Concubine's Cursed Blood

7. 2 Kaizen's POV

Nakaupo ako sa may hardin at pinagmamasdan ko ang kagubatan hinahayaan ko na malunod ang aking isip sa pag-iisip ng mga nangyari. Hindi ko pa rin kasi maalis sa isip ko ang mga nagawa ko kagabi sa dalaga. Hindi ko akalain na nagawa ko itong halikan kung kaya't kaninang maaga pa'y agad na pinuntahan ko ito sa kwarto nito.

Humingi ako ng tawad sa lahat ng ginawa ko pero ewan ko ba. Hindi pa rin maalis sa isip ko hanggang ngayon kung gaaano ka lambot ang labi nito. Kung gaano ka sarap ang lasa ng bibig nito. At kung ano ang epekto ng pagdikit ng aming mga dila.

Hindi ko rin maunawaan kung bakit sa lahat ng mga babaeng nahalikan ko ay tanging ang tagapaglingkod ko lamang na si Luisa ang tumatak sa isip ko at hindi ako pinapatahimik hanggang ngayon.

Para bang hindi nito tinitigilan ang ginagawang panggugulo at patuloy ko lamang nararanasan ang pagkalunod sa malalim na pag-iisip.

Bumuntong hininga ako at mas tinuon ko na lamang ang aking pansin sa kagubatan na nasa harap ko. Para bang tinatawag ako no'n. kaya I let myself free. I felt the familiar sensation went through my body. The snapping of bones, and the sprouting of hair, my body form a beast that I've learned to accept.

Naglakad ako sa lupa kung saan ramdam ko na na apat na ang aking mga paa. Nang titigan ko ang mga iyon ay nakita ko ang itim na balahibo ng aking lobo.

Hindi nga maikakailang isa akong halimaw sa mata ng iba pero sa paraan lamang na ito ako nagiging malaya. Isa na akong lobo na nagpapasakop sa ganda ng kalikasan.

Isa pa kung sa iba ay isang parusa ang maging ganito pwes sa akin ay hindi. I enjoy freedom when I am in wolf form. Mas nagagawa ko ang mga bagay na walang mga matang nakabantay sa akin.

Dagdag pa roon ay gusto ko rin 'yung pakiramdam na dumadampi ang hangin sa aking balat pati na rin ang maramdaman ang damo sa aking mga paa.

I can smell everything and I can even feel the power of nature na patuloy akong inaakit.

This is a gift pero ang hindi ko lang matanggap ay 'yung katotohanan na dahil sa aking kakayahan ay nagawa kong manakit ng mga taong hindi ko nararapat saktan o paslangin.

Hanggang ngayon ginagambala pa rin ako ng katotohanan na minsan sa buhay ko ay hinayaan kong maging halimaw ako sa harap ng mga taong naging malapit sa akin o sa mga taong nagawa kong saktan.

Noon, ni halos hindi ko makilala ang sarili ko. Sunod-sunuran ako sa lahat ng sinasabi ng aking ama.

Para akong manika na hinayaan itong kontrolin ako pero hindi ko man lang nagawang maisip kung ano ang mga ginawa nitong kasamaan hindi lamang sa akin o sa mga taong nasa paligid nito. Kundi pati na rin sa akin ina.

Naging unfair ito pero natakot ako. Natakot akong lumaban lalo na't mas kailangan ng aking ina ang maprotektahan siya mula sa mga ginagawa ng aking ama.

I landed on four paws. It digs on the dirt and I ran freely. Running my way to the forest which calls me. Everything became blur and all I just did is ran never looking at my back.

Ayaw ko munang tumingin sa likuran dahil hindi ko mapigilan ang mag-isip. Hindi ko mapigilan ang hindi alalahanin ang mapait na ala-ala sa aking isip.

“Kaizen!” The monster called out as I close the front door and begin my search. Hinahanap ko kasi ang pinanggagalingan ng boses ng aking ama na kanina pa ako tinatawag kung kaya't sinusubukan kong bilisan ang aking galaw dahil ayaw ko nang muling maparusahan.

But in the back of my mind I know exactly where to find that man, in the basement where the man keep his interrogation chair and tools.

Mas mahilig kasi itong maglagi roon sa loob kwartong iyon dahil sa loob no'n mas nagagawa nito ang mga nais nitong gawin na kahit ako mismo ay hindi ko masikmura.

The basement door is unlocked. And cracked it open.

I place his full palm against it and push. It opens without making a sound and I waste no time and descend the concrete steps.

A single light glows in the distance, casting faint swaths of light against the steps asI take them one at a time.

Dahan-dahan ang pagbaba ko sa hagdan at napalunok ako dahil alam kong sa pagbaba ko ay makikita ko na naman ang tanawin na ayaw kong makita.

The familiar sound of a woman whimpering slowly fills my ears. But this is another kind of whimper. Not one of pleasure inflicted by s****l pain, but of fear and pain of another kind.

Lagi ko na lamang naririnig ang mga ganitong klaseng ingay.

Ingay kung saan halos magmakaawa na ako na tigilan nila. Hindi ko kasi matanggap na marinig ang mga ganoong ingay tapos wala akong magawa para makatulong. Bagkus nakakadagdag pa ako sa sakit na nararamdaman nila.

I step off the last step to find my father standing there in all of his dark and sinister glory. Kahit sinong makakakita rito ay makakaramdam ny takot. Sobrang nag-iba na ang anyo nito.

Ngayon ay halos demonyo o halimaw na ang itsura nito na hindi ko magawang titigan sa mga mata.

I roamed my eyes and found out that there is blood on the furniture mga upuan, sahig, kahit pa ang iba pang gamit na mukhang gustong-gusto ng aking ama na pinturahan iyon ng dugo.

And the blood smeared across the wall, a beautiful crimson color that only blood can be, stark against the bright white sheetrock even in the darkness of the room. This wasn’t done by a mere human. Hindi kaya ng isang taong may konsensya ang gawin ang bagay na ito.

Ang bawat pader ay may mga mantsa ng dugo. Mayroon pa nga na halatang matagal nang naroon at hindi lamang nalinisan.

Kahit ang amoy nang kwarto ay para bang may nabubulok na laman silang itinambak sa loob na alam kong dahil lamang iyon sa mga dugo na hindi nalinisan bagkus natuyo na lamang iyon na siyang naging rason para mangamoy sa loob.

And where did the blood came from?

A woman in nearly-naked body is lying on her back against the floor in a thick, dark pool of the crimson stickiness was dispatched by a knife. A very sharp one. Natutok ang aking mata sa nakabulagtang katawan sa sahig na alam kong patay na.

Pinapalibutan ito ng sarili nitong dugo at hindi na ako magtataka kung bakit ilang araw na namang hindi lumalabas ng kwartong ito ang aking ama. Tiyak nasisiyahan itong makipaglaro sa babae hanggang sa tuluyan na lamang itong namatay at hindi nakayanan ang kademonyohan ng aking ama.

Another whimper is heard and I found another woman fully naked, strapped to an interrogation chair—with a gag in her mouth.

Sinusubukan ng isa pang babae na pumiglas mula sa pagkakatali nito. Bumuntong hininga ako dahil mukhang bagong dalaga na naman ito na siyang regalo ng mga kurakot na opisyal sa palasyo para sa aking ama.

Alam kasi nilang magiging masaya lamang ang aking ama oras na binigyan siya ng bagong bibiktimahin.

At kinukuha ito bilang oportunidad ng mga opisyales sa palasyo. Dahil alam nilang wala nang pakealam ang aking ama sa pamamahala.

Ang gusto lamang nito ay ang dugo at karahasan na kahit ako mismo ay hindi ko kayang sikmurahin.

Kita ko ang dugo sa magulong buhok ng babae, staining the blonde color of her hair just above her hairline, indicative of being hit over the head with something. Mukhang dinukot lang ang dalaga at sapilitang dinala rito.

Halata kasi sa mukha nito ang takot, pagkalito at pagkadesperadang makaalis sa lugar na ito pero alam kong kahit anong gawin nito. Oras na makapasok na ito sa kwartong ito ay hindi na ito makakalabas pa ng buhay.

Tears stream from her wide and frightened eyes, running streaks of blood down her reddened cheeks. I knew now that she is in deep pain. Hindi naman lingid sa kaalaman ko na halos magmakaawa na ito sa aking ama. Per imbes maawa ay mas natutuwa lamang ang demonyo kong ama sa mga ingay na ginagawa ng babae.

Saka lang naman ito titigil pag tuluyan na nitong nasira ang pagkatao ng babae. Kapag hindi na ito makagawa ng ingay.

Mas gusto kasi nitong nanlalaban pa ang mga biktima nito dahil nakakadagdag iyon ng excitement para rito.

The monster smiles at me across the space between us, kung titingnan mo ito ay napakabait nitong tingnan at napakamasayahin pero pag tinitigan mo ang mga mata nito doon mo makikita ang tunay na emosyon na meron ito.

Ang mga mata nito ay blangko kahit pa nakangiti ito ng malawak. Nanliliksik ang mga iyon na para bang gustong makipaglaro lagi. His dark eyes mirrors my father's shattered soul.

Kung noon ay kinikilala ko pa itong ama ngayon ay wala na akong makapang kahit kaontint pag-aalala para rito.

At kung noon naghahangad pa rin ako ng atensyon nito at natutuwa ako oras na binigyan ako nito ng papuri nayon ay hindi ko na makuhang maging masaya dahil alam kong ginagamit na lamang niya ako sa mga gusto niyang gawin.

My father’s knife hangs from his hand down against his thigh covered by the fabric of his black suit. Napalunok ako dahil hanggang ngayon may pumapatak pa rin na dugo mula sa punyal na hawak nito.

Pero ang lubhang nakakabahala ay 'yung paraan ng pagtayo nito sa harap ng dalagang magiging sunod na biktima nito.

He towers over the frightened woman. But I don’t remember this woman.

She’s not one of the woman he caught when he was hunting. Gaya ng sabi ko ibang babae ito at natitiyak ko rin na tama ang naging hula ko kanina na baka nga isa ito sa mga regalo ng mga korakot na opisyal.

“Why are you doing this, Sir?” I walk closer, slowly. Hindi ko minadali dahil hindi ko alam ang iniisip ng aking ama.

Isa pa, hindi ko rin ito matawag na ama dahil ayaw na ayaw nito ang ganoong bagay.

“Why did you bring her here? Who is she? I don't smell a healer blood on her.” I and my men are not cold-blooded murderers—of innocent girls, anyway. Ngunit kahit hindi kami ganoon ay wala rin kaming choice kundi ibigay ang gusto ng aking ama dahil ito ang hari at hindi kami makakatanggi sa mga nais nito.

Pero sa ilang ulit naming paglalakbay ay wala kaming ibang hinahanap kundi ang mga dalagang may dugong manggagamot.

Isa iyon sa mga labis na hinahangad ng aking ama pero sa ilang taong lumipas ay naubos na ang mga lahi ng mga mangagamot iilan na lamang ang nakukuha namin at mas lalo lamang lumalala ang sitwasyon ng aking ama.

Mas nauulol ito sa kaalaman na wala na kaming mahanap na manggagamot na siyang makakapawi sa uhaw na nararamdaman nito.

"Don't let her deceived you my son, she smells different but her blood would give you the truth. Sinabi sa akin ng isa sa mga opisyal na isa itong manggagamot kung kaya't kailangan ko siyang makuha. I gave them the authority to hunt slaves kapalit ng babaeng ito kaya hindi ko pwedeng sayangin ang bawat patak ng dugong meron ito." Napailing ako dahil tama nga talaga ako. Ngayon mas malayang magagawa ng mga opisyal na iyon ang mga gusto nilang gawin.

"But she looks innocent!" I stepped forward in frustration but my father grinned. Para bang tuwang-tuwa ito sa kaalaman na inosente ang babaeng nasa harap nito.

I never done something like this to any woman who wasn’t willing—unless she was a target— or a bad person. Pero ang ama ko ay walang pinipiling saktan. Kung sino ang nasa harap nito ay para itong hayok sa laman na gagawin ang lahat ng gustuhin nitong gawin.

My father has taken this to a whole new level of cruelty and I don’t like it. Hindi ko na nagugustuhan ang mga ginagawa nito pero wala akong choice dahil hawak niya ako sa leeg.

Hawak niya ang aking ina na ngayon ay nasa malala ring kalagayan dahil na rin mismo sa pinanggagawa ng aking ama.

My father clicks his tongue and puts the blade to the woman’s throat. Para bang takam na takam ito sa maaaring tikman nito oras na magawa nito ang nais nitong gawin.

“Not too close, Kaizen, huwag mo akong lapitan sapagkat itong babaeng manggagamot na ito ay akin lang.” he warns me, shaking the index finger of his free hand side to side. Pero wala naman akong planong gawin ang sinasabi nito.

Dahil ni minsan hindi ko ginustong maging halimaw na tulad niya.

“She’s the one with the information. She’s the one I want to talk to. Someone who can give me what I truly desire. Hindi mo ba nakikita? Siya ang susi para mahanap ko pa ang mga kalahi niya. Maaaring nagtatago lamang sila at ayaw lamang nilang ibigay sa akin ang dapat ay para sa akin. Hindi ba't ako ang hari ng palasyong ito? Kaya lahat ng mga nasasakupan ko ay akin lang. Kahit paslangin ko sila ay wala silang magagawa dahil ako ang nagmamay-ari sa kanila!”

This isn’t about his cravings, I realize now. This is about something so much more. Hindi lang basta sa gusto nitong makuha ang sagot dahil alam kong may iba pa itong gustong makuha.

Lahat ng may dugong manggagamot ay patuloy nitong hinahanap at pinapaslang at saka niya iinumin ang mga dugo ng mga ito na para bang iyon lamang ang paraan para mabuhay siya.

Confused, but thoroughly invested, I crouch down and set my sword carefully on the floor beside my scuffed dress shoes. Then I raise back up slowly into a stand, both hands level with my shoulders to let her know that I am not going to make a move.

Gusto ko kasing lapitan ang babae pero sa nakikita ko sa mukha nito ay parang hihimatayin na ito sa takot kaya sinubukan kong umaktong normal sa harap nito.

The blonde-haired woman’s eyes grow wider, darting between me and my father though with her head fixed against the chair by a leather strap, hindi ito makagalaw at sinigurado iyon ng aking ama. At kung titingnan lang ay parang wala na talaga sa tamang pag-iisip ang dalaga.

Takot na takot ito.

The monster's eyes stray briefly to the wooden chair sitting against the wall to my left. Doon pa lang ay alam ko na ang gusto nitong ipahiwatig. Gusto na nitong gawin ay umupo kaya bilang tagasunod lamang nito ay kinuha ko ang upuan at hinayaan kong umupo ito roon. Nang makaupo ito ay he cross one leg over the other and fold his hands on top of them after he sit.

"Do I need to kill her?” I asked calmly pero sa loob-loob ko ay alam ko na ang sagot.

Dahil hindi naman niya ako tatawagin rito kung wala itong ipapagawa na hindi ko magugustuhan.

“Yes it depends, but for now I need something from her, If she can give it to me then I might consider giving her my sweet mercy.” the monster answered kaya bumuntong hininga ako dahil swerte na ang dalaga dahil binigyan pa ito ng oras para mabuhay.

"Bakit kailangan mo itong gawin?" Hindi ko mapigilang sambit habang nakatingin ako sa babaeng nasa harap namin.

Alam long ilang ulit na akong nagtanonf pero hanggang ngayon wala pa rin akong nakukuhang sagot na masabi kong tama para sa akin.

“There are reason why I am what I am. And just like I helped you kill those bastards who raped your mother when you were a boy, you’re going to help me kill those people who are against ms and bring their bodies to me.” he points the knife at the woman. “Because you owe me, Kaizen, you owe me your life! You owe me the power you have right now! Kung wala ako walang mangyayari sa buhay mo!”

But he commanded his men to do that! Siya ang nag-utos na saktan at gahasain ang aking ina. He let his men raped my mother and after killing those bastards, this monster taught me that I owe him something e' wala naman akong dapat pagbayarin! Wala akong utang sa kaniya. Kahit ang ina ko ay walang utang. Dapat nga e' siya ang may utang! Siya ang may kasalanan kung bakit nagkaganito ang buhay ko.

Hindi ko ginustong maging mamamatay tao. Hindi ko ginustong maging anak ng isang halimaw. At higit sa lahat hindi ko ginustong makitang nasasaktan ang aking ina dahil sa kaniya mismo.

I remain quiet for a long moment, trying to take in his words, seeking some kind of understanding in them. Gusto kong malaman kung ano nga ba ang gusto nitong ipahiwatig sa mga sinasabi nito ngayon.

I like to have the upper-hand pero sa mga ganitong sitwasyon laging tila isa akong talunan sa mga mata ng aking ama. Para bang sa lahat ng oras ay pwede niya lang akong tirisin.

Not being the one in control makes me very anxious. Ramdam ko ang lobo ko na patuloy na nagwawala sa loob ng aking isip dahil gusto nitong sunggaban ang taong nasa harap namin at ipakita rito na mas malakas kami rito.

“Why does this woman owe you?” I ask. “What has she done to you?”

My father's dark eyes grin before his lips do. Tumayo ulit ang aking ama at walang babalang lumapit muli ito sa kinalalagyan ng babae. My father reaches around and touches the woman’s hair, spearing the ends of it in-between his fingers with gentle, fatherly strokes.

Napalunok ako dahil masuyo pa ang ginawang paghaplos nito pero halata sa mukha ng babae na takot na takot ito. Pilit din gumgalaw ang babae na para bang gusto nitong makalayo sa aking ama. Pero wala rin itong nagawa dahil kahit anong gawin nito ay nanatili pa rin ito sa kinalalagyan nitong upuan.

“So blonde. So pretty. And her blood, f*ck! Gusto kong malasahan ang lasa nito.” Then the monster's hand comes up in a swift motion and falls back down across the woman’s cheek; a sharp slapping noise zips through the air.

Bumaling sa kaliwa ang mukha ng dalaga at rinig na rinig ko ang paghikbi nito.

“I hate healers who put masks on their faces. I’ve always hated them. But this one in particular, I’ve been looking for her for years, Kaizen. Because of what she did to me.” alam kong gaya ng iba ay ganito din ang rason ng aking ama. Hindi ko alam kung sino talaga ang hinahanap nito.

Pero alam ko sa sarili ko na kahit kailan ay hindi ito tumama sa babaeng nakukuha namin.

Lagi lang nito nasasabi na ang babaeng nasa harap nito ay may atraso sa kaniya pero ang totoo niyan ay wala naman talaga.

“What did she do?” mahinahong tanong ko. Hoping na baka mahimasmasan ito at itigil nito ang ginagawa nito.

My'father slaps the woman again and this time blood springs from her nose. The woman’s hands are shaking against the leather restraints securing them to the arms of the chair.

The muscles in her legs harden and relax repeatedly as she struggles. Her eyes are pleading for me to help her.

Awang-awa ako sa babae pero hindi ko masabi rito na pumunta ako sa kwartong ito hindi para iligtas siya kundi para lamang malaman ang mga sagot sa aking katanungan.

I can’t tell her that I am not here to rescue her or let her free, dahil una pa lang wala na akong magagawa. Nakatadhana na itong mamatay.

Yes I am a heartless bastard who only needs answers. But it’s the truth. I don’t want the woman to die, and if I can stop my father from killing her, then I will.

But sadly pinalaki akong ganito. Natuto akong maging manhid at bulag sa mga nakikita ko. She’s not his priority. And if she dies, I'll still be able to sleep tonight.

Yes, I am a monster.

Dahan-dahan ay tinanggap ko ang pagiging halimaw hindi lamang para sa aking sarili kundi para sa aking ina na kailangan na kailangan ang aking proteksyon.

“Why don’t you ask her?” my father said as he steps around in front of the woman and snatches back the gag that was tied around her head, removing it from her mouth.

Parang sa wakas hinayaan na nitong makapagsalita ang babae pero una sa aking napansin ay ang mga sugat at pamumula ng labi ng dalaga.

“PLEASE! PLEASE LET ME GO!” The woman’s cries pierce my ears, filling my senses with pain and heartbreak.

Masakit.

Alam ko kasing panibagong inosente babae na naman ang masasaktan ng aking ama.

I only feel this pain when the victim is innocent, ganitong ganito ko nalalaman kung wala bang kasalanan ang taong nasa harap ko. Kitang kita kasi iyon sa mga mata at paraan ng pagsasalita nito. Ganito ko rin nalalaman kung nagsisinungaling ba sa akin ang isang tao.

It’s how I know that when I am torturing a victim in that chair whether they deserve to be set free or not.

It’s an instinct, one that only my heart knows, but sometimes my mind refuses to listen.

Ang hirap pakinggan ang sinasabi ng puso ko. Kahit na ilang ulit sabihin no'n na hindi deserve ng babae ang mapunta sa ganitong kalagayan ay wala ring magawa ang isip ko.

Parang ayaw no'n makinig dahil hindi madaling pakinggan ang isang bagay lalo na kung alam mong imposibleng mangyari iyon. Hinding hindi ko ito maililigtas.

She thrashes violently within the chair, trying to break free, but to no avail. Kahit anong gawin nito wala nang mangyayari.

“P-Please…I’m begging you…please just let me go!” Sobs roll through her chest, causing her whole body to shake.

I push himself out of the chair and grab my father from behind just as his father was about to slammed the hilt of his knife into the woman’s face.

Sa wakas ay nagkalakas ako na pigilan ito sa mga gagawin nito. Ewan ko kung anong nagtulak sa akin pero bigla na lamang akong nagkalakas na gawin ang bagay na iyon.

My father fights against me, swinging his fists in the air blindly until I grab them, too, and pin them against his chest.

Sinigurado ko na hindi ito makagalaw at hindi na nito malapitan ang babae narinig ko rin ang ingay na nilikha ng punyal nito na nahulog sa sahig. Pero ang akala kong tuluyan ko nang napigilan ang aking ama ay mali pala ako.

Because I felt black spots spring before my eyes accompanied by a white-hot pain as the back of my father’s skull smashes against my face.

Instinctively, I release him, trying to shake my eyesight back into focus.

Pero dahil natigilan ako ng ilang segundo ay kinuha iyon bilang pagkakataon ng aking ama para magawa ang balak nito, my father already has the knife in his hand again and He’s heaving himself away from me and walking toward the woman.

“FATHER! STOP!”

I don’t get to him in time.

Time stops. Everything stops.

Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Kahit ayaw kong makita ay hindi ko rin maalis ang aking tingin sa tanawin na nasa harap ko. Blood seep out of the woman’s throat with the gush of blood pouring down her chest.

Napalunok ako dahil tuluyan na ngang bumaon ang punyal sa may leeg ng babae at dahil doon ay napatingin sa akin ang babae at ang mga mata nito'y nagpapakita ng isang emosyon na hindi ko maipaliwanag.

Isang emosyon na nagsasabing nabigo na naman ako.

Nanlumo ako dahil tuluyan na ngang hindi gumalaw ang babae o tuluyan na ngang binawian ito ng buhay.

I stumble back and fall against the chair again, sitting in a slouched and defeated position with my legs splayed out across the floor.

Talunan!

Napakahina ko. Ni hindi ko man lang nagawa ang simpleng bagay na pwede kong gawin.

I watch the woman from the interrogation seat, the way her eyes begin to glaze over, how her eyelids flutter in some soft yet sickening way.

I watch helplessly as she chokes, and how her body fights to hold on to that last breath, her bloodied chest heaving desperately.

And then her fingers uncurl and lay heavily over the chair arms. Her dead eyes look upward at the ceiling, filled with nothing.

Blood drips from the chair into a dark puddle beneath it. It won’t stop. I wonder how much blood this woman’s body held.

Tulalang nakatitig lang ako sa bawat pagpatak ng dugo sa sahig.

I sigh with pain and remorse and softly shut my eyes. Pinikit ko ang aking mga mata para yakapin ang dilim.

I only feel this pain when the victim is innocent...

His father is standing with his back facing me, finally turns around mouth is partially agape. There’s something called confusion and maybe even in his brown eyes.

My father looks down at his hands, the right one with the knife covered in blood, and then he drops the knife as if it’s a dirty, evil thing.

He brings his hands up and looks at them, it seems as though asking himself how he could’ve done this. How could he have done this?

Pero hindi ba't dapat alam na nito ang rason? Hindi ba't alam nitong siya mismo ang dahilan ng kamalasan na nararanasan namin.

I don’t understand it. My father is a killer. An executioner. Many lives have been taken by his hands. Pero kapag natatapos nito ang pagpatay ay para bang sinasakop ito ng iba't ibang emosyon.

These two women his father killed since yesterday were not the first—that I know of—that were done in cold blood.

Was it because of me? Am I to blame for my father’s madness somehow?

Kasi kung sana napipigilan ko ito ay baka nasa maayos kaming lagay.

Pero lagi naman akong natatalo.

No. My father was already mad. He was a sadistic asshole when they met. But this. What I’m witnessing now…

I am so goddamn confused…

“She wasn't a healer!” my father's, voice cracking. Para itong matutumba sa hindi malamang dahilan.

He looks at his hands again, one covered in blood, and then he looks back at me.

“Damn! She's human, Kaizen”—tears begin to stream down my father's cheeks—“I’m so stupid.”

He falls to his knees on the concrete floor and buries his face in the palms of his hands, sobbing into his fingers.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko rito. Wala akong makapang sasabihin.

I rush the short distance to my father and pull him against my chest, enveloping him in my arms. I rock him against my chest, pressing my lips to the top of my father's black hair as he weeps.

I let my father cry, but I don’t let it go on for long. Because I need answers now more than ever. I need to know everything.

Siguro naman ay may rason nga talaga ang lahat ng nangyayari.

“Tell me, father,” I whisper, holding my father tightly within my arms.

“Tell me who you thought she was. I can help you if you’ll just tell me. Please make me understand.”

My father shakes his head against my chest.

Isang hudyat na ayaw nitong sabihin sa akin ang rason.

“I-I can’t. I can’t tell you because you’ll hate me.”

“I could never hate you,” I say which is a lie because I hate him.

Kahit ngayon ay nandidiri akong hawakan ito. Kaya lang pinipilit kong gawin para lamang ipakita rito na may pake ako. Kahit na sa loob ko ay wala akong ibang gustong gawin ngayon kundi ang saktan ito.

“You said she owed you, father, what did she owe you? Ano ba talaga ang kasalanan na kailangan pagbayaran ng mga babaeng pinapatay mo?”

At first, he doesn’t want to answer. I wait patiently, hoping that if I don’t push him he’ll feel more confident about telling me what's his reasons.

I squeeze my father’s hand gently for good measure.

“I need something that I can't name Lukas,” he says, but then becomes quiet again.

Anxious. Desperate. Perplexed. They are among a thousand different emotions I am feeling right now. But still, I did try to remain calm.

Hindi ko pwedeng madaliin ito dahil baka lalo lamang ito hindi magsasalita.

"I need to f*****g hunt those healer and make sure I'll rule everything. And you my son will stay by my side forever. Will you do that for me? Will you sacrifice all the healer in front of me?"

Napalunok ako. Wala itong rason kundi ang pagiging sakim lang.

Iniisip ko na sana ay meron itong masabing rason pero lagi namang walang tamang rason.

His my father but right now pakiramdam ko binubuhay ko lang ang isang halimaw na dapat noon pa ay hindi na binigyan ng rason para mabuhay.

"Kaizen remember that a king should own everything. Ikaw na bilang anak ko ay pag-aari ko. Lahat ng bagay na meron ang palasyong ito ay akin lang. Kung ano ang gusto kong gawin ko sa mga ito ay magagawa ko. And those healers! I want them Kaizen. Sila ang magbibigay sa akin ng lakas! Hindi ba't dapat lang na sa akin sila mapunta dahil ako ang hari? Hindi ba't ako dapat ang makinabang sa kanila?" I gritted my teeth silently, hindi ko pinahalata rito ang galit na nararamdaman ko bagkus ay ang nagpanggap ako na may pakealam ako rito kaysa sa mga biktima nito.

nagngingitngit ang aking kalooban pero pilit ko lang akong nagpapakatatag at nagiging matapang sa lahat