ang luha mula sa aking mga mata.

Awang awa ako rito. Dahil kahit nasa mahirap itong sitwasyon ay wala itong ibang inisip kundi ang kapakanan ko.

Ang gusto lamang nito ay ang hindi ako masaktan ng aking ama.

Ang gusto lamang nito ay ang maprotektahan ako. Pero tapos na siya dapat sa gawain na iyon.

Dapat ay ako na ang gagawa no'n pero bakit ganito?

Bakit kailangan niya pang isakripisyo ang lahat ng meron siya para lang sa akin na anak niya? Bakit hindi pwedeng ako naman?

Bakit inay?

Bakit ikaw pa ang umako ng lahat?

My mother is in panic and I can see how my mother hysterically slap herself. Paulit ulit nitong sinasaktan ang sarili nito na para bang hindi siya nararapat na ina.

Para bang pinaparusahan nito ang sarili nito na dapat ay hindi dahil ako ang may pagkukulang.

Ako itong anak na hinayaan siyang magkaganito!

Ako itong walang naitutulong rito.

“STOP! PLEASE STOP IT MOTHER! Parang awa mo na itigil mo na itong ginagawa mo.” my voice rips through the house.

She flings herself into my arms.

Niyakap ako nito at doon ko binuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.

“My son! Y-You are back! I-I'm sorry...I'm very sorry... please forgive me? Nauunawaan mo naman si mama hindi ba? Hindi mo na ako iiwan hindi ba? Hindi ka na sasaktan ng iyong ama. Pinapangako ko na proprotektahan kita. Andito lang ako lagi pangako iyan. Tahan na anak ko. Mahal na mahal kita... mahal na mahal ka ni mama...” pero saglit lang iyon dahil agad agad ay nagbago na naman ang emosyon nito.

With her arms bent between them, her fingers grasp desperately at my shirt. Hawak hawak nito ang damit ko at tiningnan ako nito ng puno ng takot ang mga mata.

“If you loved me so much, why can't you bring me with you?! Please take me away my son, please.. its painful. I can't stay here! Sasaktan niya ako anak. Hirap na hirap na ako. Pinapatay niya ako anak ko. Pangako magiging mabuti akong ina basta ba ilayo mo lang ako rito. Please lang parang awa mo na.. huwag mo akong parusahan Kaizen.”

Nanlumo ako lalo sa aking mga narinig. Panay ang pagbagsak ng luha mula sa aking mga mata at hindi ako makapaniwala na ganito na pala ang nangyayari sa aking ina.

Ano pa ba ang ginawa ng aking ama para magkaganito ito?

“Mother stop it please!” akala ko nagawa ko na itong itulak palayo sa akin pero mali ako dahil mas niyakap ko lamang ito at sinubukan ko itong patahanin kahit na alam kong wala akong gamot para sa mga sugat na nasa loob ng puso nito.

“I promise no one will hurt you when I am here, I promise I'll stay... I'll free you! And if only I can stop your pain. If only I can be a better son. B-But I'm a failure, I-I can't even make your wish come true, I can’t kill you, I know you want to die. I know you want freedom, but how about me? How can I accept that? Hindi ko kayang mawala ka sa akin inay. Selfish na kung selfish pero gusto pa kitang makasama ng matagal.” A tear falls from both of her eyes and trails down her cheeks.

Natulala ito sa kawalan at hindi ko alam kung naririnig niya pa rin ba ako.

Ngunit wala na akong pakealam roon. Ang mahalaga lamang sa akin ay ang masabi ang lahat ng sakit na meron ako sa aking dibdib.

“Because I knew, the deepest part of me knew, that I wouldn’t be able to go through with it. Kaya kong gawin ang lahat pero hindi ko kayang isipin ang ideyang tuluyan kang mawawala sa akin. Kaya please lang huwag mo na gawin ang mga bagay na ito sa sarili mo. Please lang hintayin mo ako inay... gagawa ako ng paraan para maialis ka sa lugar na ito.”

Her hands move up to the sides of my neck and her touch sends a warm shiver through my body na para bang nakaramdam ako ng kakaibang panlalamig sa buo kong sistema.

“I love you,” she says, looking into my eyes with all of her motherly passion and sincerity—all of the things about her that I've hungered for so long.

Tuluyan kong muli nakita ang ngiti nito na matagal kong pinangarap muling makita.

Sa wakas nakita kong muli ang aking ina.

"I love you Kaizen..." pag-uulit nito na siyang lalong nagpabuhos ng luha mula sa aking mga mata.

Akala ko naging malakas na muli ito.

Akala ko lalaban na ito pero mali pala ako.

Dahil ang mga sumunod nitong salita ay lubhang bumasag sa aking puso.

“And I-I'm sorry but please free me... I beg you... I can't bare watching you kill other innocent people just to save me! Please I can't let you become a monster. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa ang makita ang anak ko na maging isang halimaw gaya ng kaniyang ama. Hindi ko kayang makita ang sariling dugo't laman ko na ginagawa ang mga bagay na hindi ko pingarap na gagawin mo.” She grasps my shirt tighter with emphasis.

Sinasabi nito na determinado na ito sa desisyon nito at tuluyang nanlamig ang aking buong katawan.

“You’re my son, and I have failed you. Ako dapat ang ina na siyang nagliligtas sa'yo at hindi dapat ikaw itong gumagawa ng paraan para mabuhay ako. napakasama kong ina dahil lahat ng kahinaan, galit at responsibilidad ko ay ibinigay ko sa'yo na dapat ay hindi ko ginawa. I am a broken glass Kaizen and the broken pieces I owned was the reason why my son is also bleeding right now. So kill this useless mother Kaizen. Ako ang may dahilan kung bakit ka nagkakaganiyan at nararapat lamang na pakawalan mo na ako. Parang awa mo na anak... hindi ko na kaya pang makaramdam ng sampal, sugat at masasakit na salita... hanggang dito na lang ako Kaizen.”

Like the angel on my shoulder telling me to do the right thing no matter how sweet the wrong thing tastes, kahit mali at mapait ay wala akong magawa kundi panoorin ang dahan-dahan na pagkupas ng ala-ala ng aking ina. The memory of her smile is something that I wanted to see again.

Pinapangarap ko na ang lahat ng ito ay bangungot lang na baka kinabukasan ay makikita ko na naman ang ngiti nito but my mother's tired face in front of me is speaking with her poisonous lips.

Lason ang mga salita nito na siyang nagsasabi sa akin na gawin ang isang bagay na hindi ko dapat gawin.

And I knew that nothing can ever be the way it was. Hindi ko na mababalik pa ang dati.

Finally, I manage to pull away from her. Umiiling ako dahil hindi lamang sa kaisipan na napakamali ng mga sinasabi nito.

Umiiling ako dahil binibigyan ko ng pagkakataon ang isip ko na pag-isipan ang gustong mangyari ng aking ina.

Para bang gusto ko na ring pagbigyan ito dahil sa awang nararamdaman ko.

Her bright brown eyes narrow suspiciously. Mukhang pansin nito na umaayaw na naman ako kaya napuno na naman ng galit ang mga mata nito.

“Do it Lukas! Show me how courageous you are! Show me the man that you have become. Show me the monster he planted within you.” she said with acid in her voice.

Stunned by her sudden change of attitude, I just look at her.

Hindi ako makapaniwala na pinag-iisipan nitong may halimaw na rin sa loob ng aking katauhan.

Ganoon na ba ako kasama sa mga mata nito?

“Mother please I beg you...” I said and my tears are visible.

“Was it—”she rears her head back, her eyebrows thickening in her forehead—“was it him? Did the monster told you not to kill me? So he can repeatedly torture me, bruise me and break me? Iyon ba ang gusto mo Kaizen? Ang mabuhay ako lagi sa takot? Ang paulit-ulit na sakit?”

“No,” I said with my hands trying to reach out for her, gusto kong pakalmahin ito pero hindi na ito nakikinig sa akin.

I am stunned again when instead of shouts and anger and accusations, she cries.

Umiyak na naman ito at tuluyan na itong napaupo sa sahig

She falls to her knees, and her face buried in her hands. Patuloy ito sa paghikbi at ramdam ko kung paano namimilipit sa sakit ang aking dibdib habang pinapakinggan ang bawat ingay na ginagawa ng pag-iyak nito.

“Please be merciful, maawa ka sa akin Kaizen” she says in a shuddering, tortured voice. Napalunok ako at tumingala ako upang damhin ang bawat patak ng luha ko kasabay ng pagbaon ng libo-libong karayom sa aking dibdib.

“Please... I can’t take another torture. I am slowly dying Kaizen, but I can't accept the fact that I'll die in his hands. I can't...Please I'd rather die on your arms. I'd rather feel your warm hands around me. Hindi ko gustong mamatay sa mga kamay ng iyong ama habang nakikita ang ngisi sa mga labi nito. Mas gusto kong makaramdam ng kapayapaan sa iyong bisig. Maawa ka Kaizen ito na lamang ang tanging hiling ko.”

Nadurog na nang tuluyan ang lahat ng meron ako sa aking puso.

“Mother...” I whispered it with my heart breaking into pieces. Hindi ko alam kung karapatdapat pa ba akong maging anak nito kung ngayon pa lang ay wala akong magawa para iparamdam dito na hindi ito nag-iisa.

“Make me the happiest mother,” she says. “Make me proud my son, please give me what I want. I am more than happy to see you free. I can’t let him use me as a thread to control you like a puppet. Mas gugustuhin ko na magawa mong talunin ang iyong ama. Gawin mo rin ang tama Kaizen! Hindi mo kailangan magpagamit! Dahil anak kita.”

I kneel on the floor beside her and pull her against me wrapping my arms around her.

This isn’t the mother that I remember. Hindi ganito kadesperada ang aking ina. Dahil ang aking ina noon ay kayang makipaglaban ng p*****n sa aking ama maprotektahan lang ako.

Kaya nitong tanggapin ang lahat ng sipa, sugat at sampal maprotektahan lang ako.

Siguro nga ako ang naging dahilan ng pagiging mahina nito.

Ginamit ako ng aking ama para lalong masaktan ang aking ina.

My mother was strong and proud and the only time I ever saw her cry was that night she saw me killed a healer. Iyon ang unang pagkakataon na nakita kong nagalit ito sa akin at nawala ang kulay sa mga mata nito.

Wala naman akong magawa dahil buhay nito ang kapalit oras na hindi ko gawin ang inuutos ng aking ama.

Iyon din ang araw na tuluyang akong kinontrol ng aking lobo. At simula noon hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari.

Basta muli lang binalik sa akin ang kontrol nang ako'y nagbinata at muli kong nakita ang aking ina pero ang hindi ko lang matanggap ay hindi na ito tulad ng dati.

Ni hindi na niya ako makilala at ni hindi na niya ako kinakausap.

Masakit pero pinilit kong tanggapin.

Kahit pa kita ko rin sa mga mata nito ang takot pag nakikita ako.

“Mother?” I said softly into her wet hair. I squeeze her tighter and stroke her back.

"Will you be okay without me.”

Inangat ko ang mukha nito mula sa pagkakasubsob no'n sa aking balikat.

I take her face into both of my hands and lean in kissing her softly on the forehead.

She appears confused and worried.

“Would rather choose the place away from me? What if, I turned selfish and locked you here with me forever?” I asked

Her whole body becomes rigid underneath my hands. Her eyes widen and lock in place as if she’d just seen the most traumatizing thing ever.

Mukhang hindi na talaga nito gugustuhin pang manatili sa lugar na ito.

Then she shoves me away and jumps to her feet so fast that all I can do is to try to approach her.

“No?!” she roars. “I can’t let you do that?!”

I reach out grabbing her by her upper arms. Gusto kong ipaunawa rito na anak lang ako.

Anak ako na ayaw mawalan ng ina.

Hindi ko kayang gawin ang bagay na gusto nito dahil sobra ko itong mahal.

“YES!” I scream into her enraged face plagued by the worst betrayal.

“You are my mother! How can I let you die where in fact you should live with me! You are my family so why should I let you leve me? Bakit kailangan na gawin ko ang bagay na iyon? Bakit sa lahat ng parusa sa mga ginawa ko ay iyon pa ang naisip na ibigay sa akin? Ang gusto ko lang naman ay ang maprotektahan ka! Pero bakit ganito? Bakit ako rin ang kailangan bumawi ng buhay na pinapahalagahan ko?” Tears and pain are burning the back of my throat and the back of my eyes, but I won’t let them fall.

Ayaw kong makita nito na mahina ako dahil ngayon ay gusto kong magpalakas ito at makita nitong kailangan nitong lumaban kasama ako.

I shake her again, roughly, as if I could shake my mother back to the surface again, but I know deep down that I lost her.

Kahit anong yugyog ko rito ay hindi ko na maibabalik pa ang aking ina na hinayaan ko lang mawala sa akin.

I lost her long ago...

I lost both of the chance to be with her, I lost every part of the only woman I loved and cared for.

I lost her…